>>> Er is in mijn ogen maar één remedie en dat is : stappen ,

Dat alleen maar stappen is bedoeld om de snelheidsknop in je paard uit te zetten. Ze denkt nu in snelheid en al het voorwaarts laten gaan zal dat blijven motiveren.

Door je paard op de cirkel te zetten of te laten zigzaggen moet hij wel in gang terug vallen. Het nadeel daarvan kan zijn dat er somige paarden zijn die daardoor allleen maar meer opgedraaider worden, dus helpt het niet altijd. Op de cirkel gaan ze uit evenwicht en ze denken dan heel hard te moeten gaan rennen om dat te compenseren. Hetzelfde met wegrennen in de bochten.
Ander probleem is dan dat je het paard dat toch al niet zo goed in te houden is moet gaan hangen aan de mond.

Als hij zou reageren op je zit of stem waren al deze methodes immers niet nodig.

De methode van Peter is een veel toegepaste die ook goede resultaten kan boeken : Laten gallopperen zoveel het paard wil, en als hij dan vertraagt push jij hem met net dat extra zetje waardoor hij moet en dus leert dat het hardgaan niet de oplossing is.
Hierbij moet je de plaats hebben en verdomd goed weten wat je doet en hoever je gaat, en daarbij natuurlijk de plek, en geen wandelaars, honden of andere schrikobjecten, hebben.

Je schrijft zelf dat het goed gaat totdat je paard gegalopeerd heeft. Tja, geen wonder, de knop staat dan op "aan". En dat zul je uit zijn systeem moeten halen door bijvoorbeeld langdurig niet meer te doen dan stappen of een andere methode die bij je past. Let er wel op dat je dat consequent volhoudt.

Goed, een paard kan veel temperament hebben en zeer voorwaarts zijn. Maar is het er ook niet een beetje "ingetraind" door de een of ander door altijd maar hard te willen gaan?

Wat bedoel je eigenlijk met "weer aan het been krijgen ?".
Dat je je paard weer wilt leren reageren op het been?
Als je naar mijn mening je benen niet eens meer kunt aanleggen zonder een ferme reaktie te krijgen, hetgeen voorheen anders was, dan heeft het naar mijn mening niet zozeer met temperament alleen te maken maar meer met de manier van rijden (of trainen): Te hard en te fel. Groet, Pien

Marianne schreef op dinsdag, 23 november 2004, 14:24:


Ik had het vandochtend nog : Was voor het eerst bij een paard waarvan de eigenaar vertelde dat ze dressuurmatig gezien alles kon....behalve haar eigenaar in ontspanning rustig en beheerst rond dragen.
Zo'n paard waarvan iedereeen zegt dat ze het wel kan -als ze maar wil-. Waarvan iedereen ook zegt dat ze je voor de gek houdt en een paar ferme tikken met de zweep haar wel anders zouden doen inzien.

Gelukkig een heel lieve eigenaar met hart voor haar paard en de bereidheid het eens over een andere boeg te gooien. Maar natuurlijk onzeker, als gevolg daarvan korte teugel (controle?) en het paard was veel te alert en met haar hoofd in de lucht meer bezig met omgeving dan met eigenaar.

Zonder bit durfde ze niet, kan ik begrijpen, dus heb ik de mexicaanse neusriem erafgeschroefd en niks anders laten doen dan stappen, meditatie- en grondingsoefeningen en vooral : Voelen.

Een half uur later liep het paard al languit te smakken met de neus omlaag. Te briesen aan de losse teugel.

Ik doe niks geks. Ik doe eens helemaal niks Goh .... Pien

boers sandra schreef op maandag, 22 november 2004, 2:12:


Hey Sandra, hoe is het nu met je 2 jarige ? Wat zei de dierenarts?
Groet, Pien

jo schreef :


Is het ook nog eens een paard dat door een ander niet correct is opgevoed zodat en de eigenaar, en ik daar last van hebben moeten we daar des te harder voor werken.


Mee eens : Als ik bij een paard kom dat nog geen seconde wil stilstaan om zijn baas op te laten stappen dan moet ik daar wat mee.
Hetzelfde voor paarden die je omver lopen, de voeremmer uit je handen duwen, niet mee willen lopen of je omver trekken, enzovoorts.
Legio voorbeelden.
Volgens mij bedoel je Isabel, of heb ik iets gemist?


