Trudy schreef op maandag 4 januari 2010, 22:47:
> Realist schreef op maandag 4 januari 2010, 22:23:
>
>> Ilona Kooistra schreef op maandag 4 januari 2010, 22:04:

> KLAAR
> Veel plezier met eddy druplozer
> Ik ben weg
> Ga
Ik wil nu toch wel even reageren, misschien niet verstandig, maar mijn naam blijft boven dit topic staan en of ik wil of niet ik word er met elk bericht bij betrokken.
Wat is dat nu Trudy, na alle verhalen van mensen die je al jarenlang kent, geloof je ineens de aangetoonde jokkebrok die hier plotseling weer opduikt en jou nu wil laten geloven dat je paard op ijzers veel beter af was geweest? Kijk nog eens naar die voetenfoto's van een maand of elf geleden..... Had je daar ijzers onder willen laten slaan? Ga wég! Je had de eerste die met ijzers, nagels en een hamer was aangekomen met die dingen om zijn oren geramd.
Hoefbevangenheid is altijd een van de grootste doodsoorzaken geweest en nóg zodra er ijzers en speciaal beslag bij komt kijken en het slachthuis is geduldig. Want als de smid het niet meer wist, mocht een paard daarheen.
DAT is en was normaal Trudy!
Maar sorry, als je vindt dat je een stel idioten gevolgd bent kan ik daar niet overheen lezen. Ik heb me namelijk zorgen gemaakt om dat paard. Je naar eer en geweten proberen te helpen.
Ik heb je geadviseerd omdat je er niet meer tegen kon dat het paard alleen in de paddock moest staan en je haar daarom op stal deed en omdat je het toen al overwoog haar in te laten slapen, om haar 's nachts in de wei van de buren, samen met die andere paarden te laten staan en haar dan overdag in de paddock met de eigen stalgenoten te zetten.
ENNN met de MINSTE beweging van de fructaanmeter haar van de wei naar de paddock te halen.
Ik vermoed niet dat je dat gedaan hebt.
Een paar dagen daarvoor had Hans met zijn thermocamera hoefzweren geconstateerd. Je wist dat dat de oorzaak was van haar op dat moment verergerende situatie.
Nee, als ik erover nadenk is er hier niemand geweest die je niet heeft willen helpen en niet oprecht met je overlegd heeft.
Het spijt me enorm dat het zo is afgelopen en dat weet je. Het voelt als het eerste paard wat ik verloren ben aan
hoefbevangenheid.
en