Op 8 maart 2008 was het eindelijk zo ver! Mijn echtgenoot en ik op curus in Riemst, bij Pien en Jack. Zo'n 2 jaar nadat ik de site leerde kennen.
We hadden het boek grondig bestudeerd, de vragen individueel opgelost. De antwoorden hielden we in het begin angstvallig voor elkaar verborgen. 't Ging zo in de trant van:
"Ik vind vraag X nergens terug?" ( Grr )
"Ha, dat heb ik al hoor!" ( Yes! )
Uiteindelijk toen we beiden klaar waren hebben we dan toch eens vergeleken. En gediscussieerd (zelfs in bed)!!! Zo in de trant van:
"Ja maar, daar zit ge d'r neffe zunne"
"Neeje, gij zit d't neffe, want op blz X staat dat."
"Laat ne keer zien?... Tiens, ik dacht toch dat ik het just had.
Intussen zijn er al verschillende pagina's losgekomen. Dat komt ervan als het voortdurend heen en weer gaat hé?
Al bij al vielen de verschillen nog heel goed mee. Over enkele vragen konden we het echt niet eens worden, en we stuurden dus 2 verschillende exemplaren door.
En dan naar Riemst. Gemakkelijk te vinden, we hadden dan ook een goede wegbeschrijving gekregen. Maar met als ons "gezever" in de auto waren we de brug over voor we't zelf goed beseften. Rechtsomkeer dus en dan wel de juiste straat in. Shit, het regende!
We werden hartelijk verwelkomd door Pien (en even later ook door Jack), en maakten al kennis met een aantal medecursisten. Koffie en thee stonden klaar en de koekjes waren heerlijk.
Over een positief begin gesproken!
Uiteindelijk was iedereen paraat. We mochten allemaal onszelf en onze paardjes voorstellen en hun 'hoefgeschiedenis' vertellen. Uiteraard werd er meer verteld dan over de hoeven alleen. Had Pien niet ingegrepen, dan zaten we nu nog te vertellen!
Wij hadden zoiets van: goh, wat hebben wij het toch makkelijk met onze paarden als je sommige verhalen hoorde.
Zo was er een koppel uit Leopoldsburg die 2 wilde fjorden onder hun hoede hadden en die ze op termijn zelf wilden gaan bekappen. Ook een oudere dame met een aantal problemen met haar paarden. Enkele hadden ook nog weinig ervaring met paarden en er was zelfs iemand die nog geen paard had, maar dit wel van plan was (voor de dochter als ik het me goed herinner), en alvast goed wilde starten.
We vonden het erg knap dat mensen in die omstandigheden toch al de stap naar NB willen/durven zetten.
En dan de resultaten van de test: ik had 4 fouten, manlief 6. Van sommige vragen hadden we 't verwacht (met een blik naar elkaar van 'ziet ge wel!), van andere niet.
Pien verduidelijkte de belangrijkste dingen nog eens. En net alsof ze kon gedachtenlezen werden net die dingen aangehaald waar we het moeilijk mee hadden (en 't was ineens ook nog eens een korte herhaling/opfrissing van de theorie).
Voor mezelf waren de hoeven die ze liet zien met vb. het hoefbeen erin verhelderend. Fysica is nooit mijn dada geweest.
Intussen begon de soep heerlijk te geuren.
Het materiaal werd voorgesteld, en da's manlief zijn ding. Hij had reeds een goedkoop dubbelzijdig hoefmesje gekocht in een ruitershop, maar dit zag er toch wel een stuk degelijker uit. De hoefstandaard kon ook zijn goedkeuring wegdragen (helaas waren ze net op toen wij aan de beurt kwamen), maar de zelfgemaakte van Jack vond ie zeker zo interessant. Er begon bij hem dus alweer iets te broeden. En over de slijpsteen was hij ronduit superenthousiast.
Na de heerlijke maaltijd, waarbij het onderwerp rarara... paarden was, trokken we naar de stalling voor de praktijk. Het "echte" werk ging beginnen. Intussen scheen de zon, alles zat dus mee.
