sannie schreef op woensdag, 10 november 2004, 9:03:


Ja dit versta ik dus onder bitloos rijden. Dat touwtje om de hals, maar als menner kun je daar niet veel mee natuurlijk .

Maar wat ik nu even niet begrijp is waarom je nu juist overweegt dan ooit een bit te gaan aanschaffen voor betere communicatie?
Is het niet zo dat je juist een op en top communicatie hebt als je paard precies dat doet wat jij wil zonder bit, hoofdstel of halster??

Voor mij is zonder iets aan het hoofd nl. de ideale, maar waarschijnlijk nooit te verwezenlijken, situatie (heb het over mennen he).

Groeten,
Ingrid

Hoi,

Zit net even te "googlen" op touwhalsters en bitloze hoofdstellen.

Maar mijn verbazing is heel groot wat ik dan allemaal lees.

Nee zeg, en dan noemen jullie een bit paardonvriendelijk en zo???

Jeetje als ik al dat snoer en riemwerk zie aan die hoofdstellen (neus of kaak even lekker aansnoeren), dan weet ik het nog zo net niet wat nu fijner is voor mijn paardje

Stukje normaal leer met iets in zijn mond wat zo zacht mogelijk werkt, of iets zonder dat ding in de mond, maar zere neus, kaak en jukbeenderen??

Ik stop maar even met googlen, want begon wat te gruwelen inmiddels.

Groeten,
Ingrid

Trudy schreef op woensdag, 10 november 2004, 10:45:


Oke, valt dus af voor het mennen.

Moet ik wel kunnen sturen .

Groeten,
Ingrid

Idunn schreef op woensdag, 10 november 2004, 11:17:

LOL.
Ga dit van de winter proberen, maar wel op de wei. Zal mijn man laten filmen, hebben we misschien wat voor de funiest homevideo's??

En het ging mij alleen om het schuren met haar hoofd langs het been, hahaha, wat het woordje "bit" wel niet los kan maken .

Groeten,
Ingrid

Idunn schreef op woensdag, 10 november 2004, 11:32:


Hoi,
Misverstand. Trudy schreef dat zij alleen kan sturen met haar zit met HAAR halster wat ze gebruikte. Dus dat halster valt af voor mennen.
Maar neem best aan dat er vele halsters zijn waarmee je wel kunt sturen.

Maar als je niet weet hoe zo'n halster/hoofdstel zonder bit werkt, dan is het net zo scherp (bij verkeerd gebruik) als dat ik nu weet hoe mijn bit werkt. Toch??

Zal mijn boekje er straks een op naslaan en gewoon naar de ruitersport gaan om eens te gaan kijken. Als het droog wordt tenminste.

Groeten,
Ingrid

Hoi,
We hebben het hier nu wel steeds over wel of geen bit en wel of niet veilig en wel of niet pijnlijk, enz. Maar een touwhalster is in mijn ogen echt niet veel beter (bij verkeerd gebruik).
Helaas wordt daar nooit wat van gezegd.

Ik kreeg gisteren zelfs 2x het advies van mensen hier om zelf maar een touwhalster in elkaar te knutselen.

Weten jullie eigenlijk wel hoe gevaarlijk dit advies is?

Over pijn en veiligheid gesproken zeg. Als ik die knopen niet correct aanbreng, dan ga ik mijn paardje ongelofelijk veel pijn doen.

Ik wist een jaar of 2 geleden geen eens wat zo'n halster nu precies deed. schoonzusje had zo'n ding, en ik vond het knap dat ze durfde te rijden op zo'n touwtje om het hoofd. Maar nu ik mensen ken die een touwhalster gebruiken (en zelfs niet meer met een stalhalster durven te gaan wandelen omdat ze dit niet veilig vinden !!!!!!), en ik zelf met een touwhalster heb gewerkt op onze les en zag hoe ongelofelijk verkeerd zo'n halster kan werken bij niet goed aanbrengen, ben ik niet meer zo enthousiast over dat touwtje om het paarden hoofd.

