P.S.: wij mensen verergeren de situatie vaak ook nog eens door voerplaatsen te maken, in een minder aantal dan dat er paarden zijn en/of (te) dicht bij elkaar.

In dat opzicht heb ik deze winter weer wat geleerd... arme paarden, dat ik daar zo lang over doe ;-( ! In de winter verergeren Donna's drift-, bijt- en ik-schop-jou-in-elkaar buien met een factor 10 (of zo). Valt bij mij éindelijk het kwartje dat paarden die niet op postzegels leven normaal gesproken overál voer in hun buurt hebben (elk paard van de kudde, bedoel ik). Dus "voernijd" is in zo'n situatie nergens voor nodig, behalve wellicht wanneer de kudde eens een keertje iets byzonders vindt (1 boom waaronder afgevallen vruchten liggen, bijvoorbeeld).

Wat doen wij (ik, althans), we voeren hooi in plukken, of in hooibakken/-netten, what ever. Ik verspreidde het hooi altijd al wel, maar ik zie nu dat ik de verschillende porties niet slim genoeg verdeelde. Met als gevolg dat Donna vaak en met redelijk succes - al vretend - probeert om álle voerplekken op te eisen, én dat de afstand daartussen zo klein is dat mijn arme andere dieren (paarden, ezels, geiten) niet altijd voldoende tijd hebben om te vluchten, buiten het bereik van Donna's tanden en hoeven. Hoe dom kun je (ikke) zijn....

Ook als de oppervlakte een postzegel blijft, kun je door "paden" aan te leggen (lintje of hekwerk ertussen) veel meer vluchtruimte creëren. Nú moet Donna een eindje rennen, dan een 180 graden bocht maken en opnieuw rennen, om de bult hooi aan de ándere kant van een schriklint op te eisen. Soms zijn grote verbeteringen zó simpel - achteraf bezien - dat ik niet snap hoe ik dat dan zo lang níet kon zien...

grt,
Karen

Piet schreef op vrijdag 19 februari 2010, 13:27:


Klopt


Ja, duidelijk verhaal Piet en terecht/herkenbaar. Ik ben er erg vóór dat een ieder die met CT begint éérst jouw DVD's bestudeert. Heel veel beter dan alleen geschreven informatie. DOEN dus, iedereen die dit leest en overweegt om met een paard te gaan clicker trainen!!

Hoewel met honden het risico op gevaarlijke situaties inderdaad veel kleiner is dan met paarden, is het risico dat een niet zo goed voorbereide beginnende clicker trainer met honden ermee stopt "omdat het niet werkt", vergelijkbaar groot. Erg jammer, omdat de methode wel degelijk super werkt... maar, zoals bij élke methode waarmee je probeert een dier te trainen, het inzicht en de vaardigheden van degene die de methode toepast zijn wel degelijk heel belangrijk. Ontbreekt daaraan iets (te veel), dan "lukt" de methode niet.

Les nemen van een ervaren, goede clicker trainer die óók met paarden veel ervaring en kunde heeft is natuurlijk ook een heel goede manier om te starten. Maar helaas zijn er van zulke mensen nog maar heel weinig.

Trouwens, als iemand graag een keer bij mij wil komen komen om iets te leren over CT met paarden, of andere dieren, welkom! Zo lang je er maar begrip/respect voor hebt dat ik als gevolg van een chronische ziekte nog al eens een afspraak moet verzetten, als blijkt dat ik op de dag van de afspraak een erg slechte dag heb. Je mag komen met of zonder paard. Kom je zonder, dan heb ik hier dieren genoeg (paarden en andere) die gráág willen laten zien hoe CT werkt. En nee, een kennismaking kost niks...

grt,
karen

Dankjewel voor je uitgebreide toelichting, Egon.
Ik snap nu wat je bedoelt, en ik waardeer je "sorry" (ik voelde me inderdaad persoonlijk aangesproken, ook al wist ik wel dat je het niet tegen mij had. Wat je schreef kon desondanks zó op mij van toepassing zijn.)

Overigens ben ik het met je laatste bericht voor het grootste deel (95% of zo) met je eens. Over die circa 5% waar we misschien een klein beetje van mening verschillen wil ik niet mieren**ken, lijkt me niet nuttig en nergens voor nodig!
Ben niet meer boos!!


Karen

Moeilijk besluit, vind ik. Voor alle meningen hier geschreven, valt wel iets te zeggen.

Eén ding heb ik nog niet gelezen hier. Een hengst heeft hormoongedreven behoeftes om te dekken. Hoe zielig is het, wanneer hij daartoe nooit de gelegenheid heeft?

Hoe zit dat eigenlijk in de natuur? Krijgt een "zwakke" hengst ooit of waarschijlijk nooit gelegenheid om te dekken? Of - of zeg ik nu iets heel doms - vinden die hengsten een andere manier om hun sexuele driften te vervullen? Honden bijvoorbeeld (huishonden), daarvan weet ik dat sómmige reuen vaak en graag een kussentje of ander voorwerp "verkrachten". En er zijn reuen (zeldzaam, maar toch) die samenleven en elkáár dekken. "Rijden" bij honden kan ook onderdeel zijn van het willen onderwerpen van de ander, maar dát bedoel ik hier niet. Ik bedoel reuen die om beurten elkaar "dekken" en daarbij tot een zaadlozing komen.

