Katrien Imbrechts schreef op maandag 14 december 2009, 15:37:


Ach Katrien, soms moet je mensen laten zeveren want sommigen zeveren nu eenmaal graag

Ik zou zelf mijn paarden niet verkopen en ik mijn haren gaan rechtop staan wanneer paarden gebruikt worden als een gebruiksproduct of zelfs een wegwerpproduct.
Maar wanneer je niet meer weet wat je nog moet doen, je vanalles hebt geprobeerd, ten einde raad bent en meer ongelukkig hierover bent dan gelukkig, dan heb ik geen problemen bij de verkoop (naar een goede thuis uiteraard maar diegenen die betrokken zijn doen dit toch). Net zoals bij Kristel en Branco, ik snap haar volkomen.

Wanneer een koppel het niet goed meer kan vinden met elkaar en als vrienden uiteen gaan, zal geen mens hierover strunkelen. Zo bezie ik het ook bij de relatie mens-paard, sommigen passen gewoon niet bij elkaar. Je moet je niet ongelukkig voelen en ja, afscheid nemen doet pijn. Je voelt je nu schuldig? Zou je je nog schuldig voelen als je iemand hebt gevonden die goed met Jeanneke overeen komt en waar Jeanneke zich gelukkig voelt? Waarom wel/niet? Dat zijn vragen die je kunnen helpen om een beslissing te nemen.

Gudrun schreef op maandag 14 december 2009, 21:55:


Vertrouwen krijgen door te zien kan smelten als sneeuw voor de zon wanneer je er dan zelf terug moet opstappen. Ook kan het zijn dat het paard meteen in het oude gedrag terugvalt wanneer het merkt dat die ruiter op zijn rug komt te zitten waar hij dit allemaal mee kon doen.
Ik wil ni zeggen dat de eigenaar er meteen moet gaan opzitten en zelf alles moet doen, ook de trainer kan eerst met het paard rijden waarna de eigenaar erop gaat zitten, al is het maar een toertje in stap. Zo komt het zelfvertrouwen ook terug.
Eigenlijk zeggen we hetzelfde, alleen zou ik vanaf het begin bij het trainingsproces betrokken willen zijn