Ik vraag me af hoe de lezer het ziet als je in de modder temidden van een kudde paarden staat met je voeremmertjes.
Als de een de ander en jouwzelf het licht uit de ogen wil trappen om aan zijn eten te komen.... en wel nu he.... Daar is geen tijd voor "poesvriendelijk en vriendjes zijn", daar moet ik dan inderdaad mijn leiderschap even laten gelden.... Niks mis mee. Zou ik daar altijd vriendelijk en lief gebleven zijn dan durfde ik nu de wei niet meer in, zeker weten....

Omdat wij tijdens het afgelopen jaar een paar nieuwe paarden erbij hebben gekregen moest de onderlinge rangorde steeds weer bevestigd worden, en af en toe uitgevochten. Het meest duidelijk zie je dat bij het eten, dan pas zie je het recht van de sterkste. Liep ik daar toevallig tussen in met mijn emmertjes was dat wel eens niet makkelijk en leidde dat tot confrontaties, want ik ben geen paard dat voor een toevallige trap - ook al is die niet op mij bedoeld- aan de kant gaat.

We zijn nu een half jaar verder en er is al veel meer rust dan aan het begin van het jaar. Nu kom ik met mijn emmertjes en staan ze in rangvolgorde keurig op mij te wachten en roep ik ze een voor een, komen ze naar mij toe, en krijgen ze hun emmer.


Ik weet idd zeker dat ik vriendjes ben met al mijn paarden.
We zijn immers van elkaar afhankelijk en we hebben veel respect voor elkaar, over en weer : Zij werken voor mij en in ruil daarvoor zorg ik voor hun en geef ik ze comfort en bescherming. Ook die bescherming he.......dat is ook leiderschap.........en dat is heel breed.

De andere paarden weten dat ik optreed als Cherokee wil gaan jagen omdat zij haar eten het eerst opheeft. Ik hoef maar naar haar te wijzen en ze gaat aan de kant. Vervolgens roep ik het andere paard terug dat dan rustig kan dooreten. Ook dat is leiderschap.

Het is echter net alsof leiderschap hier een vies woord is....

Zonder leiderschap wordt het een puinhoop!

Niet voor niets zijn er tegenwoordig zoveel probleempaarden van goedwillende eigenaren die veel te week met hun paard zijn geweest en hem een tijd als poes op de bank hebben behandeld met als gevolg dat nu het paard de dienst uitmaakt en ik het kan komen oplossen.
We weten allemaal dat het paard dan in 9 van de 10 gevallen niet het probleem is maar de eigenaar.

Veel dominante paarden hebben zich zo laten maken door hun eigenaar.


Ik ben dan wel geen mannelijke lezer, ik moest toch even reageren.
Ik denk dat ik heel goed begrijp wat je bedoelt.

Leiderschap kan ook zonder agressie, en ja : Leiderschap moet je verdienen, je moet ook laten zien dat je een blijvend leiderschap waard bent!!!!

Groet, Pien

Spirithorses schreef op woensdag, 24 november 2004, 13:13:


Het volgende bedacht ik mij nadat ik op verzenden gedrukt had :

Ik denk ook dat er een verschil is tussen leiderschap in een groep en leiderschap "over" een individueel paard. Je kunt nog zo'n nauwe band met je paard hebben maar als hij in de groep staat niks meer over hem te vertellen hebben.

Als jij je paard dagelijks uit de stal trekt om hem lekker te poetsen, vertroetelen en een beetje te rijden vind ik dat een heel ander verhaal dan wanneer je dagelijks met een groep paarden leeft en werkt.
In dat geval ben je veel meer op elkaar aangewezen en ben je nog meer verplicht goede afspraken met elkaar te maken.

Ander voorbeeld : Onze Haflinger Stef is de goedheid zelve. Hij heeft echter één nadeel en dat is dat hij wat lomp is en graag met zijn mond om zich heen flappert op zoek naar lekkers, nog een 'erfenis' uit zijn verleden. Hij is verschrikkelijk oraal ingesteld en meer dan gek op eten.
Ik weet echter zeker dat hij zou veranderen in een pacman-achtig monster dat alles en iedereen omver zou lopen als mijn leiderschep niet zo onbetwist zou zijn.

Groet van kleerkastfiguur Pien Whip!

Piet schreef :


Nou, dan zou ik dus al een probleem hebben, want als ik mijn hand aan de zijkant van de heup of schouder van mijn paard leg denk ik dat zij denkt ( dat het mijn bedoeling dat zij niet naar me toekomt, maar juist dat zij van me wijkt.

Hoe laat jij met jouw methode Shiny het verschil zien tussen wijken en naar je toekomen?

