Frans Veldman schreef op dinsdag 19 januari 2010, 2:10:


Dat bedoelde ik niet te suggeren. Na enkele jaren weg geweest te zijn bij dit forum voel ik me nog niet zo zeker in hoe en wat ik zal schrijven. Egon schreef "Nmm heeft Karen, die sinds kort blijkbaar weer mee schrijft (re-welkom! ) door de bank genomen gelijk en schrijft zinnige dingen." Dat ervaar ik als steun voor mijn terugkeer bij dit forum, Egon's mening dat ik door de bank genomen zinnige dingen schrijf.

Er hoeft hier geen "winnaar" uit de bus te komen, ik kan verschillende meningen wel accepteren. Wat me wel frustreert is dat het me tot nu toe niet lukt om je duidelijk te maken wát precies mijn mening is! Dat me dat nog niet gelukt is concludeer ik uit je reacties.

Ik blijf dus proberen duidelijk te maken waarom ik geloof dat een paard dat "rust" als BELONING ervaart, DUS geen plezier had in de daaraan voorafgaande oefening.
Je hoeft het niet met me eens te worden, maar ik wil wel heel graag begrepen worden.

grt,
Karen

Frans schreef:


Jazeker, mijn hond vindt "zitten", "blijven" en "wachten" of welke oefening dan ook vrijwel altijd leuk. De uitzondering die ik zo kan bedenken is als we visite hebben en ik niet wil dat hij zich aan de visite opdringt. Dan moet hij blijven in zijn mand of op een andere plek, en in die situatie vindt hij dat niet leuk. Daar zit ik niet mee; mijn STREVEN is dat mijn dieren met veel plezier doen wat ik vraag, maar in de praktijk kan dat niet ALTIJD. 't Is niet anders, zo zit de wereld nu eenmaal in elkaar. Ook met m'n paard zijn er wel eens situaties waarin het niet lukt om hem met plezier te laten gehoorzamen. Soms moet het dan maar zonder plezier. Dat doet niets af aan mijn streven.

Mijn hond vindt die oefeningen leuk, omdat :

(1) hij het uitvoeren van die oefening associeert met "leuk!" door de manier waarop ik die oefeningen heb aangeleerd.
De oefeningen zijn aangeleerd als het goed leren beantwoorden van specifieke vraag (bijv. "zit"). Goede antwoorden werden in de beginfase altijd beloond met een beloning die mijn hond echt de moeite van het je best doen waard vindt (bij mijn hond: liefst spel, eventueel iets lekkers). Honden (en paarden) die zo worden getraind, zullen in de beginfase spontaan en graag het beloonde gedrag opnieuw aanbieden. Dat is ook precies de bedoeling in die beginfase. Daarna introduceer je een nieuwe spelregel: dat gedrag wordt vanaf dat moment alleen nog maar beloond als het wordt vertoond nádat ik het gevraagd heb. Spontane uitvoeringen worden vanaf dan genegeerd.
Nu mijn hond allerlei oefeningen inmiddels goed kent, worden ze door mij soms wel, soms niet beloond met spel of voer (intervalbeloning, zie hierover ook m'n vorige bericht, over Fálki).