We zaten allemaal in een kring rondom een bak met hoeven, netjes ingepakt, diepgevroren maar vers. Akelig of vies of zo vond ik het niet (had dat ook niet verwacht), maar aangezien mijn hoef nog niet helemaal ontdooid was, was het niet simpel om 'm uit te krabben. En dan is een echtgenoot bijhebben erg leuk! Die doet dat dan wel even voor je
En dan aan de slag! Af en toe kwam er eens een paard goedkeurend toekijken en de kippen waren er als de kippen bij om de 'heerlijke' restjes te verorberen.
Wij hadden onze handen vol aan onze ene hoef. En dan te bedenken dat we 2 paarden hebben...
Jack had zijn handen vol aan zijn publiek. Is het goed zo? Doe ik best dit of...? Is deze kwartierboog niet wat overdreven? Zou dit paard met zo'n bekapte hoef nog goed kunnen lopen? ....
En tussen de bedrijven door waren manlief en ik ook elkaars werk aan het keuren. Zoudt ge nie beter... Denkt ge dat...
Wij raken gewoon niet uitgediscusieerd.
Op het einde (beetjes later dan voorzien) lieten we hem nog 2 fotoboekjes zien van de hoeven van onze paarden met de vraag om tips. En dat kwam overeen met wat we eigenlijk al dachten. Er is nog werk aan de winkel, met hun "pannekoekhoeven" (woorden van Jack), maar dat wisten we.
Na een een laatste blik op de omgeving (ze zitten daar prachtig, bovenop een heuvel met een fantastisch uitzicht), de paarden (het ene al modderiger dan het andere en er zaten echt leuke exemplaren tussen) en de modder (je vraagt je af hoe je bovenop zo'n helling modder kan hebben, wij hadden op dat ogenblik op onze platte wei droge zand) bolden we weer huiswaarts. Het is zelfs een tijdje stil geweest in de auto, alles was aan het bezinken.
Ik voelde enkele uren later wel mijn 2 golfellebogen die weer begonnen te protesteren, maar het was het waard!
's Avonds heeft manlief een variant op de hoefstandaard van Jack uitgetekend voor zijn pa, en die had onze eigenste hoefstandaard 3 dagen later klaar van wat resten ijzerwerk.
De zelfgemaakte hoefstandaard voldoet goed voor ons (ik vind het echt een gemak, het maakt het werk stukken lichter), maar we hebben ook wel heel lieve paarden die vrij goed blijven staan.
We hebben ze intussen dus al 2 keer bekapt. De ene dag de 4 voorhoeven, de volgende dag de achterhoeven.
Er zit een enorm verschil in het bekappen. De merrie heeft erg harde hoeven, daar krijg ik nauwelijks steunsels weggsneden, de ruin gaat vlot.
De eerste keer was er terug een hoop discussie, zo in de trant van:
"dat is geen mustangrol, dat is een kabouterrol"
"moet dat een kwartierboogje voorstellen? Ik zie het niet"
"Jawel, kijk maar, de wand raakt daar niet de grond"
"Daar hebt ge we een vergrootglas voor nodig hoor"
...
Afgelopen weekend ging het al beter, zo in de trant van:
"zou dat ook geen stukje overgroeide steunsel zijn?"
"Ja volgens mij is dat zo, ik haal daar nog ietsje extra weg"
"Da's al een mooi kwartierboogje dat je gemaakt hebt, zal ik de mustangroll doen?"
"Dat heb je netjes gedaan"
"'t Gaat al wat vlotter hé?"
"Yep, we komen er wel"
Het lijkt erop dat manlief vooral het "snijwerk" gaat doen en ik het "raspwerk".
Wat ons nu wel opviel is dat onze merrie afgelopen weekend wat moeite had met haar evenwicht. Vooral met de achterbenen.
Zou het kunnen doordat ze nu echt hoogdrachtig is (uitgeteld voor Paasmaandag) en de laatste week ook echt zwaar en traag geworden is?
Alleszins bedankt voor de cursus. Het was heel leerzaam en het is weer een stapje verder in het groeien naar PN. En zelfs manlief begint hoe langer hoe meer daarvoor open te staan.
Lena
Warboel