Groet, Pien

Spirithorses schreef :


Laatste aanvulling. En dan hou ik erover op

Stel, je hebt een verschrikkelijk leuke hond die regelmatig met zijn modderpoten over jouw pas geboende vloer loopt en vervolgens op je bed gaat liggen....
Of eh, je nieuwe sloffen aan flarden kauwt, tegen het aanrecht opspringt en je net gebakken kip ervan af eet....
Je rent naar hem toe maar je glijdt uit omdat hij zojuist zijn behoefte heeft gedaan op je keukenvloer....
Zwaar balend ga je met hem uit, maar buiten rukt hij zich los om de kat van de buren achterna te zitten....
Eindelijk ga je naar bed, kruipt onder de lakens en....shit....heeft ie in bed gezeken....
En als je je stem verheft gromt ie naar je....

Hoe voedt je deze hond nou op? Hoe had je deze hond moeten opvoeden? Zo kun je deze hond uit het asiel gehaald hebben he....hij kan ook zijn verleden hebben, net als jouw nieuwe paard.....

Als je niks doet loopt ie over je heen, van je lieve woordjes trekt hij zich niks aan, omdat hij zo te zien het leiderschap op zich heeft genomen.

Groet, Pien

Peter Donck schreef op woensdag, 24 november 2004, 15:19:


Jaa, kom hem maar halen Whip! want hij ligt op mijn bed en ik durf hem er niet af te sturen. Duel! Groet, Pien

Nick Altena schreef:

Ik vind dan dus dat je ze beloont voor hun blafgedrag. Bij mij zouden ze best mogen blaffen (waken), daar heb ik ze tenslotte voor, maar ik zou dus wel willen dat ze ophouden met blaffen op mijn commando. Betekent dus dat mijn vorm van opvoeden anders is dan de jouwe, en dat heeft niks met goed of slecht te maken.
Verder geloof ik niet dat wanneer je een hond corrigeert op een nette en niet agressieve manier hij zelf agresief zal worden....dat zou me wat zijn zeg.... bij paarden idem dito. Ik denk dat wanneer je hond of paard agressief reageert op jouw corrigeren, je beslist een dominantie-, en dus leiderschapsprobleem hebt.

Maar het is toch helemaal niet de bedoeling om paarden door middel van angst te domineren? Hetzelfde geldt natuurlijk voor honden.
Zoals ik het zelf zie : De basis is een goede opvoeding, of je nu over honden of paarden praat, dat maakt niet uit.

De essentie is leiderschap, als je daar van het begin af aan mee bezig bent is dat een goede basis, maar wat met dat paard waarmee de eigenaar reeds een dominantieprobleem heeft, dan is negeren niet genoeg want dan wordt eroverheen gelopen. Wat zou jij doen dan?

Groet, Pien

Schuurpapier is zand op papier verlijmd waardoor er weerstand ontstaat en dus het schuureffect. Net als op de harde weg.
Zand echter heeft een zachte ondergrond en gaat mee met de beweging van de hoef, het zand wordt weggedrukt. Een heel verschil!

Waarom anders moet ik de hoeven van mijn paarden zo vaak bijsnijden terwijl ze dag en nacht op zand lopen?

Waarom hoef ik ze niet bij te snijden als we veel op de harde weg gelopen hebben?
Groet, Pien

jo schreef :


Ja, dat zal het zijn, ik moet me gewoon van lantaarnpaal naar lantaarnpaal laten sleuren en niet zoveel willen

Tja, da's ook waar. Die trekken zich nooit los en graaien ook niet onverwacht in het eten. En ze kijken ook niet boos naar je als je ze wilt corrigeren.


Tja, het schijnt ook nog te kunnen om je paard in alles zijn zin te geven en alle conflict uit de weg te gaan, vooral met hengsten schijnt dat goed te werken
Zo ken ik iemand die haar paard al 6 snoepjes gegeven heeft, nog voordat ze op haar rug zit, in de hoop haar paard die dag gunstig te stemmen. Of eerst een heleboel brood in de wei moet gooien voordat ze er zelf in kan, wordt ze tenminste niet omver gelopen.... Tja, is ook een manier.
Net zoals die hengstenketting....


Ik weet het niet hoor Jo, ik zie mensen rare dingen doen met hun knuffels....

Het enige wat J a c k en ik ook nog niet doen is bij de paarden slapen, maar dat komt nog wel. We zijn naarstig op zoek naar een nieuwe plek.... Dus bij deze....omgeving Maastricht : Wie heeft er nog een boerderij of manege met woonruimte in de aanbieding?

Groet, Pien