Els Kleverlaan schreef op zaterdag 28 maart 2009, 14:17:


Donderdag avond werd ik door Indy met een doordringende hinnik naar buiten geroepen. Ze liep kleine voltes in de bak, probeerde te gaan liggen, zwiepte extreem met haar staart, ze kwam hinnikend op me af in draf, de pijn stond in haar ogen. Gelijk de dierenarts gebeld en ondertussen met haar gelopen. Ze kreeg bij vlagen extreme krampaanvallen. Mijn dierenarts was helaas op vakantie, zijn vervanger was echter ook prima. Ze was er binnen 15 minuten, tegen 22:30 uur. Na afluisteren en een rectaal onderzoek kreeg Indy een middel de kramp te verminderen, ze mocht die nacht verder niet eten en ik moest met haar nog een half uur lopen. Zou wel los lopen, dachten we, gevolgen van weersomslag, zij was een van de vele koliekgevallen die de dierenarts die nacht al behandeld had. Toch een geruststelling. Met Indy ging het van minuut tot minuut beter. Tegen 01:30 uur was het helemaal mis, ze krabde over de grond in de stal en gooide zich tegen de grond. Ze was helemaal met modder bedekt en was vreselijk ziek. Haar buik was opgeblazen. Weer de dierenarts gebeld, ze was er erg snel. Weer een rectaal onderzoek. Deze keer voelde ze een bobbel bij de darmen die er niet hoorde en die ze niet kon thuisbrengen. De darmen zelf waren in orde. Weer een middel tegen de kramp, advies naar de kliniek. Ik heb haar uitgelegd waarom dit niet mogelijk was, gelukkig begrip. De hele nacht in touw geweest, heb mijn baas gebeld en gezegd dat ik vrij moet nemen. Ook van zijn kant gelukkig begrip. En maar goed dat ik het gedaan had. Indy leek prima, mocht ook weer wat eten. Ik was die middag bezig op het terras en hoorde plotseling een harde knal in de stal. Ik erheen gerend, vond ik Indy in paniek op de grond, weer koliek, heel erg. Weer gebeld. Dierenarts erbij. Weer medicijnen, rectaal onderzoek, deze keer nog duidelijker de bobbel, geen idee wat het is. Weer advies kliniek, maar met de opmerking dat het bij Indy uitgesloten is, staat ook in haar dossier en het mogelijke op locatie wordt gedaan. Indy is twee uur rustig en toont weer interesse. Tegen de avond weer helemaal mis, weer dierenarts, medicijnen. Midden in de nacht drama, ze ligt met rollende ogen in de stal, klauwt met haar hoeven in de lucht en bijt in de grond. Ze herkent me nauwelijks. De medicijnen werken niet meer. Weer gebeld, laatste poging met sonde door de neus olie achtige vloeistof in de maag. Anderhalf uur lopen in de bak. Het lijkt erop dat het aanslaat. Na anderhalf uur is Indy erg moe en kan niet meer. Op stal gezet. Twee uur later gaat het niet meer, weer gebeld. De dierenarts werpt een blik: nee, dit kan niet meer. Mijn moeder en Klaas hebben afscheid van haar genomen. Ze keek van de een naar de ander en liet zich met de ogen dicht aaien tussen de aanvallen door. Ik heb een tijdje bij haar gezeten en haar vertelt hoe blij ik met haar ben, hoe mooi ze is en dat ik haar niet kwijt wil maar dat het helaas niet anders kan. Indy heeft de hele tijd verschrikkelijk gevochten, daarom zijn we zolang doorgegaan. Indy begint erin te berusten. Kort voor 05:00 uur zet de dierenarts de eerste narcose spuit. Ik zit naast haar en praat met haar, aai het speciale plekje bij haar oog. Ze kijkt me de hele tijd aan. De dierenarts zet de laatste spuit. Haar ademhaling stopt, drie minuten later stopt haar hart. Mijn mooie meisje is niet meer.

Toen volgde nog een vreselijk probleem. Indy lag gestrekt in haar geliefde stal, ze kon niet meer opstaan. Voor mij geen punt van discussie, Indy gaat hierin slapen, wat daarna komt zie ik wel. Klaas heeft wat buren opgetrommeld. De buurman heeft mij naar mijn moeder gestuurd, hij wilde niet dat ik er bij zou zijn, de boer op de hoek zorgde voor het telefoonnummer van het ophaalbedrijf en gaf samen met de buurman aanwijzingen aan de overbuurman hoe Indy te transporteren. Ze hebben Indy heel voorzichtig, zonder een enkel wondje uit de stal gehaald en bij ons op de oprit gelegd. De buurman heeft gezworen dat hij er persoonlijk op zou toekijken. Indy is ook zijn alles. Ik ben daar ontzettend blij mee.