Als ik ooit ga besluiten met halster te gaan mennen (en ik ga het van de winter echt wel proberen hoor overigens) dan wordt het gewoon een goed passend stalhalster, maar zeker geen touwhalster. Ik vind die dingen gewoon veel te gemeen inwerken op het gevoelige paardenhoofd.

Op die site die hier werd aangegeven van merothische dingen, daar staat een optoming met alleen een leren bitje. Verder niets om het hoofd. Kijk dat staat mij dus wel aan zoiets. Geen jeuk meer aan het hoofd.

Groeten,
Ingrid

Ilona Kooistra schreef op woensdag, 10 november 2004, 14:05:

En ik geef toe dat ik het bit voor de veiligheid gebruik.

Het enige dat ik dus een aardig (lees paardvriendelijk) alternatief zou vinden is of zonder hoofdstel (maar dat is niet realiseerbaar in het verkeer) of met een stalhalster. Al het andere (dus hackemore, bittless bide of net hoe heet, enz.) vind ik net als een bit een hulpmiddel tot communicatie en scheer ik even over 1 kam met het bit bij deze, omdat het ook inwerkt op het paardenhoofd. Niet op de mond, maar wel op zenuwknopen, of kaak of kin en kaak samen knijpen, of op de wang of de neus, enz. Dus hoe dan ook, iedere vorm van optoming, met of zonder bit, is voor communicatie met het paard.

Ik wil bij bitloos, denken aan optomingloos ... en daarmee blijf ik gewoon volhouden dat het onveilig is om hiermee te gaan mennen.

Of je moet wel een heel braaf paard hebben, en die heb ik niet .

Als ze de kans ziet wil ze gaan eten, en die kans zal ze zonder hoofdstel om, heel vaak zien (lol).

Groeten,
Ingrid

Frans Veldman schreef op woensdag, 10 november 2004, 14:09:


Pardon Frans. Wil jij nu zeggen dat je geeneens weet hoe een echt parelli touwhalster werkt???

De knopen in het halster zitten op de zenuwknopen van een paardenhoofd. Daarmee oefen je dus druk uit op het hoofd. Het halster werkt dus heel precies in op het hoofd van het paard.
Een stalhalster daarentegen werkt niet specifiek op een plek in, maar op het hele hoofd (neus of kopstuk) en is voor een paard over het algemeen wat prettiger te dragen. Een touwhalster is bij verkeerd gebruik dus wel degelijk een "marteltuigje". Je mag een paard ook nooit vastzetten aan een touwhalster en dat is ook niet voor niets. Ken een verhaal van een paard dat een hele lelijke verwonding aan het hoofd heeft oplopen toen deze schrok en aan het halster ging hangen.

Iwan had op onze cursus een te groot halster aan en de knopen zaten niet goed. Hij ging vaak in protest. Hij luisterde met zijn gewone stalhalster veel beter dan met dat parelli ding om zijn hoofd. Uiteindelijk zaten de knopen in zijn ogen. En we moeten gewoon doorwerken. Dat is toch niet normaal of wel dan?!! Geef mij dan maar een goed passend stalhalster. Lekker afgezet met leer aan de binnenkant, zodat het comfortabel draagt.

En dat jullie de halster zelf maken, Ik wilde eerst zeggen, ja maar jullie weten ook hoe zo'n halster werkt, maar uit je latere mail begreep ik dus dat jullie ook niet weten hoe zo'n halster werkt .

Maar stel je had wel geweten hoe zo'n halster werkt en je wist dus waar de knopen moesten zitten en waarom, dan kun je nagaan dat het gevaarlijk is om iemand die het niet weet maar heen te laten knopen. Dan zal zo'n halster nl. nooit goed inwerken als het niet goed gemaakt is en kan het gewoon een pijnlijke aangelegenheid worden voor het paard.

Maar ik denk dat ik er maar over op ga houden, want als leek zijnde, begin ik te geloven dat ik nog de meeste kennis in huis heb over de diverse optomingen .

