Volgens mij speelt de werklust van paarden ook mee.
Sommige paarden kicken erop als ze het 'goed' doen. Zodra je zegt: "Goed zo!" of "Yes!" (al dan niet met voedselbeloning) zie je ze opveren.
De rust die je dan geeft is voor mij vooral zodat ze nadenken over hoe ze die 'goed zo' hadden bereikt. En daar komt het verschil tussen mijn twee paarden:
Voor Volare is rust bijna een straf, die neuroot wil DIRECT aan de volgende oefening beginnen zodat hij een nieuwe 'goed zo' kan scoren.
Vanilla, een eeuwig chagrijnig ex-manegepaard, HAAT het als mensen haar aandacht geven. Zelfs als je alleen maar snoepjes geeft kan ze haar oren plat in de nek leggen, want 'nu wil die klojo vast dat ik iets voor hem doe'. Ik heb haar zelfs geleerd om op commando haar oren naar voren te doen.
Ik heb alles met haar geprobeerd, tot een half jaar niet rijden aan toe (heb toch 2 paarden) maar van menselijke aandacht is ze niet gediend. Omdat ze mij kent komt ze wel gezellig bij me staan, maar als ik haar dan aai loopt ze weer weg. Het enige wat ze schijnbaar leuk vindt, is een buitenritje maken, maar dan moet ze wel achter een ander paard aan kunnen lopen.
Omdat ik haar toch ook dingen moest leren (zoals de
one-rein stop) heeft ze toch tegen haar zin in oefeningen moeten doen. En voor haar was rust dan inderdaad de ultieme beloning. Gewoon samen dom voor je uitstaren, ze liet dan letterlijk een zucht van verlichting.
Naarmate er meer rustpauzes in zitten vindt ze oefeningen ook acceptabeler. Ik heb haar langer, maar met Volare kan ik veel meer omdat hij meer plezier heeft in oefeningen. Vanilla straalt voortdurend uit: "Laat me toch met rust!" Dus dat doe je dan na een tijd ook.
Dat is mijn kijk erop
Warboel
