Piet schreef op vrijdag 6 maart 2009, 7:25:


Hee zeg, het was maar voor te lachen, over dat mirakel!
Had er een smiley moeten bijzetten, sorry was dat vergeten - maar de glimlach stond op dat moment écht wel op mijn gezicht!

Natuurlijk weet ik dat het met kleine stapkes zal moeten gaan.
En het is me trouwens al een paar keer gelukt om zijn 4 voeten te krijgen, maar het duurde altijd zoo lang! Dat was dan wel zonder clickeren of beloning en hij is nogal zot van worteltjes. (Heb dus gisteren al zo'n kilo in blokjes gesneden..)

Maar als hij zijn voet eenmaal gegeven heeft is het doorgaans geen probleem meer om hem op de hoefstandaard te houden. Dan is dat terug zijn 4e been (vroeger zei de hoefsmid altijd dat hijzelf als 4e been fungeerde).

Ik denk trouwens dat je nog niet zo snel uitgepraat zult zijn ... zeker niet na die Keizer Karel of dat Parkske

Het zal ons lukken, je zult wel zien: ik wil, ik kan!

verasita schreef op vrijdag 6 maart 2009, 7:33:


Zou ik zeker doen, dan heeft ze toch iets binnen. Als ze dan toch nog honger heeft, zal ze van pure miserie misschien wel aan de rest wat sabbelen.
Ze eet er toch al iets van zo te lezen?
Ja, het is effe crisis voor haar, geen goeie biefstuk meer elke dag...

Jupielke schreef op vrijdag 6 maart 2009, 12:18:


Jezus, goeie moed zeg!
Ik zou er niet durven aan beginnen, dat is niet 1 verzorgpaard, dat zijn er zovelen!
Voor dat hoeven krabben zou je kunnen beginnen met hen te leren de voet op een hoefstandaard te leggen, dat scheelt heel veel voor jouw rug.

AMA schreef op vrijdag 6 maart 2009, 12:36:


Ondertussen blijkt dat het al gewerkt heeft.
Goed zo!
En nu elke dag op de weegschaal

Lena schreef op vrijdag 6 maart 2009, 17:28:


Toch wel een mirakeltje gisteren...
Piet en ik hebben goed gespeedclickered met Billy om de voeten te geven (en te houden) en dat ging eigenlijk heel goed. Nu ja, Billy is gek op worteltjes en heeft bijna een halve kilo opgesmikkeld ondertussen

Dan iets teveel gebabbeld (ja, Piet is niet zo snel uitgepraat ) zodat we met Tachat niet meer aan de gang konden.
Maar... hij is zijn tang vergeten!
Dus wat doe ik achteraf: er van profiteren om toch Tachat zijn voorste voeten te vragen.
Het heeft nog wel een tijdje geduurd maar ik heb het gedaan gekregen om zowel de rechter (is de moeilijkste want dan moet hij op zijn slecht been steunen) als de linker voorvoet te krijgen en lang genoeg op de hoefstandaard te kunnen houden om met de tang er genoeg af te knippen! En dat alles zonder daarna rugpijn te hebben van mij te moeten forceren!
Als dat geen mirakel is!

Als het mij lukt ga ik vandaag proberen wat te vijlen en verder af te werken.
Blijkbaar is zijn vertrouwen in mij toch echt wel aan het beteren want ik vind dat hier wel degelijk een mirakel gebeurd is!
Ligt het aan het mirakelhooimuurtje (ik probeer er binnenkort eens een foto van te plaatsen) of aan het feit dat ik dankzij Piet meer zelfvertrouwen aan het krijgen ben, of aan een combinatie van beiden? Ik weet het niet.

Maar het maakt me alleszins heel blij !!

Dank je wel Piet! Hopelijk mis jij je tang nu niet teveel...

Anne Marie