Groeten,
Ingrid

Frans Veldman schreef op woensdag, 10 november 2004, 14:33:

Tja ik wist dat dus niet. Maar onze instructrice dus kennelijk ook niet. Zal het even navragen aan een kennis van mij die level 2 al ruim doorlopen heeft. Zij weet vast wel hoe het zit. Dus wordt vervolgd. Misschien ben ik inderdaad dat wat te voorbarig geweest met mijn conclusie hoor.


Je kunt volgens mij ook gewoon dan een lang touw nemen en dit in model knopen. Veel makkelijker te maken dan al die losse knoopjes overal. Of zie dit nu te simpel?


De mijne ook.


Ik ook. Bedacht na het verzenden ook al dat het geen vergelijking was, maar onderstaande wel.


Dat was de reden ja, het halster kan niet breken. Daarom heeft dat paard waar ik het over had ook zulke verwondingen opgelopen. Was het halster wel geknapt dan had het paard geen snijwonden van het touw gehad.


Moeten moest zijn moesten doorwerken, van onze instructrice. Kon geen kwaad, leerde het dier vanzelf dat hij niet zo moest trekken aan het halster. Tja ....


Ze heeft jeuk met alles als ze gaat zweten. Dus met zo'n touwhalster om zal ze ook wel gaan schuren op den duur. En dan krijg ik die knoopjes tegen mijn lijf aan gedrukt zeker .


LOL.

Groeten,
Ingrid

Frans Veldman schreef op woensdag, 10 november 2004, 15:10:

Nou dan zal ik eens vertellen hoe de boeren hier een halster knopen van een lang touw. Er zit volgens mij maar 1 knoop in en dat is onder de kin.

Je begint met een lus om de neus, even vastknopen vervolgens door over de oren en weer bij dezelfde knoop onderaan vastmaken.

Voila ... je hebt nergens een knoop in je halster zitten.

Ik heb zo zo vaak een paard meegenomen met een halstertouw, want dit trucje kun je daar ook mee .

Dus het verklaard niet al die knoopjes in het touwhalster.

Maar je hebt dus kennelijk een touwhalster en een halster van touw (LOL).

Groeten,
Ingrid

Frans Veldman schreef op woensdag, 10 november 2004, 15:10:


Ja doe ik ook hoor .

Ik oordeel nooit aan de hand van 1 bevinding van iemand.

Wel dacht ik heel even toen je schreef dat je veronderstelde dat iedereen inmiddels wel wist dat het nonsensverhalen waren over die touwhalsters dat ik echt achterliep, maar aan de reacties hier te zien ben ik toch niet de enige die dacht dat die knoopjes nog een ander effect hadden dan de touwtjes bijeen te houden.

Groeten,
Ingrid

e m kraak schreef op woensdag, 10 november 2004, 16:15:

Dus nog meer jeuk

Groeten,
Ingrid

Trudy schreef op woensdag, 10 november 2004, 17:07:

Juist te weinig worden voorgelicht, daar heb je een punt.

Vroeger als kind reed ik op een manege, niemand die mij ooit wat over een bit vertelde. Maar sinds ik Isabella heb en 7 jaar geleden ging mennen, kwam ik erachter dat er met mennen veel meer aandacht aan bitten wordt gegeven. Ik ging aan een mentoestel werken. Nou dan zie je dus direct wat een kleine beweging van je hand in de paardenmond doet. Daar schrik je dus echt van.

Dit zou op iedere manege verplicht gesteld moeten worden. Eerst droog oefenen aan een mentoestel. Er zijn tenslotte nog altijd meer ruiter(tjes) dan menners.

Groeten,
Ingrid

Frans Veldman schreef op woensdag, 10 november 2004, 17:15:


Wortelen kunnen mijns inziens geen kwaad. En als je niet wilt dat ze alles ineens opeten, leg je door je hele wei verspreid wat schijfjes neer (lol).

Groeten,
ingrid

Marianne schreef op woensdag, 10 november 2004, 17:39:


Of klein duimpje met broodkruimels strooien.

Groeten,
Ingrid