Ter verduidelijk (althans, dat is mijn intentie):
In de praktijk van mijn hond en mij, gebruik ik dingen zoals zit, af, of wacht meest in dit soort situaties:
- tijdens de wandeling komt er een auto aan. Ik zeg of gebaar "af", m'n hond ploft dan ter plekke neer. Want hij verwacht dat als hij direct gaat liggen op mijn signaal en blijft liggen totdat ik aangeef dat het niet meer hoeft, hij wellicht als beloning kan verdienen dat ik de bal voor hem weggooi en hij er achteraan mag. Want zo heb ik hem dat aangeleerd. En inderdaad, als de auto gepasseerd is zeg ik "vrij", en meestal gooi ik dan direct weer de bal (ik speel de hele wandeling lang met m'n hond).
Ik gooi de bal zelden tot nooit "zomaar", nu ik erover nadenk. Voor mij is het een automatisme: spel en training zijn geïntegreerd. De meest gebruikte cue (handgebaren en stem) die ik gebruik vóór ik de bal gooi, is aanwijzen waarheen m'n hond moet rennen (bijv. eerst rechts, daar het slootje over springen en dan op de akker rechtdoor). Ik gooi pas de bal als m'n hond al op die aangewezen akker de door mij aangegeven kant opsjeest.
- in clubverband doe ik behendigheid met mijn hond. Vóór de start moet hij zitten of liggen (of staan) en daar wachten, terwijl ik op het parcours op die plek ga staan van waaruit ik het beste kan starten om mijn hond de juiste aanwijzingen te geven. Mijn hond vindt behendigheid gewéldig, dus ook in die situatie is het zitten en wachten leuk, want voor hem is het is het eerste gedrag in een reeks (vol verwachting wachten tot ik het startsein geef, parcours over sjezen in de door mij aangegeven volgorde, soms tussen hindernissen in opeens een andere oefening uitvoeren (bijv. AF of HIER - en dat is óók leuk want soms volgt er op een goed uitgevoerde ZIT of HIER het favoriete balspelletje, ook al was het parcours nog niet klaar!) en na de laatste hindernis achter de dan door mij gegooide bal aanjagen).

(2) mijn hond heeft daarnaast *plezier in het leer-proces op zích*. Het leren / trainen is geïntegreerd in spel, in samenwerking, en biedt mentale uitdaging.

Natuurlijk zijn er verschillen tussen individuele honden (en paarden). Mijn huidige hond is een kruising Border Collie, in zijn aanleg en gedrag is hij 100% Border Collie. Die hond lééft voor zijn "werk". Voor hem is het samenwerken met z'n "baas" - te vertalen als mijn aanwijzingen goed opvolgen = "gehoorzaamheid" - daar óók een belangrijk element in. Zonder die mentale uitdagingen erbij (dus het leren begrijpen wat ik van hem vraag en de kick/trots van het góed doen), die SAMENwerking, worden het balspel en het behendigheidsparcours meteen minder leuk voor hem. Dat kan ik niet wetenschappelijk bewijzen, maar wel heel goed aan hem zien. Niet alleen aan mijn hond, hetzelfde zag ik bij heel veel honden waarmee ik heb gewerkt.

Nu zijn er ook bijvoorbeeld Sint Bernards (tot voor kort hadden we er zelf één). Die laat zich niet motiveren met een balspel, of toch zeker niet voor lang en van harte. Onze Sint Bernard wilde graag leren en vragen opvolgen in ruil voor positieve aandacht (knuffels en prijzende stem) en/of voerbeloningen. Prima, dan gebruiken we dat! Ook deze hond had oprecht plezier in het leer-proces op zích! En nee, een behendigheidsparcours afleggen zou onze St Bernard nooit met plezier hebben gedaan. Prima, dat deden we dus niet met die hond.


*Dat hangt m.i. af van de verwachting van de hond. En welke verwachting dat is, dat ligt er aan hoe hij is getraind.*
Als de verwachting van de hond is "als ik direct ga zitten als me dat gevraagd wordt en ik blijf keurig zitten tot m'n mens zegt dat de oefening klaar is, dan is er een kans dat ik beloond wordt met dat wat ik zo graag heb" (dat kan een hapje zijn, een stoeipartijtje, een dikke knuffel en gekriebeld worden op m'n favoriete plekje,...-- de beloning wordt aangepast op dat waar die specifieke hond graag z'n best voor doet).
Een hond die met die verwachting de oefening uitvoert, zal de oefening graag doen, want hij ziet de oefening als een kans om iets dat hij graag wil hebben te verdienen. Die kans grijpt hij graag aan!

