Cap

Het is mooi weer voor een buitenrit. Niet te warm, lekker windje erbij. Op de helft van de route kom ik een groepje IJslander tegen. Ik mag met ze meerijden. Gezellig, ik ben altijd alleen met mijn merrie dus dat vind ik wel leuk. Na een tijdje te hebben gestapt besluiten we om even een galopje te doen. Na een tijdje houdt de groep IJslanders weer in. Mijn merrie houdt er kennelijk niet van om achteraan te lopen want ze maakt gelijk van de gelegenheid gebruik om ze voorbij te schieten. Eenmaal voorbij spurt ze ervandoor. De IJslander die voorop loopt is al net zo’n streber en gaat de strijd met haar aan. Oei oei wat gaat dat hard. Mijn linkervoet schiet uit de stijgbeugel. Ik probeer mijn merrie in te houden. Dat doet ze ook braaf maar achter ons komt die hele groep IJslander in volle galop aanzetten. Met een gekke sprong knalt ze weer weg. Ik zat al niet meer zo heel stevig met mijn ene voet uit de stijgbeugel en voel dat ik mijn evenwicht verlies. Op zo’n moment gaan je gedachten ineens razendsnel.
“Geen arm uitsteken om de klap op te vangen. Tegen me aan trekken en me als en zak aardappels laten vallen. Dan loop ik de minste kans om iets te breken.” En met een schietgebedje naar onze lieve heer dat hij die kudde IJslander niet over me heen laat denderen val ik naar de grond.
De klap is enorm. Ik kom op de rechterkant van mijn rug terecht, voel hoe de lucht met een klap uit mijn longen slaat en hoe mijn hoofd achterover met een knal tegen het beton slaat. En hoe mijn hoofd vriendelijk wordt opgevangen door het piepschuim van de cap die ik altijd draag als ik ga rijden.

Ik ben op de een of andere manier teruggekomen naar de trailer. Daar vandaan door vriendelijke mensen en een haastig opgetrommelde echtgenoot gelijk naar het ziekenhuis gebracht. Na een hele middag daar te hebben doorgebracht waarbij ik van alle kanten ben onderzocht en op de foto gezet (röntgen) blijkt de schade mee te vallen. Dankzij het feit dat ik me als een zak aardappels tegen de grond heb laten vallen en er geen uitstekende obstakels waren heb ik geen botfracturen opgelopen en dankzij het feit dat ik een cap droeg heb ik geen schedelbasisfractuur opgelopen. Het is nu een paar dagen verder en ik zit hier op de bank met gekneusde ribben, gekneusde heup en rug. Steeds gaat die val weer door mijn hoofd en hoe mijn hoofd naar achteren tegen het beton sloeg en die cap die daartussen zat. Ik moet ineens weer terugdenken aan de discussie hier op paardnatuurlijk toen ik nog een geregelde bezoeker was. De discussie over de zin van het dragen van een cap.
“Schijnveiligheid” was een term die onder andere langs kwam.
Ik ben geen bezoeker meer van het forum maar gezien de discussie die we toen hebben gevoerd en vooral voor de mensen die het dragen van een cap maar onzin vinden zet ik toch mijn verhaal hier neer. Niet om een discussie op te starten maar gewoon voor jullie allemaal. Iets om over na te denken.

Groetje,

Sandra

Kynshiri schreef op vrijdag 10 juli 2009, 22:41:


Maar wanneer spring je? Als je een situatie aan ziet komen die niet vertrouwt is neem ik aan. Op het moment dat je bezig bent met vallen is het al te laat. Dat is niet meer om te zetten in een sprong.

Kynshiri schreef op vrijdag 10 juli 2009, 21:17:


Ik denk dat je het kunt vergelijken met het dragen van een bromfietshelm. Hoe vaak ga je onderuit met je brommer? Ik jaren brommer gereden. Er is nog nooit iets gebeurd. Ik heb me echter wel altijd gerealiseerd dat als er iets gebeuren zou en ik op mijn hoofd terecht zou komen dat het dan gelijk heel heftig kon zijn.
Iedereen is vrij hoor om een cap te dragen of niet. Ik heb het altijd gedaan. Net zoals ik nooit op een paard stap als ik geen korfbeugels heb. Hetzelfde verhaal. De kans dat je met je voet door de beugel schiet is klein, maar als het gebeurt en je word meegesleurd dan loopt het niet goed af. Om dezelfde reden rijd ik alleen maar met een zadel waarbij de beugels met een haak vast zitten en dus losraken als er druk opkomt. Ik heb nu ontzettend last van mijn gekneusde ribben dus ik denk dat ik ook een bodyprotector ga dragen. Ik zou willen dat ze ook iets op de markt brengen dat de lage rug beschermt. Overdreven allemaal? Ik ga nooit van mijn leven op een motor zitten maar als het een keer nodig is alleen met beschermende kleding aan.

