Cindy Helms schreef op maandag 21 december 2009, 17:37:


Het lijken Jack en Pien wel

Michiel schreef op maandag 21 december 2009, 19:11:


Ga je dit verhaaltje nu op mij van toepassing laten zijn omdat ik niet op blote pote wil?
Nee, Michiel, ik wil het niet. Maar ik kom er glashelder voor uit
Heeft niks met privéomstandigheden te maken, ook niet met geld. Gewoonte misschien wel, want ik vind het maar raar dat ik hier momenteel met 5 lagen kleding aan loop om de vrieskoude de baas te blijven en dan zou ik wel blootsvoets door de weides moeten strompelen. Zie je me al lopen achter de kruiwagen, door de mest, door de sneeuw, door de kippenstront, auto rijden, boodschappen doen, langs de varkensboerderijen, etc?

Nee, sorry, dat gaat me echt te ver.
Ik verwen mijn voetjes graag met een lekker warme kruik in bed want dan wordt de rest van dat koude lijf ook weer wat warmer.

Mag zeker ook niet?

Merel Stoffers schreef :

Ik zit me dus echt te bedenken, he Merel, wanneer ik 'klaar' was om les te gaan geven. Als ik terugkijk worden dingen wel duidelijk maar op dat moment zelf ben ik er in gerold door mijn toenmalige job bij een western trainingsstal. Begonnen als lesser en mestruimer, getrouwd met mijn toenmalige trainer, spoedspoedspoedcursus western rijden, alle ins en outs, het showgebeuren (waar ik nu zo'n gloedjehekel aan heb), kreeg de kans om af en toe lessen van Dave over te gaan nemen. Ging vanzelf eigenlijk, van het een kwam het ander, het werden er steeds meer, ik kwam in dienst als co-trainer/instructor. Ik was toen 34 jaar oud (11 jaar geleden dus).
Daar uiteindelijk gescheiden (Dave ging terug naar USA), weggegaan, Jack tegengekomen, veel dromen en ideeën totdat we dit stuk land vonden en de rest is geschiedenis.

Eigenlijk heb ik mijn hele leven geweten dat ik dit ooit zou gaan doen, alles viel op een gegeven moment op de plek, ik had geen zwerfneigingen meer (10 jobs in 15 jaar tijd bij wijze van spreken) en had m'n plek gevonden.

Bij mij is het dus niet ontstaan omdat ik mezelf zo goed vond, het beter wist dan anderen, niks meer kon leren maar meer omdat ik ontdekte dat ik wat uit te dragen had, rijders en paarden op weg kon helpen, tips geven/begeleiden, zélf kunnen leren hiervan, door bovendien kansen te krijgen door op het juiste moment op de juiste plek te zitten.

Zoals Evy die kans hier krijgt. Je kent haar (je hebt met haar gewerkt en hier gewoond afgelopen zomer), die was 14 toen zij ons hele bedrijf draaide als wij met vakantie waren. Ze is nu 19 en geeft sinds een jaar les omdat ik er gewoon iemand bij nodig had, mijn rechterhand (en die van Jack), retegoed vinden we haar en zij heeft zichzelf al meningmaal bewezen. Dat ze pas 19 is maakt voor de lessers hier geen enkel verschil (ik hoor niemand klagen tenminste). Ze heeft wel wat minder ervaring en dat mag ook, ze kan hier groeien en zichzelf ontwikkelen. Mensen moeten zich niet druk maken om de leeftijd van de instructeur zolang de instructeur hen iets kan melden en hen op weg kan helpen. Als je niet goed genoeg bent val je vanzelf door de mand en komt er niemand meer.

Kansen, dat zijn het. Je kans grijpen als-ie langs komt.
Soms moet je jezelf bewijzen hierin maar als je zeker weet dat dat je weg is komt alles vanzelf op de juiste plek, vertrouw daar maar op.

Groetjes, Pien

Nils Vellinga schreef op maandag 21 december 2009, 20:31:


Bij een koudbloed misschien ja. Maar bij een Arabier moet je niet met een ritselend papiertje aankomen dat ook nog vastplakt en blijft zitten als-je-ermee-gaat-rennen-óók.... Vreselijk, en als je harder gaat rennen gaat het nóg harder ritselen in de wind....