Als de verwachting van de hond is "als ik direct ga zitten als me dat gevraagd wordt en ik blijf keurig zitten tot m'n mens zegt dat de oefening klaar is, dan hoef ik het tenminste niet over te doen. Ook zal m'n mens dan niet op mij mopperen (dat vind ik niet fijn) en/of mij terugduwen in de zithouding (dat vind ik ook niet fijn!)."
Een hond met die verwachting doet de oefening NIET met plezier. Hij doet het om narigheid te voorkomen. Natuurlijk, een hond die zo getraind is zal blij zijn als je niet langer iets van hem vraagt ("rust")!

Daarom is opnieuw mijn standpunt:
Als je paard (of hond) "rust" inderdaad als belonend ervaart, dan zegt dat toch eigenlijk dat hij de oefening dus liever niet deed?

Tenslotte: gedragingen zoals schoenen slopen en modderpoten op je jas zetten (of, voor een paard, aan het houten hekwerk knabbelen of de wateremmer omver gooien) zijn in mijn ogen geen oefeningen. Met oefeningen bedoel ik dat een mens vraagt aan het dier om iets bepaalds te doen, en de respons van het dier op die vraag.

grt,
Karen
('t is 4.45 uur 's nachts, pffff ja, ik ben een nacht-mens )

Frans Veldman schreef op dinsdag 19 januari 2010, 13:38:


Mijn paard vindt het jammer - dus juist niet belonend - als ik geen verdere verlangens heb. Ik vind dat leuk, dat dat zo werkt bij mij en mijn paard... Dat wil niet zeggen dat jij dat ook leuk zou moeten vinden; dat is aan jou.


Nee, mijn signaal "click" en jouw signaal "ontspanning" zijn twee heel verschillende signalen. Ze hebben een verschillende betekenis! (zie mijn bericht hier onder alsjeblieft voor uitleg).


Helemaal mee eens, de click als signaal moet (zeer regelmatig of altijd, dat is een keuze die de trainer kan maken) worden gevolgd door iets dat het paard als belonend ervaart. Bijvoorbeeld een lekker hapje.

Hoe ik de clicker gebruik betekent de "click" voor mijn paard:
Met wat je NU doet, precies op het moment van de click, heb je een beloning verdiend. *De tastbare of eetbare beloning komt dus ná de click*.

De clicker gebruik ik om het gedrag dat ik bedoelde heel precies te markeren. Mijn uitgangspunt is dat m'n paard niet zo zeer voor die markering (de click) werkt, als wel voor de beloning die ik na de click daadwerkelijk aanbied. Hoe die beloning er precies uitziet kan per individueel dier verschillen. Ik zoek naar een beloning waar dát dier graag zijn best voor wil doen.

Sommige dieren werken (voor een tijdje) ook wel voor de "click" als er na de click geen tastbare of eetbare meer volgt. Maar dat wil ik hier graag buiten beschouwing laten. Want het uitgangspunt van clickertraining is niet dat de clicker DE beloning is of moet worden. Het uitgangspunt is dat je met de clicker (of desgewenst met een ander signaal), precies dát gedrag markeert wat je bedoelde te vragen, *waarna een tastbare of eetbare beloning volgt*.
Uitgangspunt is ook dat die beloning niet persé voer hoeft te zijn, maar dat het wel iets moet zijn waar het betreffende dier echt graag zijn best voor doet om die beloning te verdienen.

De "click" als signaal is dus een groot verschil met het signaal "rust"/ontspannning. "Click" markeert het gewenste gedrag, en vertelt het paard dat hij met dat gedrag een beloning heeft verdiend. De daadwerkelijk beloning, bijv. een schijfje wortel, komt na de click.

Ontspanning/"rust" als signaal betekent bij de meeste trainers die dat toepassen: "juist, je deed wat ik vraag en daarom mag je nu ontspannen". PUNT. Er volgt daarna geen andere beloning, het mogen rusten IS de beloning.