Indy ligt nu onder haar deken en onder plastic, verstopt achter onze aanhanger. Ik ben net nog even geweest, Indy is weg, alleen haar omhulsel is er nog. De uren dat ze in de stal was, was ze nog sterk aanwezig. De laatste keer dat ik bij haar was, was haar lichaam slechts nog een omhulsel. Ik heb een stukje manen en staart afgeknipt. Het lichaam van mijn schat wordt maandag opgehaald.

Ik ben ontzettend blij dat ik mijn belofte na kon komen, bij haar zijn in haar laatste ogenblikken, haar steunen, haar angst nemen. Ze is heel rustig heengegaan, heel snel. Ik heb vrede met de beslissing, Indy gaf aan dat het niet meer ging, ik vind het alleen zo erg dat ze zo graag wilde blijven en het haar niet vergund was. Het doet pijn, zo verschrikkelijk veel pijn, we hebben zoveel overwonnen, maar dit was te zwaar.

Ik hoor haar steeds pruttelen, net wilde ik haar gaan voeren, maar ze is er niet. Haar lichaam is straks weg, maar zij zelf zal altijd bij me zijn, in mijn hart, in mijn gedachten.

Bedankt voor al jullie lieve berichten en ook de mails die ik van jullie krijg.

Monique

Afgelopen nacht heb ik verrassend goed geslapen. 's ochtends wakker geworden met het idee "wat heb ik vreselijk gedroomd" en dan dringt het langzamerhand weer door, de pijn dat het werkelijkheid is. Ik ben richting stal gegaan, zoals elke morgen, heb er even gestaan en ben even bij Indy haar lichaam geweest. Het dekzijl staat strak, haar buik is erg opgeblazen, vreselijk, wat moet dat een puinhoop geweest zijn, daarbinnen. Ik ben blij als haar lichaam morgen weg is. Binnenkort ga ik de afgeknipt stukjes manen en staart wassen, er kleeft blubber en mest in. Ik weet nog niet wat ik ermee gaan doen, ik wil er iets moois van maken dat ik altijd bij me kan dragen.

Gisteren kwamen nog nietsvermoedend vrienden langs. Zij hebben een aantal jaren geleden hun Tinker verloren. Ze hadden gehoord dat Indy ziek was en wilden even op bezoek. Wat moet dat een slag voor hun geweest zijn, toen Indy op het dekzijl wees.

Ik ben om half acht op de fiets gestapt en heb onze geliefde wegen afgefietst. Het was koud, mistig, reeen staken de paden over. Aan elke hoek, elk kruispunt, aan elk stukje kleeft een herinnering, een mooie herinnering.

Ik ben de brug overgestoken waar die rottige reiger ons om de oren vloog, langs de plek gekomen waar ik afstapte toen de hardloper voorbij kwam. Indy had een gruwelijke hekel aan rennende mensen. De sloot was dichtgegroeid en ik ben toen fijn in die sloot gegeleden. Kon me nog net aan een van haar benen vasthouden. En dan die blik: Wat doe jij daar nou?! Holmansweg afgelopen, fietsen onmogelijk door de blubber, wat hebben we hier last gehad van die vreselijke steekvliegen. En mijn collega had nergens last van.... Ik zat af en toe gewoon lachend op de fiets. De plek waar de Haflinger van mijn collega standaard met haar ruiter de struiken indook, was gesnoeid. Naast het rottige stuk weg waar zo hard gereden wordt ligt een prachtig fietspad, jammer dat we dat niet meer kunnen uitproberen. Ik kwam nog langs de plek waar Indy midden op de weg een platgereden iets moest besnuffelen, de vrachtwagen kwam steeds dichterbij en mevrouw week geen milimeter. We hebben een mooie tijd gehad. Alles herinnert thuis aan haar, maar dat is fijn. Ze zal hier altijd zijn.

Over een tijdje wil ik toch op zoek naar een ander paard, iets heel anders dan Indy. Indy is niet te vervangen, en dat moet ook niet, Indy zal altijd belangrijk voor me blijven.

Het weiland is leeg, ik heb tijd over. Gek is dat, ik had altijd te weinig tijd, vreemd om plotseling niet te weten wat je met je zondag aan moet.

Monique