Kynshiri schreef op zaterdag 11 juli 2009, 13:50:


Nee, dat was in mijn geval niet gelukt. We zaten al in volle rengalop. Hele kudde paarden erachteraan. En ik verloor mijn evenwicht. Gaat niet in alle gevallen op dat springen. Verder wel heel nuttig. Ik sta er ook snel naast als ik een situatie niet vertrouw. Alleen nu had het niet gekund. Er was gewoon geen tijd voor. Ik ging al voor ik het goed in de gaten had.

clarissa ruijgrok schreef op maandag 20 juli 2009, 11:19:


Ik rijd met een hackamore maar ik heb hem veel hoger zitten zodat de neus niet dicht wordt geknepen en ik rijd met een losse teugel zodat er niet constant druk op de neus is. Het lijkt mij niet zo een geschikt instrument om dressuur mee te rijden.

Peet schreef op woensdag 22 juli 2009, 14:26:


link, bestaat die nog?

Lena schreef op donderdag 23 juli 2009, 17:43:


Goed insmeren met slaolie, dan komt het beter los. Daarna wassen

Michiel schreef op zondag 26 juli 2009, 12:32:


Zelfs in de oertijd gebruikten ze al zeepkruid om zich te wassen. Toen ze nog in berevelletjes rondliepen. En het dieet dat ze toen hadden laat zich niet meten met dat van nu. Hoe gezond jij ook meent te eten. sorry hoor. Ik vind het zwaar overdreven wat jij doet.

Piet schreef op maandag 27 juli 2009, 9:40:


Ik vind het prima dat Michiel op zijn blote kakken rondloopt, moet hij weten. Ik vind het alleen zo overdreven dat hij dat steeds maar weer etaleert alsof dat iets bijzonders is. Er is niets bijzonders aan en als hij het gewoon zou vinden zou hij niet steeds weer komen met het verhaal dat hij op blote voeten loopt en hoe geweldig dat is. Ik heb er een hele tijd terug voor gekozen om alleen maar gesloten schoenen te dragen. Ik zeur toch ook niet de hele tijd hoe geweldig dat is. Dat als de schuifdeuren bij de HEMA langs mijn voeten zoeven niet gelijk mijn tenen openliggen, dat ik niet meer besmet word met enge dingen als voetschimmels en schimmelnagels, dat ik eindelijk verlost ben van voetwratten. Ga maar door. Nee, ik loop op gesloten schoenen, da's mijn keuze, Michiel wil op zijn blote voeten, da's zijn keuze, niets bijzonders aan. Trouwens, mijn vader liep vroeger ook altijd op blote voeten, zijn broers en zussen ook. Amsterdam, oorlogswinter, er was gewoon geen geld voor schoenen. Wassen?????? Tja er was ergens een badhuis, moest je wel geld voor hebben. De kleren die er waren werden alleen in koud water gewassen, met de hand! Dus zo nieuw is het ook niet om een lekkere poetsbeurt met zeep over te slaan. En Michiel woont volgens mij nog steeds in een comfortabel rijtjeshuis. 's Winters staat vast gewoon de cv aan. Douchen doet hij dan wel zonder zeep maar vast nog steeds met warm water. En dat hadden ze toen mijn vader kind was ook niet. Goed beschouwt leefde ze toen dus veel puurder, alleen ervoer mijn paps dat als armoede.

sandratien3 schreef op maandag 27 juli 2009, 13:20:


CV had mijn paps als kind niet. Douchen was iets wat niemand deed in die tijd. Als er iets werd gewassen dan waren het de oren en de nek, als die al te zwart werden.

Piet schreef op maandag 27 juli 2009, 13:58:


Nee hoor, ik mis het punt niet. Jij hebt het over consuminderen. Of eigenlijk over het consuminderen dat Michiel volgens jou doet. Consuminderen door op je blote voeten te gaan lopen en vervolgens via computer en internet je wetenswaardigheden aan anderen te vertellen heeft weinig met minderen te maken. Ik zou tenminste als eerste die computer laten voor wat het is als ik puurder wilde leven.
En ik ben echt van mening dat het niet zo bijzonder is om op je blote voeten rond te lopen. Zoals ik al zei: Dat deed mijn paps als kind ook. Alleen was dat noodgedwongen.

Liesje_Olli schreef op maandag 27 juli 2009, 15:53:


Ik lees nog wel hier hoor. Ik schreef voor mijn verhaal over de cap niet meer op het forum. En dat lag eerlijk gezegd niet aan mij. Ach wat is kritiek. Ik noem dit communiceren.

Liesje_Olli schreef op maandag 27 juli 2009, 15:55:


In de tijd van mijn paps en mams hun jeugd poetsen men de tanden met soda. De gebitten zagen er toen toch wel een stuk slechter uit.
Ik was trouwens sandratien2, maar onder die naam kon ik me niet meer aanmelden.