*Natuurlijk is het ook mogelijk om na het rust-signaal alsnog een tastbare of eetbare beloning te geven aan het paard, maar in het kader van deze gedachtenwisseling gaat het me om mensen die dát NIET doen.* Het gaat me - om de discussie zo duidelijk mogelijk te houden - juist om mensen die ervan uitgaan dat het geven van ontspanning als voldoende belonend/motiverend wordt ervaren door het paard.

En inderdaad, paarden kunnen "rust" - dat de trainer ophoudt iets te vragen van het paard - als belonend ervaren. Dat dat zo is, bestrijd ik niet.
En ja, trainingsmethoden die deze vorm van beloning gebruiken kunnen effectief zijn (het paard leert het gevraagde te doen). Dat dat zo is, bestrijd ik niet.

Wat ik probeer duidelijk te maken is, dat naar mijn mening een paard dat het mogen rusten/ontspannen inderdaad als belonend ervaart, kennelijk de daaraan voorafgaande oefening niet zo leuk vond om te doen.
Immers, mogen STOPPEN met iets LEUKS, is niet belonend.
Mogen stoppen met iets dat je liever niet had gedaan, is wel belonend.

Ik zeg niet dat het fout is als je ervoor kiest om op die manier (rust = beloning) je paard te trainen. Als je dat bijvoorbeeld a la Parelli doet en je instelling is je paard een prettig paard-natuurlijk leven te bieden, dan bied je je paard een aangenaam leven (in vergelijking met de meeste paarden). Inclusief een trainingsmethode waarbij je paard jouw bedoelingen gemakkelijk kan begrijpen, en waarbij je je paard geen pijn doet en hem geen angst inboezemt tijdens dat trainen.

** samenvattend*
_____________________
Wat ik hoop te bereiken is dat als iemand kiest voor "ik gebruik rust/ontspanning voor mijn paard als zijnde een beloning", diegene zich ervan bewust is dat een paard dat een gevraagde oefening op die basis uitvoert, niet echt plezier heeft in het doen van die oefening.
Immers, mogen STOPPEN met iets LEUKS, is niet belonend.
Mogen stoppen met iets dat je liever niet had gedaan, is wel belonend
_____________________

Als je het er niet mee eens bent dat dit zo is (dat dit zo zou zijn, moet ik dan zeggen ) - oké. Dan hebben we een andere mening.
Ik ben dan wel oprecht benieuwd naar een uitleg, een beargumentering waarom mijn mening hierover niet klopt?

Als je het er wel mee eens bent en er toch voor kiest om te blijven werken met je paard met als uitgangspunt dat je je paard beloont door hem rust/ontspanning aan te bieden, oké! Dan ben je je bewust van de voor- en nadelen van jouw manier van trainen en maak je een bewuste keuze om het zo te doen, en niet anders. Prima!

grt,
Karen

amar schreef op dinsdag 19 januari 2010, 0:24:



Hoi Myr,
Als je wilt dat ik meedenk welke specifieke remedies dan het best passen bij je paard, doe ik dat met alle plezier. Via het forum of persoonlijk bericht, beide prima. Ik heb hier redelijk veel ervaring mee, maar op dit moment heb ik veel remedies niet op voorraad. M.a.w.: ik kan wel met je meedenken welke remedies zouden passen, maar ik kan ze je op dit moment niet toesturen.

Je kunt desgewenst ook (onder andere) hier terecht:
http://www.bachvoordieren.nl/ - Bianca Uittenbogaard, zij is echt een specialist op dit gebied (dat ben ik niet, ik ben een amateur met redelijk veel ervaring)
http://www.bachbloesemremedie.nl/index.html - Mirjam de Groot

grt,
karen

Eva Saegerman schreef op dinsdag 19 januari 2010, 21:35:


Ik begrijp denk ik wel wat je bedoelt maar wil er graag iets aan toevoegen.
Het dier vindt de oefening niet van nature leuk, maar kan - door de manier van aanleren - de oefening wel leuk gaan vinden.

