Piet schreef op maandag 14 september 2009, 15:56:


Kijk, en dàt doe ik nu....
ruitertjes in de dop uitleggen wat nu een paard is....
Een beest met beleving, met gevoel.
Ik krijg steevast als ze voor het eerst komen de reactie: als ik achter m langs ga, dan ga-tie schoppen!! Nee, zeg ik dan, dat paard ziet helemaal niet dat je achter m loopt, houd je hand maar op haar lichaam, dan voelt ze waar je bent.
Heel, heel erg klein voorbeeld van waar ik mee bezig ben..
Bij mij komen wel kleintjes...
groetjes weer

Katrien Imbrechts schreef op maandag 14 september 2009, 12:48:


hahahaha ik zei het niet,hè! Een typische shet dus eigenlijk.
Leuk plan, shetten zijn zooooo leuk!! Onbetaalbaar leuk!
Je hebt wel een dosis humor nodig natuurlijk.

eddy DRUPPEL schreef op woensdag 16 september 2009, 20:22:


Ze valt wel heel hard door de mand......HAHAHA
Ik ga het niet uitleggen ook!
Volgens mij komt deze dame helemaal nooit aan een one-rein stop toe, want dan ligt ze er allang vanaf.

veerle godts schreef op woensdag 16 september 2009, 22:02:


Is er 2 weken geleden iets gebeurd of veranderd? Stress? Afreageren?
Zit de merrie goed in haar vel? Ik roep maar wat, hoor.
Ik vraag me af of het dominant in de zin van 'leid' gedrag is. Gewoon agressief gedrag. Haal ze maar uit elkaar, ze verdragen elkaar niet, in ieder geval niet nu, op dit moment.

Piet schreef op woensdag 16 september 2009, 22:35:


Nou, moet je net die merrie van mij hebben. Zwaaiende touwtje maken écht geen indruk, ze liep er gewoon dwars doorheen. (in die tijd parelliede ik nog, lang geleden inmiddels) Goede raad van andere parelliers: nog harder zwiepen. Het enige wat ze ervan leerde was dat mensen kennelijk soms met touwtjes zwiepen.:)*
Wat wel hielp als ze te dicht naast me kwam lopen: gewoon mijn hand plat tegen de zijkant van haar hoofd leggen, en haar hoofd zachtjes van me af houden tijdens wandelen, het lichaam volgt.
Dat was genoeg. Als ze me passeerde ging ik halthouden (met lichaamstaal ja) , elke keer als ze me wilde passeren. Net zo lang tot ze het snapte.
Volgens mij moeten paarden niet onze lichaamstaal leren, wij moeten paardenlichaamstaal gaan spreken met onze beperkte tweebenige lijven, vandaar soms hulpmiddelen. En dan vooral positief bevestigen.