Afgelopen nacht heb ik verrassend goed geslapen. 's ochtends wakker geworden met het idee "wat heb ik vreselijk gedroomd" en dan dringt het langzamerhand weer door, de pijn dat het werkelijkheid is. Ik ben richting stal gegaan, zoals elke morgen, heb er even gestaan en ben even bij Indy haar lichaam geweest. Het dekzijl staat strak, haar buik is erg opgeblazen, vreselijk, wat moet dat een puinhoop geweest zijn, daarbinnen. Ik ben blij als haar lichaam morgen weg is. Binnenkort ga ik de afgeknipt stukjes manen en staart wassen, er kleeft blubber en mest in. Ik weet nog niet wat ik ermee gaan doen, ik wil er iets moois van maken dat ik altijd bij me kan dragen.

Gisteren kwamen nog nietsvermoedend vrienden langs. Zij hebben een aantal jaren geleden hun Tinker verloren. Ze hadden gehoord dat Indy ziek was en wilden even op bezoek. Wat moet dat een slag voor hun geweest zijn, toen Indy op het dekzijl wees.

Ik ben om half acht op de fiets gestapt en heb onze geliefde wegen afgefietst. Het was koud, mistig, reeen staken de paden over. Aan elke hoek, elk kruispunt, aan elk stukje kleeft een herinnering, een mooie herinnering.

Ik ben de brug overgestoken waar die rottige reiger ons om de oren vloog, langs de plek gekomen waar ik afstapte toen de hardloper voorbij kwam. Indy had een gruwelijke hekel aan rennende mensen. De sloot was dichtgegroeid en ik ben toen fijn in die sloot gegeleden. Kon me nog net aan een van haar benen vasthouden. En dan die blik: Wat doe jij daar nou?! Holmansweg afgelopen, fietsen onmogelijk door de blubber, wat hebben we hier last gehad van die vreselijke steekvliegen. En mijn collega had nergens last van.... Ik zat af en toe gewoon lachend op de fiets. De plek waar de Haflinger van mijn collega standaard met haar ruiter de struiken indook, was gesnoeid. Naast het rottige stuk weg waar zo hard gereden wordt ligt een prachtig fietspad, jammer dat we dat niet meer kunnen uitproberen. Ik kwam nog langs de plek waar Indy midden op de weg een platgereden iets moest besnuffelen, de vrachtwagen kwam steeds dichterbij en mevrouw week geen milimeter. We hebben een mooie tijd gehad. Alles herinnert thuis aan haar, maar dat is fijn. Ze zal hier altijd zijn.

Over een tijdje wil ik toch op zoek naar een ander paard, iets heel anders dan Indy. Indy is niet te vervangen, en dat moet ook niet, Indy zal altijd belangrijk voor me blijven.

Het weiland is leeg, ik heb tijd over. Gek is dat, ik had altijd te weinig tijd, vreemd om plotseling niet te weten wat je met je zondag aan moet.

Monique