Bijvoorbeeld
Een hond vindt het niet van nature leuk om te gaan zitten en te blijven zitten als z'n eigenaar dat vraagt. Dus is mijn streven dat - door de manier van trainen - m'n hond leert dat de oefening zitten en blijven zitten tóch wel leuk is. Als mijn hond eenmaal de conclusie heeft getrokken dat die oefening wél leuk is, of breder gezien, dat "leren" en "samenwerken" leuk is, dan blijft die oefening zit/blijf leuk, zolang ik het systeem goed onderhoud.
___

De verschillen tussen het uitgangspunt "rust als beloning" en de uitgangspunten van clickertraining, in termen van Operante Conditionering:

** Het laten wegvallen van druk is negatieve bekrachtiging (of negatieve beloning, die term wordt ook gebruikt).
** Het aanbieden van een lekker hapje is positieve bekrachtiging (of positieve beloning, die term wordt ook gebruikt).

Dat zijn twee verschillende manieren van motiveren, elk met andere effecten op degene die wordt getraind.

De woorden "positief" en "negatief" in dit verband hebben geen emotionele waarde, ze duiden niet op "goed" of "slecht" maar ze betekenen "toevoegen" (of "plus") en "wegnemen" (of "minus"). Voor een deel van de lezers en posters hier is dit gesneden koek, maar voor een ander deel misschien niet?

het effect van beloning (zowel van positieve als van negatieve beloning): het gedrag wordt versterkt.
het effect van straf (zowel van positieve als negatieve straf): het gedrag wordt ontmoedigd.

nu ja, dat laatste was misschien wel een erg open deur...

grt, karen

Frans, wat is dan de motivator (of misschien meerdere motivators) die jij gebruikt om je paard iets nieuws aan te leren, iets dat een paard niet van nature graag doet? Dus op basis van wat leert jouw paard te doen wat je vraagt?

Geen strikvraag of zo! Ik weet het antwoord daadwerkelijk niet en ben oprecht geïnteresseerd in je antwoord.

grt,
karen

P.S.
Frans schreef:


Mijn bovenstaande vraag verduidelijkend, een signaal is volgens mij geen motivator.
Het laten vallen van druk kan wél een motivator zijn. Een motivator is per definitie ofwel een beloning ofwel een straf (toch?)

Eva Saegerman schreef op dinsdag 19 januari 2010, 22:45:


Kweenie zeker of we elkaar hier nog begrijpen of juist niet... Voor de zekerheid, ommisverstanden te voorkomen: de uitleg was niet aan jou gericht.


Als dat je al duidelijk was, euh... beschouw dan deze opmerking maar als niet geschreven !

grt,
Karen
collega clicker-instructeur, maar dan (vooral) mbt honden

Karen Koomans schreef op dinsdag 19 januari 2010, 22:27:


Ik wil deze vraag ook graag in het algemeen stellen. Als je geen voerbeloning gebruikt, wat gebruik je dan wel als motivator wanneer je je paard iets (aan)leert?

Binnen de wetenschap van leerprincipes, in welk quadrant van motivators valt jouw belangrijkste/meest toegepaste motivator dan?

*positieve beloning*: je voegt iets toe, dat het gedrag zal versterken. Bijvoorbeeld, een voerbeloning.
*negatieve beloning*: je neemt iets onaangenaams weg, het wegvallen versterkt het gedrag. Bijvoorbeeld, het laten vallen van teugeldruk zodra het paard als reactie op die druk doet wat je vraagt.