Natuurlijk kan iets dat in de natuur gebeurt óók zielig zijn (het paard frustreren). Dus "natuurlijk" hoeft niet altijd de maatstaf te zijn (bijv. als "zwakke" hengsten in de natuur nooit 's aan hun sexuele gerief komen).

grt,
Karen

Arie Schenkel schreef op vrijdag 19 februari 2010, 16:33:


Ik heb geen specifieke informatie hierover mbt paarden. Maar wel algemene info (op andere dieren van toepassing - dus wellicht ook op paarden?). Bijvoorbeeld geitenbokken. Als je een bok jong castreert, groeit hij op tot een slungelig uitziend dier. Met de hoogte van een bok, maar niet de breedte en de bespiering. Qua uiterlijk lijkt hij zijn hele volwassen leven op een slungelige puber.
Als je een bok jong steriliseert (vasectomie), dan is zijn groei en zijn lichaamsverhoudingen volkomen normaal. Je kunt niet aan het dier zien dat het gesteriliseerd is (terwijl je een gecastreerde bok zó herkent).

grt,
Karen

Piet schreef op vrijdag 19 februari 2010, 17:24:


Dat wordt vaak gezegd of gedacht. Ik geloof daar helemaal niets van.


Ja, helemaal mee eens. Als mensen puppy's zouden laten opgroeien zoals dat veelal met veulens gebeurt... precies: dan zou je jong-volwassen en volwassen honden zien met precies het soort gedrag dat een niet of laat opgevoed paard vertoont.
Andersom is net zo waar: als je een veulen zou laten opgroeien zo als goede hondenfokkers en -eigenaren met puppy's doen, dan zou dat dier net zo veel "will to please" hebben en net zo weinig ongewenst schooigedrag als honden.

Nog een toevoeging: omdat een pony/paard veel groter en sterker is dan een gemiddelde hond, is de gemiddelde mens véél sneller bang om een opdringerig paard rustig maar zelfverzekerd aan de kant te zetten dan een opdringere hond. Bange/onzekere mensen gaan nóg meer trainingsfouten maken dan ze misschien toch al deden, waardoor het dier gemakkelijker nóg meer opdringerig kan worden, etc. Die twee factoren versterken elkaar.

grt,
Karen

Frans Veldman schreef op vrijdag 19 februari 2010, 17:28:


Ja, dat denk ik ook.

Bij honden: de meeste reuen zijn ook NIET bezig met sex, tótdat er een loopse teef wordt geroken. Maar, er zijn uitzonderingen (zie m'n vorige bericht).
En er zijn ook uitzonderingen naar de andere kant van het spectrum. Zo'n lullo reu (een komkommer??) heb ik zelf. Als die een loopse teef tegenkomt, zelfs als die teef uitnodigt om gedekt te worden, denkt mijn hond vaak wel aan ballen, maar dan uitsluitend in de vorm van ténnisballen. Dáár "leeft-ie voor". De kans is wel groot dat als ik mijn hond veel tijd zou geven met zo'n teef, hij op een gegeven moment wel zou ontdekken dat.... Dus die tijd geef ik hem maar niet! In zo'n situatie tover ik meteen een tennisbal te voorschijn. Kijk 's Fred (zo heet-ie), een bálletje...

grt,
Karen

Effe tussendoor:
ik vergeet nooit meer dat tijdens de állereerste les die ik ooit zelfstandig (zonder andere trainer erbij) aan een groep hondeneigenaren gaf er een Jack Russelltje was, die tijdens mijn inleidende praatje een stijve kreeg. Nu, dat kun je nog negeren hè.... maar eh, toen we met het praktijk gedeelte aan de slag gingen, blééf die stijve maar groeien, én groeien

Ik heb - ook in ál die jaren honden trainen daarna niet meer - nog nóóit zoiets gezien! Die lul werd zó groot, dat 't hondje letterlijk niet meer normaal kon lopen. Hij struikelde over z'n leuter!!

Ik heb die mensen uiteindelijk even apart genomen, ahum (hondje op m'n arm genomen), en ze geadviseerd om te stoppen met die les en 't hondje maar even rust te geven, weg bij de andere honden (hebben we later ingehaald mbv een privéles). Daarna aan de groep uitgelegd waarom die mensen weggingen. Niet dat er nog iemand was geloof ik, die die enórme leuter nog niet gezien had - behálve dan de eigenaren van dat hondje zélf

grt,
Karen

Ja, ik heb dezelfde bedenkingen als Piet.
Nu is het natuurlijk óók weer zo dat als iets (een hulpmiddel) als prettig wordt ervaren door de trainer/eigenaar, het (dus) heel goed kan werken.

Het is niet zo dat ik er zwaarwegende bezwaren tegen heb, maar persoonlijk vind ik het niet prettig werken en heb ik het idee dat 't het voor het dier ook niet gemakkelijker maakt (eerder integendeel).

Toch: proberen of dat iets is wat past bij jou en je dier, dat kan nooit kwaad natuurlijk. Als Inge het (kennelijk) een prettige manier van werken vindt, dan kan dat ook zo zijn voor een ander.

grt,
Karen

vagebond schreef op vrijdag 19 februari 2010, 16:13:


Wat voor soort voer zoek je dan?

grt,
Karen