Deze zomer heb ik op het forum geschreven toen volgens de DA mijn paard Don Carlos (ik noem hem meestal Don) hoefbevangen was. In de update meldde ik toen al dat het achteraf hoefzweren zijn geweest en dat het goed met hem gaat.
Gisteren (eindelijk alle sneeuw en ijs ellende weg) ben ik heerlijk met hem en zijn maatje Zorro een buitenrit wezen maken. Hij was helemaal happy, en liep op alle ondergronden even lekker. Dat voelde toch zo lekker; als je dan bedenkt dat de DA aangaf paard op ijzers en op stal want anders wordt het niets, dan ben ik zo blij dat ik heb volgehouden. Jarenlang heeft Don ijzers gehad, want dat was noodzakelijk volgens de hoefsmid. Dit had ik al kunnen verminderen naar alleen ijzers voor.
Nu staat hij sinds 2007 zonder op een natuurlijke manier en loopt hij lekker ook op asfalt.
Don heeft in de jaren dat ik hem heb al zoveel verschillende kwaaltjes gehad dat hij echt mijn zorgenkindje is (nou ja een grote dan). Bij Zorro heb ik dat veel minder; laatst had hij een aardige wond aan zijn been die ook nogal gebloed had. Het was al opgedroogd en ik heb er niets meegedaan. Uiteraard wel in de gaten gehouden, maar geen dik been, pijn of kreupelheid te zien, en inmiddels is het alweer bijna weg. Zo hoort het ook te gaan, maar bij Don ben ik altijd bang dat het foute boel is. Langzamerhand krijg ik er wel steeds meer vertrouwen in.

een gelukkig mens

Gisteren kwamen ze bij onze kanjers Zorro en Don het gebit controleren. Don (19 jr) heeft dat regelmatig meegemaakt en is er meestal niet van onder de indruk. Zorro (5 jr) had dat voor zover ik weet in ieder geval nog nooit meegemaakt en ik was dan ook zeer benieuwd hoe dat zou gaan. Beide paarden zijn nogal groot (1.83 m en ca 1.80m hoog) en de dierenarts die de controle zou uitvoeren een klein vrouwtje. Vanwege de weersverwachtingen hadden ze me geadviseerd de paarden binnen te zetten. Dat vonden ze al vreemd want ze staan 24/7 buiten. Maar met genoeg hooi bleven ze rustig staan.
We begonnen met Zorro, die vond dat maar niets zo'n ijzeren klem en hield zijn kaken stevig op elkaar en zijn hoofd omhoog. Ik zijn hoofd naar beneden houden (heb nog spierpijn in mijn armen) en DA de klem proberen te plaatsen. Zorro vond het echt niet prettig en de DA begon al over verdoven. Dat wilde ik perse voorkomen en rustig tegen hem pratend en zijn borst aaiend kreeg ik het voor elkaar dat hij alles rustig toeliet, zelfs het vijlen. Hij bleek een prachtig gebit te hebben waar niets aan mankeert. Toen was Don aan de beurt, deze had al staan te kijken wat er naast hem gebeurde bij zijn maatje en vond het geen goed idee dat hij dit ook moest ondergaan. Hij is zeer slim en wist dan ook precies hoe hij het ons zo moeilijk mogelijk kon maken: met zijn hoofd omhoog en in een hoek zodat je geen kant opkan. Dan stonden ook onze 2 honden tegen de halve staldeur op om toch maar niets te missen, dat maakte Don ook niet echt rustig. Het is jammer dat er geen filmpje van is want het was vast een lachwekkend gezicht.
Maar de aanhouder wint en ook bij Don hielp het om tegen hem te blijven praten en rustig te aaien, zodat ook hij zonder verdoving, de klem om zijn hoofd kreeg. De riem die deze klem vastzet was bij beide paarden echter bijna te klein en met veel moeite kregen we hem op het laatste gaatje dicht. De stress in zijn hals was duidelijk te zien en ik vond het maar niets. Terwijl Zorro ondanks de klem zijn mond zoveel mogelijk dichthield was het bij Don alsof hij niet kon stoppen met kauwen. Maar gelukkig is het toch gelukt zijn gebit te controleren en wat bleek: voor zijn leeftijd had hij een prachtig gebit, wel een afgebroken kies maar deze is zo mooi vlak afgesleten dat het geen problemen geeft.
Ik was zo trots op mijn kanjers: ondanks hun angst en/of tegenzin bleven ze rustig en lieten alles toe. Het leek wel alsof mijn aanwezigheid hen toch wat geruststelde. Of is dat alleen maar mijn idee? Hoe dan ook, zonder verdoving is bij beide paarden vastgesteld dat zij een prachtig gebit hebben. Hoe kan het ook anders met hun voeding (hele dag onbeperkt eten) en PN levensstijl.