*positieve straf*: je voegt iets toe, zodat het (vertoonde maar door jou ongewenste) gedrag wordt ontmoedigd. Bijvoorbeeld, je geeft je paard een tik, wanneer hij niet doet wat je vraagt.
*negatieve straf*: je neemt iets weg, zodat het (vertoonde maar door jou ongewenste) gedrag wordt ontmoedigd. Bijvoorbeeld, je loopt met paard aan de hand naar een wegberm, om hem daar even lekker te laten grazen. Een paar meter vóór het gras, loopt je paard in zijn haast om bij het gras te komen zo'n beetje dwars door jou heen. Je draait om, en loopt (met paard natuurlijk) wég van het gras. Even later probeer je het opnieuw, je paard mag pas daadwerkelijk grazen als hij ook die laatste meters jouw ruimte respecteert (zo niet, pas je opnieuw negatieve straf toe).

grt,
karen

amar schreef op woensdag 20 januari 2010, 9:58:


Ik kan niet voor anderen antwoorden, maar wel vertellen hoe dat bij mij en mijn paard zit.
Mijn streven is dat mijn paard ervan overtuigd is dat mijn vragen correct beantwoorden leuk is. Vanuit die overtuiging komt het maar zelden voor dat het paard NIET doet wat ik vraag (natuurlijk moet hij de vraag wel begrijpen).

Toch, het kan voorkomen! Ik heb dat op dit moment zelf bij de hand. Door omstandigheden heb ik mijn paard Fálki de afgelopen circa 2 jaar niet gereden. Kort geleden ben ik voor het eerst weer gaan rijden. Ik ben tegen het probleem aangelopen dat Fálki bleef vragen (noem het gerust zeuren) of hij mocht racen. Mijn antwoord was nee. Wat Fálki toen deed is gelukkig niet dat er vandoor gaan, maar hij ging druk doen en dribbelen, briesen, "ja"-knikken (druk doen met z'n hoofd). Ik wilde hem laten stappen en het is me niet gelukt.

Mijn idee was, als Fálki nou een paar passen stapt, dan ok, dan mag hij daarna, maar dan op míjn initiatief, een stukje racen.
Fálki gaf wel gehoor aan mijn vraag "langzamer", maar geen seconde door te gaan stappen, alleen maar door nog langzamer te dribbelen.
Naar mijn vraag "halthouden" luisterde hij ook direct goed, maar vandaar uit wegstappen lukte me niet (meteen weer in dribbel).

Wat ik heb gedaan is afstappen, nadat Fálki goed geluisterd had naar mijn verzoek "halthouden". Ik ben naar huis gelopen, met Fálki loslopend. Vlak nadat ik was afgestapt kalmeerde hij. Hij had kunnen wegracen, ik gaf hem géén signalen dat hij bij mij moest blijven. Hij deed het niet, ik denk deels omdat hij te onzeker is om helemaal in zijn eentje ergens naar toe te rennen, deels omdat zijn associatie "bij Karen blijven als ze op de grond staat of loopt = belonend" heel sterk is.

Ik heb het opnieuw gaan (buiten)rijden nu weer even uitgesteld om in de tussentijd te werken aan het verbeteren van Fálki's respons op mijn verzoek "stappen".

Ik weet niet of Fálki mijn vraag om te gaan stappen niet begreep (het kan zijn dat hij wel "langzamer" begreep - hieraan gaf hij ook goed gehoor - maar niet letterlijk STAPPEN, dus een ander gebruik van zijn benen vergeleken met heel ingehouden dribbelen.... Het kan ook zijn dat hij het wél begreep maar het niet deed, omdat hij daarvoor te opgefokt was in zijn wil om te gaan racen.

