veb schreef op woensdag 4 februari 2009, 7:34:


Ik kan er bij mijn paarden geen standaard opplakken.
Ik moet het water aanvullen met tonnetjes van 5l (die kan ik nog dragen). Heb er genoeg voor zo'n 100l aan te vullen in twee tonnen die samen +/- 150l aankunnen.
Sommige dagen heb ik te weinig om terug aan te vullen tot de top, een paar dagen erna kan ik weer veel te veel meehebben.
Een enkele keer is het zelfs belangrijk om een tweede keer te rijden omdat ze eerst al zo'n 20l drinken direct als ik aankom en dan bljft er natuurlijk al een pak minder over om bij te gieten.
Vandaag hadden ze de 2 bakken bijna leeg.

Wel grappig dat ik door jouw vraag het zelf ook nog wat meer in het oog hou nu.

Anne Marie

Danielle Schuwer schreef op woensdag 4 februari 2009, 8:09:


Dat lijkt bij de onze inderdaad ook zo te zijn.
Ik had verwacht dat ze in de winter minder zouden drinken maar door dat droge hooi valt dat toch wel heel anders dan verwacht.

marjolijn schreef op woensdag 4 februari 2009, 11:46:


En door die uitstel tot maandag heb ik nog even de tijd om erover na te denken en ook om het afscheid met het paard zo goed mogelijk voor te bereiden.
Ik kan hierdoor proberen op het moment zelf op een serene manier te begeleiden, dat is ook voor het dier zelf dan een zachtere overgang.
Maar het is voor mezelf een hartverscheurende week!
Moet er echt (nog) niet aan denken...

Lena schreef op woensdag 4 februari 2009, 13:29:


Volledig mijn idee verwoord, Lena.
Two of a kind...

Gudrun schreef op woensdag 4 februari 2009, 14:37:


Kan ik me best inbeelden, ergens toch wel een opluchting na al die ellende.
Het maakt het heengaan niet zachter, maar je begrijpt het wel wat beter.
Ik wens je nu een hééél lange periode zonder enig probleem toe!

Anne Marie

ElkeW schreef op woensdag 4 februari 2009, 16:56:


Ja maar die kerel eronder zit bijna op zijn knieën, daar kunnen alleen minipaardjes in...
Er zijn nog wel bomen die je in parapluvorm kan snoeien en die toch wel een hogere stam hebben. Duurt echter wel een hele tijd voor je het met een schuilstal kan vergelijken...

Jacqueline v d Berg schreef op woensdag 4 februari 2009, 16:57:


Wel Jacqueline, ik ga hier binnenkort zo iets proberen met oude balen hooi/voordroog.
Zal er geen zeil opzetten want dat gaat doorzakken en/of omhoogwaaien.
Daar komen de paarden gewoon niet onder.

Ik zal er een echte bedakking opzetten, die we dan in tweede instantie kunnen recupereren wanneer de echte stal later gezet wordt. Dat wordt dan afhankelijk van de ervaring of die ene plaats goed en praktisch is of toch net niet.

Maar ik vrees dat de dakbedekking ook niet zal mogen in die ene gemeente.
Tenzij je daar een doorschijnende plastic voor gebruikt (valt niet op) en daar ook weer iets laat overgroeien.

Om de balen vast te leggen zal ik er waarschijnlijk van die heel zware balen hooi nog tegen leggen. Voor ze die omgeduwd krijgen moeten ze al véél hooi gegeten hebben
Te gelegener tijd zal ik een update geven van hoe ver we zijn en wat onze ervaringen ermee zijn. Op dit ogenblik is het nog maar een plan, geen ervaring.

Moniek schreef op woensdag 4 februari 2009, 17:07:


Ipv de jerrycans met water kan je beter oude zware (truck)banden gebruiken.
Die vriezen niet kapot en geven goed mee als ze al eens tegen de wand moesten botsen met een zware windstoot.
Heb zelf onlangs een deel kapotte jerrycans mogen weggooien...

Piet schreef op woensdag 4 februari 2009, 18:26:


Grappig!
Harmless fun!

Arabesk schreef op woensdag 4 februari 2009, 20:12:


Dat is toch te ongelooflijk zeg, ik dacht dat Nederland een modern land was?
Het kan toch niet dat de zwarte piet zo kan doorgegeven worden en dat niemand uiteindelijk verantwoordelijk is voor zoiets?

Myriam schreef op woensdag 4 februari 2009, 20:36:


't is maar om te zeggen dat daar ook geen haan naar kraait, of geen dokter er aandacht aan besteedt.
Misschien dat we toch wel ons gemakkelijker zorgen maken over onze paarden dan over onszelf?

Arabesk schreef op donderdag 5 februari 2009, 20:56:


Jekkie, ik wou dat je dat niet gezegd had.
Ik vond het zo grappig onder die titel... is mijn plezier nu weer verknald!
Verdomme!

veb schreef op zaterdag 7 februari 2009, 11:45:


Hoi,
Ik zou je aanraden om niet zomaar in je eentje na een deel leesvoer, te beginnen met clickeren. Ik heb zelf al verschillende demo's gevolgd, een dag les erover (dank Eva!) en nu ook een praktijkles met Piet, omdat ik me nog altijd niet zeker voelde of ik het wel goed zou doen.
Mijn ervaring na al dit is dat de timing heel erg belangrijk is en dat je daar toch best even bij begeleid wordt, zoniet riskeer je dat je paard opdringerig gaat worden omdat JIJ op een verkeerde manier bezig bent.

De hondenclicker is niet zo praktisch als je met de paarden bezig bent omdat je op zoveel dingen moet letten en je hebt best je handen zoveel mogelijk vrij, dus dan zit die clicker maar in de weg.
We proberen met heel korte woordjes te werken: eX, Yes enz.
Ik was daar nog altijd te laat mee, ik werk gemakkelijker met TS.

Ik beloon ook liefst met wat wortel, maar zoals Piet opmerkte mag je daar geen platte schijfjes van snijden want dan kunnen ze die niet zo gemakkelijk van je hand nemen.
Paardensnoepjes mogen vooral niet te groot zijn, het gaat soms vrij snel bij het clickeren...

Marleen den Arend schreef op zaterdag 7 februari 2009, 19:18:


In Belgie kan je naar het schijnt een bodemonderzoek binnenleveren bij Aveve (De Boerenbond), misschien kan dat ook in Nl?

Anja Seijn schreef op zondag 8 februari 2009, 0:08:


Wel Anja, dat vind ik nu ook. Ik vond het heel mooi hoe zo'n kind en zo'n groot paard toch wel weten samen te werken, zelfs al weegt zij een pluimpje en heeft het moeilijk om op het paard uberhaupt te kunnen blijven zitten.

Maar het is blijkbaar een gewoonte geworden dat dingen moéten afgebroken worden. Gewoon genieten of, indien je het maar niks vindt - over zwijgen, kan precies niet meer.
Het plezier van de andere moet dan maar eventjes afgebroken worden, zo komt het bij mij over.

Sorry hoor voor wie het anders ziet, maar ik wil af en toe gewoon genieten van wat iemand, op zijn niveau en met zijn mogelijkheden, al bereikt heeft en al kan. En dat is dan heel dikwijls al veel meer dan wat ik presteer...
Of dat dan met een piepend stemmetje is, of als kind nog een beetje rondhopsend, laat dat dan ook maar zijn.
Wat zij doen is mooi en is al heel goed.
Er zijn veel erger zaken in de wereld om over te zagen.

Anne Marie