Mariël

Sinds een aantal jaren heeft mijn ruin Don Carlos last van "vallende ziekte". Dit gebeurt als hij diep in slaap is, vooral als hij lekker ontspannen in het zonnetje staat. Ik zie het tegenwoordig aankomen, zijn hoofd zakt naar beneden, zijn lip hangt en dan zakt hij door zijn voorbenen heen. Hij valt niet echt, want meestal strekt hij zijn voorbenen waarna hij weer staat. Heel af en toe valt hij opzij. Via internet ben ik er achter gekomen dat dit waarschijnlijk narcolepsie is.
Volgens de berichten kan dit geen kwaad, hij heeft het ook niet als hij bezig is dus rijden e.d. is geen probleem. Als voorzorgsmaatregel heb ik wel de slootkant afgezet met schrikdraad.
Het is alleen een verschrikkelijk eng gezicht om een paard van 1.83 hoog te zien zakken en het lijkt me voor zijn voorbenen ook niet echt goed (hij is bijna 20 jaar en zijn benen hebben in het verleden nogal te lijden gehad).Mijn andere paard Zorro voelt het vaak aankomen en gaat of opzij of probeert hem wakker te maken door hem zachtjes te bijten, maar vaak helpt dit niet genoeg. Don kan soms 3 a 4 keer door zijn benen zakken voor hij echt wakker is. Liggend slapen doet hij absoluut niet.
Is er iemand die wat meer weet over deze verschijnselen?

Mariël

Don Carlos is een Hannoveraan met schofthoogte 1.83 m. Het is een paard die gefokt is voor het springen, hij is best wel tenger van bouw. Zijn maat Zorro is echter een KWPN'er, nu 6 jaar en doet qua schofthoogte niet echt meer voor hem onder. Hij is echter veel ronder van bouw.

Don heeft geen epilepsie (echte vallende ziekte) maar lijkt zijn controle over zijn voorbenen te verliezen als hij lekker staat te dutten. Een hoefsmid die bij de pensionstal kwam waar hij stond voordat hij mee verhuisde naar ons huis in de polder, vertelde eerst dat zijn knieen niet meer op slot konden en dat dit een kwaal is die bij oudere paarden voorkomt. Na wat browsen op het internet kwam ik er achter dat er zoiets bestaat als narcolepsie.

Mariël

Waarom is dit nu weer een bizarre hoogte? Als je zelf gewend bent met pony's of kleinere paarden om te gaan lijkt het misschien groot, maar bizar?

Er is trouwens geen verband met grootte en narcolepsie, het kan te maken hebben met het ontbreken van genoeg REM slaap (komt ook bij mensen voor en daar kan het ook voorkomen tijdens activiteiten).
Don wil nu eenmaal niet liggen om te slagen; de enige keren dat hij dat deed is toen hij onder de medicijnen zat van de DA en om die nu constant te geven lijkt me geen goed plan. Rollen doet hij echter genoeg (rondom) dus het niet liggen heeft niet te maken met pijn of moeilijk overeind komen. Ik heb al in een eerder bericht aangegeven dat hij nogal dominant is en volgens mij daarom niet gaat liggen (echte leider moet alles in de gaten houden).