Dus nee, ik leer mijn paard niet dat hij ongevraagd de leiding mag nemen. Wat ik wél doe is mijn paard leren dat hij gerust iets mag vragen, dus aangeven waar hij zin in heeft om te doen. Mijn antwoord is heel vaak "ok, dan gaan we dat doen". En soms is mijn antwoord "nee", nu niet". En als mijn paard dat "nee, nu niet" niet accepteert dan ervaar ik dat als een probleem, dat ik moet zien op te lossen.

grt,
Karen

Sky schreef op woensdag 20 januari 2010, 22:03:


Dat is zo, als je moe bent dan kan ontspanning een beloning zijn, zelfs al vind je je werk leuk.
Mijn vraag is dus eigenlijk of het geven van rust/ontspanning aan je paard een beloning kan zijn (iets dat het gedrag dat er onmiddellijk aan vooraf ging versterkt) als je paard niet moe is. Onze paarden zijn zelden moe, toch?

Mijn visie is dat het paard "ontspanning" als beloning kan ervaren, alleen wanneer hij het gedrag dat er aan vooraf ging (de oefening) niet leuk vond.
Niet leuk, in de betekenis van; hij had het liever niet gedaan. Dus dat hoeft niet te betekenen dat hij het vréselijk vond om te doen. Gewoon: liever niet. Het is belonend om te mogen stoppen met iets dat je liever niet doet.

Als dat bovenstaande klopt, dan kun je daaruit nmm ook concluderen dat iets ánders dan het proberen te verdienen van een beloning het paard er toe bracht om het tóch uit te voeren, die oefening die hij liever niet doet.

Voorbeeld. Trainer doet grondwerk met paard. Paard staat vóór de oefening ontspannen stil. Trainer geeft hulpen voor wijken naar rechts (het paard heeft deze al geleerd). Paard doet het: hij wijkt naar rechts. Na enkele passen correct wijken stopt de trainer met het geven van de aanwijzing en ontspant. Paard ontspant ook.

Wát maakt dat het paard de oefening uitvoerde, wat motiveert hem om de juiste respons te geven?
Van welke van deze vier is er sprake:
positieve beloning,
negatieve beloning,
positieve straf, of
negatieve straf?

Méér "smaken" zijn er niet in operante conditionering. In van deze vier, of een combinatie van 2 of meeer van deze vier, maken dat het paard in bovenstaand voorbeeld wijkt wanneer de trainer dat vraagt.


Ik ook (vind 't een leuke discussie)


Yup, bij mij ging er heel recent nog iets mis (ik doel erop dat ik m'n paard niet terug in stap kreeg, op buitenrit). Op het moment dat dat gebeurde báálde ik ervan, nu denk ik, ach, het is ook eigenlijk wel een leuke uitdaging om erover na te denken hoe het kwam dat dat mis ging, en hoe ik ga proberen ervoor te zorgen dat 't de volgende rit niet weer gebeurt

grt,
karen

Wil schreef op dinsdag 19 januari 2010, 22:10:


Ja, ik denk dat wat Wil schreef heel belangrijk is. Jullie site ziet er heel mooi uit vind ik (mooie lay-out, prachtige foto's), maar als je wilt dat meer mensen bij jullie terecht komen voor een herplaats-paard te koop, dan kunnen er zeker dingen verbeterd worden.

Ik typte net "herplaatsing paarden" in in Google, want zo zou ik zelf m'n zoektocht beginnen denk ik, als ik op zoek zou zijn naar een (herplaats) paard. Jullie site staat niet bij de eerste 50 resultaten ;-(
Als je dat kunt veranderen, zodat jullie site wel hoog gerangschikt wordt op deze en verwante zoektermen, dat kan ook helpen.

En adverteren (gratis) op Marktplaats? Daar zou ik ook kijken, als ik op zoek was. Ik typte daar net in als zoekwoorden "goed tehuis paard". Ik vond er wel enkele, maar geen van jullie.

Hopelijk heb je hier iets aan, veel succes gewenst met jullie goede werk!
grt, karen

stichtingPMP schreef op donderdag 21 januari 2010, 0:16:


Ja, het is heel triest, maar dat heb je heel raak opgemerkt; paarden worden inderdaad heel vaak gezien als een gebruiksartikel ;-(