marianne laenen schreef op maandag 9 februari 2009, 22:17:


Aangezien voor ongeveer dezelfde situatie bestaat als bij jou, stel ik me ook even dit scenario voor. Wat ik vermoed, is dat 2 weken rust niet genoeg is om weer voldoende gras erop te krijgen. En persoonlijk zou ik wel de mest eruit halen en composteren

Het probleem bij mij is altijd dat ik niet kan wachten tot het gras hoog genoeg is totdat ik de paarden erop laat...... ze staan me dan zo van mij naar de wei te kijken en lijken te zeggen: "kijk... daar..... gras! Alsjeblieft?"

Peter Donck schreef op dinsdag 10 februari 2009, 8:05:


Haha! Een iele meid....IK? (Je zou mijn spierballen eens moeten zien, net zo dik als jouw dijbenen )

Maar zeer bedankt voor jouw uitgebreide advies. Ik ga het heel zorgvuldig bestuderen. Het komt wel heel dicht bij mijn wensen in de buurt.
Misschien wil ik er nog aan toe voegen dat ik, net als vorig jaar, een "logeerweitje"in de buurt zoek en daar mijn paarden 1 maand op laat fretuh...... Intussen kan het bij mij goed bijkomen en kan ik weideonderhoud plegen.

Bedankt hoor.

Sieta schreef op zaterdag 14 februari 2009, 18:38:


Ja, eens. Beter 5 leuke, leerzame, relaxte kilometers dan 10 en alles met zijn tong op zijn schoenen en langs leuke leerervaringen geroetsjt. Toch? Het gaat toch zeker niet om de echte kilometers, of wel? Ik weet zat plekjes waar de paarden even een beetje grasjes, heide en takjes kunnen knagen, of waar je leuk door de bomen kan zigzaggen en meer dat soort leuke intermezzo's. We moeten echt rekening houden met de leermomenten van de jonge paarden en aangezien die voor geen 1 paard hetzelfde zijn, zullen we misschien bij heel veel plekjes even wat snuffel/target/relaxtijd moeten inbouwen. De kilometervreters kunnen beter een rit met door de wol geverfde volwassen paarden organiseren.

Toch?

marjolijn schreef op dinsdag 17 februari 2009, 23:56:


Het zal je kat maar zijn en iemand gaat hem even eigenhandig laten castreren??? Wat een vreemde adviezen... Ennu.... etter?

Kreeg een beetje een rare smaak in mijn mond van dit topic

van lennep schreef op donderdag 19 februari 2009, 21:44:


Hihi, dat lijkt me een niet zo heel goed argument om dan maar een (te) grote wandeling te maken
Misschien is het voor jezelf meer de moeite waard als je een megawandeling kan maken, maar een ongetraind paard doe je geen plezier met een wandeling van 10 km na een rit van 4 uur in de trailer.
Het gaat toch om de tijd die we bezig zijn, niet de km's?

van lennep schreef op zaterdag 21 februari 2009, 20:38:


Leuk Esther! Het geeft een leuk beeld van de wandeling Heeft Maike nog veel geroepen naar 'zijn' merries?
Hij was echt heel schattig voor de veulens, ik zou met plezier zo'n lieverd erbij nemen in mijn kudde

Nils Vellinga schreef op zondag 22 februari 2009, 12:33:


Ach jet hele lange-leidtouw-achter-je-paard-loop verhaal is wat mij betreft heel duidelijk een kwestie van vertrouwen krijgen door het te geven. Als het contact met Donanta verbroken is, herstel ik dat eerst en verder gaan we. Haar oortjes gaan van voor naar achter als ik tegen haar praat.

Ook met veulens gaat dat goed. Maar je zal dan nog preciezer moeten inschatten welk moment er juist voor is. Big fun!

Hi Franca,

Een heeeeel fijne verjaardag gewenst, laat je lekker verwennen :)

liefs, Marleen

Gisteren is Bandido na 11 maanden bij zijn moeder en tante weggegaan, samen met zijn vriendje die hij al vanaf zijn geboorte kent.

God zij dank maken de veulens het goed en lijken ze het op de nieuwe plek goed op te pakken. Maar de achterblijvers.......

Donanta schreeuwt om haar veulen (het wordt nu gelukkig minder) Flor loopt een eetje flauw rond en snapt er ook niets van. Volgens mij denkt Donanta dat hij dood is, ze snuffelt aan elk hoopje mest in de hoop er eentje van Bandido te vinden zodat hij wel in de buurt MOET zijn (vermoed ik)

Dit nooit meer, ik vind het verschrikkelijk en zou het liefste gelijk het veulen (wat gelukkig van Franca (Sieta) is weer ophalen en teruggeven aan zijn mama.

Het ergste vind ik dus dat ze misschien denkt dat hij ineens dood is. Het lijkt me dat ze er zo geen einde aan kan geven. Ik zou graag met haar naar de wei van Bandido rijden om haar te laten zien dat hij leeft en het naar zijn zin heeft, maar om redenen van onrust lijkt ook dat me geen goed plan.

Heeft iemand toevallig een briljant idee over hoe ik de onzekerheid over Bandido's situatie bij Donanta kan wegnemen. Ik voel me onwijs schuldig naar haar toe. Alle rationele overwegingen in de wereld kunnen niet maken dat dit gewoon slecht voelt. Het was geen vrijwillige scheiding.

Au.......

muriel schreef op maandag 18 mei 2009, 13:25:


Dank voor je reactie.

Denk je dat het afscheid nemen voor Donanta makkelijker zou zijn geweest als Bandido niet meer bij haar had gedronken?
Het missen wordt daar toch niet minder van?

Moniek schreef op maandag 18 mei 2009, 13:29:


Ik ben al heel vaak met Donanta weg geweest hoor. Dat ging ook prima. Ook Bandido heeft al een klein ommetje gemaakt zonder zijn mams. Ging ook prima. Eigenlijk fop je je paard toch als je eerst leert dat uit het zicht niet betekent dat hij nooit meer terugkomt, terwijl dat nu toch wel het geval is? Uitendelijk gaat ze hem toch missen, of niet? Die pijnlijke uier is natuurlijk een peuleschil in vergelijking me het missen.
Ik denk niet dater ook maar 1 dag zou komen dat ze hem minder zou missen bij afscheid dan nu het geval is. Maar hoe ga ik daar mee om?

Het is een veulen van bijna een jaar oud en met hem gaat het dus uitstekend. Mama heeft gewoon verdriet, daar vraag ik advies of steun voor.

Ik vind je "Jemig, kon dat nu niet anders" heel vervelend. We hebben er heel erg naartoe gewerkt en zijn er zo goed mogelijk mee omgegaan. Wil ik toch even kwijt.