Mariël

Afgelopen zondag dacht ik onze paarden Don en Zorro een plezier te doen. Ze staan 24/7 buiten, afhankelijk van de weersomstandigheden in de rijbak die als paddock fungeert en/of de winterweide. Zondag hadden we de grote wei, waar ze de hele zomer en herfst gestaan hebben, geïnspecteerd op gekke plantjes, drassigheid en werkend schrikdraad. Alles zag er goed uit en na de paarden een lekkere borstelbeurt te hebben gegeven zodat ze wat minder kriebel winterhaar hadden zetten mijn man en ik ze samen in de wei. Nou, het leek wel alsof ze compleet gestoord waren, rennen, springen, bokken. Dat ze dat even doen lijkt me logisch, maar ze bleven aan de gang. Zelfs zo dat er auto's langs de weg stopten om te kijken wat er aan de hand was. Omdat de wei toch glad was na de regen van zaterdag heb ik, ook om blessures te voorkomen, besloten om ze maar weer terug te zetten.
Geheel bezweet en vies van in de blubber rollen waren ze blij om weer terug te zijn in de bak. Daar stonden ze direct weer rustig.
Heeft iemand ook deze ervaringen, je zou het misschien verwachten van paarden die van stal komen, maar deze hebben in de bak en winterwei ruimte genoeg om te rennen en springen. Heeft het te maken met gebrek aan vertrouwen in die wei? Alhoewel wei kan ik het na dit avontuur niet noemen, knollenveld is een beter woord.

Ik wil ze toch op termijn weer in die wei zetten maar hoe pak ik dat het beste aan?

Mariël

Ja hoor, ze gaan ook gewoon naar buiten. De bewuste zondag echter niet, misschien dat het daar aan gelegen heeft. Ik ben blij dat het normaal gedrag is en zal ze er als de wei weer wat minder glad is maar weer terugzetten.

Blijkbaar toch het voorjaar. Ik vind het normaal gesproken wel een schitterend gezicht hoe ze bewegen , dat doen ze in de bak en winterwei ook, maar nu was ik echt een beetje bang voor blessures.

Bedankt voor alle reacties.

Bedankt voor al jullie reacties. Inmiddels heb ik ze toch maar weer in de bewuste wei gezet, nu pas nadat ze eerst gewerkt hadden tijdens een les. Ze gingen weer uit hun stekker maar dit duurde niet meer zo lang. Inmiddels zijn ze weer gewend en staan ze lekker te grazen.

Mariël

Ik kreeg in onze lokale krantjes een advertentie van Landschapsbeheer Zuid Holland die paardenhouders juist wil adviseren over een natuurlijke omgeving voor het houden van paarden. Op hun website werd juist een natuurlijke afscheiding van o.a. esdoorn aanbevolen. Dit is wel vreemd gezien de nieuwsberichten over de mogelijke oorzaken van AM. Op zich is het wel goed dat ze nu subsidie verstrekken voor het houden van paarden op een wijze waarin het welzijn van het paard voorop staat, maar esdoorn?

Mariël

Mijn Hannoveraan Don Carlos is vorige week 20 jaar geworden. Hij heeft al van alles gemankeerd en vorig jaar dacht de DA dat hij bevangen was. Dit bleek echter een hoefzweer te zijn. In Utrecht was jaren daarvoor de diagnose Artrose gegeven, uit de rontgenfoto's vorig jaar bleek dit echter ook niet waar te zijn.
Sinds 3 jaar staat hij bij mij thuis op een PN manier en wordt natuurlijk bekapt. Vorige week wilde ik gaan rijden, en had ik hem met zijn maatje Zorro in een nieuwe wei gezet naast de rijbak. Eerst ben ik met Zorro (6 jaar) aan de slag gegaan, dit is een verhaal op zich maar dat zal ik nog wel een keer vertellen. Toen wilde ik Don Carlos uit de wei halen, maar die had andere ideeen. Don is nogal op mij gericht en duidelijk leider, nu leek het alsof hij niet accepteerde dat ik eerst zijn onderdanige maatje had gepakt. Hij draafde en galoppeerde steeds weg.Omdat ik nooit achter hem aanga, dat heeft tenslotte toch geen zin wachtte ik af. Normaal gesproken geeft hij dan vrij snel op en komt naar me toe. Nu echter niet, hij kwam me voorbij en leek te stoppen. Maar nee hoor hij sprong over het hek naar een 2e wei en stond me bijna grijnzend aan te kijken.
Toen ik die wei inging kwam hij naar me toe alsof hij wilde zeggen, heb je gezien wat ik allemaal nog kan!
Ik ben gaan rijden en het was heerlijk. Hij zit lekker in zijn vel en was heerlijk ontspannen.

