Michiel schreef op maandag 4 januari 2010, 23:23:


Dan wil ik ook wel een keertje mee

Isabel van der Made schreef op maandag 4 januari 2010, 23:49:


Niets, maar dan ook helemaal niets mag reden zijn om zo te reageren. Wat iemand ook mee maakt, wat iemand ook heeft meegemaakt ... niets geeft iemand het recht om zo naar andere mensen te reageren. Ik ben gek op dit forum, maar als ik emotioneel stuk zou zijn om welke reden dan ook, dan heb ik geen behoefte om hier te verschijnen ... ik rouw en lijd in stilte met vrienden ... dit is ordinair afreageren en simpelweg toegestaan. Ik vind het stuitend, onbeschoft en heb er werkelijk waar geen greintje respect voor, geen greintje!

Trudy schreef op dinsdag 5 januari 2010, 0:14:


Tuurlijk, mag jij vinden, maar alleen jij mag dat!

Kijk, ieder huisje draagt zijn kruisje, het ene zal wat zwaarder zijn als het andere ... maar niet alleen JIJ bent de enige die ellende mee maakt of heeft meegemaakt. Sommige mensen schrikken als ze horen dat iemand zijn kind verloren heeft en weten dan niet hoe ze moeten reageren. Als jij het dan weer op je heupen krijgt, reageer je ongenuanceerd, grof én beledigend. Dit wordt meestal geaccepteerd onder de noemer "ze heeft zoveel meegemaakt" en jij maakt hier misbruik van onder de noemer "zielig". Ik, de meeloper, trap daar niet in. Je kunt in je verdriet zwelgen en er steeds maar naar terug grijpen, je kunt er ook wat mee gaan doen. Voor je begint te schreeuwen en te tieren. Er zijn meer mensen met ellende en verdriet, Trudy, dat geeft jou niet het recht om iedereen maar uit te schelden of grof te beledigen!

Michiel schreef op dinsdag 5 januari 2010, 9:56:

Oké, dat is nog niet eens zo ver uit de buurt hé ... wat spreken we af?

Herman schreef op vrijdag 8 januari 2010, 0:45:


Sorry ... kom ik aan met mijn lullige CD collectie van voornamelijk Prince
Hoe is het eigenlijk met je arm? Al weer een beetje aan het herstellen?

verasita schreef op zondag 10 januari 2010, 1:24:


Euhhhhhhhhhh .... je hebt weer fijn de topic van een ander verpest om zelf weer op de voorgrond te kunnen treden. Rot toch op, mens!

verasita schreef op zaterdag 9 januari 2010, 21:34:


Toch snap ik het verhaal niet ... eerst ben je ruim een jaar bezig, met veel pijn voor Vera, om haar te genezen van zware hoefbevangenheid. Vervolgens gooi je haar, na die periode van lijden, de wei in terwijl de fructaanindex sky high is .... dan weet je vooraf de uitkomst toch al?
Bedoel, is toch hetzelfde als iemand met zware diabetes zijn insulinespuiten afpakken én alleen suikerrijk voedsel voorschotelen? Dan weet je wat er gebeurd, alleen heb je het lijden verkort door het laatste spuitje te laten toedienen. Wat is hier zo heroïsch aan?

Heerlijk die sneeuw ... wat kleine ongemakken hier en daar, maar ik zie het veel liever sneeuwen dan constant regenen!

Coralie schreef op maandag 11 januari 2010, 12:50:


Heb je de foto's goed gezien? Welke verborgen gebreken?

Aafke schreef op maandag 11 januari 2010, 10:05:


Dat is het eerste wat ik dacht ... teveel te goed in één keer. Blijft te triest voor woorden dat dit soort praktijken in ons "beschaafde" landje voorkomen!

sandratien2 schreef op maandag 11 januari 2010, 11:12:


Dus als ik jou goed begrijp, mag de één alles en iedereen uitschelden, beledigen en grof behandelen en de andere moet héél verstandig zijn mondje houden?
Zo zit onze maatschappij momenteel in elkaar ... bescheidenheid wordt niet gewaardeerd, naar fatsoen wordt niet meer geluisterd ... we schreeuwen en vechten over elkaar heen. Het grootste deel van onze bevolking is bang op straat.
Wie de bal kaatst kan hem terug verwachten, lik op stuk .... alleen de manier waarop anderen reageren zegt, inderdaad, meer over de mensen zelf dan over degene die zij uitkafferen.

sandratien2 schreef op maandag 11 januari 2010, 16:27:


gewoon doorscrollen het is toch bijna niet te volgen of te lezen ...

Cindy Helms schreef op maandag 11 januari 2010, 23:05:


Altijd minder erg dan je sleutels in de sneeuw zoeken, toch?


Hele mooie site, prachtige foto's en hele heldere informatie. Proficiat.
Kan ik ze hier thuis ook eens laten zien wie Cindy is

Koen Theys schreef op vrijdag 15 januari 2010, 21:30:


Paarden hebben, voor mij, iets magisch, iets nauwelijks tastbaars. Op het moment dat ik de wei in stap, valt de hele wereld van je af en staat de tijd stil. Geen zorgen, geen stress, geen andere gedachten. Paarden brengen je dicht bij jezelf door te zijn wie ze zijn, door te doen wat ze doen.
Ik kan genieten van de geur van een paard (geen enkel ander dier ruikt zo prettig). Ik kan genieten van die prachtig gevormde neus, die zachte ogen die je tot in je ziel kunnen aankijken. De bewegingen van een paard tonen kracht én gratie. De taal die het paard spreekt maakt je woordeloos en klein. Wij hebben meerdere dieren, katten en honden. Maar paarden .... paarden kruipen onder je huid, gaan in je "systeem" zitten, betoveren je, pakken je en laten je niet meer los. Je hele belevingswereld en denkwereld verandert als je ooit het voorrecht hebt gehad om een paard echt te ontmoeten. Ik voel me een bevoorrecht mens!