van lennep schreef :
>> Tot het paard tijdens het rennen weer tekenen van ''overgave''
>> geeft , bv smakken met de mond , en in de hals zakken. Je
>> draait je weer van hem weg , en het paard zal uit zichzelf naar
>> je toe komen lopen , bij je gaan staan , en als jij je nu
>> beweegt , dan loopt het met je mee , zonder halster of touw ,
>> heel magisch!
>> Op deze manier is het een zwaar psychisch spelletje , en dat
>> moet je dus ook niet dagelijks doen met je paard , zegt M.R.
Precies. En het is dat magische moment dat paardeneigenaars/socalled trainers dan telkens weer willen beleven en dus moet het paard keer na keer gejoinupped worden waarbij voorbij gegaan wordt aan alle andere voorafgaande tekenen van onderwerping (zoals Esther er al een paar hierboven omschrijft).
Als het al nodig mocht zijn om een paard te joinuppen totdat-ie zich overgeeft dan moet dat onder deskundige begeleiding en binnen één sessie geregeld zijn en niet steeds weer voor de fun van de paardeneigenaar om e i n d e l i j k eens een braaf onderworpen en meewerkend paard te ervaren. Want het is inderdaad magisch om je paard zo dichtbij je te voelen; veel mensen ervaren dat maar zelden.
Echter als je er een join up voor nodig hebt om je paard zover te krijgen (dwingen) is er toch iets niet helemaal in de haak in de communicatie tussen die mens en dat paard.
Het ziet er allemaal heel vertederend uit wanneer dat grote machtige paard jou uit 'vrije wil' líjkt te volgen maar in feite heb je hem in een hoek gedouwd waarbij hij niks anders kan dan jou volgen om uit die hoek te mogen komen.
Groet, Pien
Warboel