Vele malen hebben DA en hoefsmid (en overigen) tegen mij gezegd dat dit paard is afgeschreven. Ik ben er echter altijd in blijven geloven. Ik denk wel eens wat er gebeurd was als ik vele jaren eerder van PN gehoord had. Toch merk ik nog steeds dat mensen er sceptisch tegenover staan en ik ben nog steeds op zoek naar een manier om dit te veranderen. Wat me daarbij wel opvalt is het feit dat hier heel zwart wit wordt gekeken naar het houden van paarden waardoor mensen die wel geinteresseerd zijn afhaken.
Niet alles wat traditioneel is vind ik namelijk slecht.
Ik moet zeggen dat ik zelf zoveel mogelijk probeer mijn eigen weg te vinden waarbij ik niet alles overneem wat hier wordt aanbevolen. Tenslotte heb je te maken met je persoonlijke omstandigheden en is elk paard verschillend.

Mariël

Sinds een week zijn mijn 2 ruinen Don en Zorro 's avonds als het wat koeler wordt als 2 hengsten bezig. Eerst dacht ik nog dat ze lekker aan het ravotten waren en vond ik het een leuk gezicht. Zeker Don die nu 20 jaar is loopt te rennen en maakt bokkensprongen als een veulen. Nu begin ik me toch steeds meer zorgen te maken. Ze staan beiden op hun achterbenen recht overeind tegenover elkaar, schrapen met de voorbenen en bijten naar elkaars hoofd. Don is altijd de baas geweest maar het lijkt wel alsof Zorro de macht wil grijpen. Hij is inmiddels 6 jaar en net zo imposant als Don. Ik ben nu bang dat ze elkaar blesseren. Na een tijdje gaan ze samen rollen en staan ze wel weer te grazen. Moet ik ingrijpen of is dit normaal gedrag?

Mariël

PS ze zijn op dit moment ook weer bezig dus als iemand nog specifieke vragen heeft stel ze dan.

Bedankt voor de reactie. Ik houd het inderdaad wel in de gaten, en ik ga niet op vakantie dus dat is geen probleem.

Het was trouwens wel grappig, terwijl ze aan het vechten waren, kwam er met de wind (op ongeveer 100 m afstand) een witte ballon over de akkers waaien, net boven het gewas. Ze waren ineens weer kuddemaatjes en stonden beiden zeer alert de ballon te volgen. Toen dat "gevaar"geweken was besloten ze maar weer te gaan grazen.
Dus inmiddels is de rust weer even terug, maar ik blijf ze in de gaten houden. Dat is toch wel weer het voordeel als de paarden aan huis staan.

Ik hoop wel dat ze samen kunnen blijven want een paard alleen vind ik niets, maar ruimte en tijd voor meer paarden heb ik echt niet.

Mariël

Het lijkt misschien een gekke titel, maar ik vraag me iets af. Vanaf het moment dat mijn man en ik in de polder zijn gaan wonen en de paarden lekker aan huis staan, zijn we bezig om te zorgen dat er geen jacobskruid in de weiden staat. En dat kost echt heel veel tijd, ook met de vork die we via PN besteld hebben. Er blijven toch elke keer weer kleine plantjes op te duiken. Omdat de paarden genoeg gras hebben eten ze er netjes omheen waardoor de rozetten goed zichtbaar worden om verwijderd te kunnen worden.
Ik werd (zeker in het begin) nogal panisch als ik weer een plantje zag want ik was als de dood dat er iets met de paarden zou gebeuren.

Nu wonen wij in een gebied waar veel paardjes buiten lopen, zowel prive aan huis als bij pension(stallen). In die weiden staat redelijk veel kruid in bloei en de paarden lopen er gewoon bij. Mijn man begon daarop te twijfelen maar ik bleef volhouden nee alles verwijderen uit de wei.

Nu hebben we een hele grote wei (wel 4 ha) in de buurt waar jaarlingen staan (zeker 20) en inmiddels zijn er nog wat oudere paarden bijgekomen. Deze paarden zijn van een handelaar. Nu stond er in die wei redelijk veel jacobskruid in bloei. Tot mijn verbazing is er enkele weken geleden gemaaid en bleef het maaisel liggen. Nu is het inmiddels verdroogd en is/wordt alles opgegeten. Toch lopen de paarden daar nog steeds en zijn er geen zieke dieren. Mijn man begint nu echt aan mijn verhaal te twijfelen, en loopt niet meer zo hard om de plantjes te verwijderen. Dus mijn vraag: hebben deze paarden geluk of komt de leverbeschadeging er misschien pas jaren later uit?

Mariël