Dit is de derde keer dit jaar, dat het weer raak is met de hoefzweer in dezelfde hoef. Steeds denk ik: nou is het allemaal mooi aan het uitgroeien, loopt ze weer goed, en dan zo ineens is het weer mis. Ze heeft nog wel een verdikking op de hoefwand, waaronder die zweer zat, maar dat is nu naar beneden aan het uitgroeien.
De afgelopen twee keer is er een heel stuk door de DA weggesneden, waardoor de zweer eruit kon. De hoefwand was aan de binnenkant ook zwart en aangetast.

Ik zit nu te denken om het vanzelf te laten uitbreken, maar aan de andere kant is dat natuurlijk zeer pijnlijk. Ik weet niet of dat de juiste oplossing is, maar het moet toch een keer overgaan met die zweer.
Wat vinden jullie?

Stop toch met het reageren op dit soort berichten. Het is te triest voor woorden dat er zo'n lang bericht staat, waar je niks mee kunt. Tijd zat denk ik, om zoiets te bedenken en te schrijven.

Je 30 jaar oude merrie verdient een plaats waar ze gelukkig is. Dat is nu het allerbelangrijkste. Je hebt er vast al heel lang van mogen genieten en je hebt kunnen rijden. Nu is het je taak dat ze een goede oude dag krijgt. Zet je gevoelens aan de kant, als je haar mist, denk je aan hoe fijn ze het nu heeft. Je kunt haar blijven opzoeken. Ik zou het doen.

Machteld

Anja Seijn schreef op donderdag 1 januari 2009, 10:07:


Ook ik sluit me hierbij aan!

veb schreef op vrijdag 16 januari 2009, 13:44:


Heel simpel, ga lekker op zoek naar wat anders. Het heeft geen zin om hierover in discussie te gaan met de stalhouder. Je komt vast wat leukers tegen, succes!

De tijd geven. Hoe meer tijd je het geeft, hoe beter de pees kan herstellen. Rustige stappen over het harde. Voorzichtig uitbreiden. Mijn merrie had ook zo'n ernstige peesblessure dat de dierenarts had gezegd dat het niet meer goed zou komen. driekwart jaar later belde ik de dierenarts op om te vertellen hoe goed het ging, en hij was verbouwereerd. Hij wilde in de kliniek op zijn kosten weer een echo laten maken, maar ik heb dat niet meer laten doen. Voor mijn gevoel ging het goed, en wilde ik haar de lange rit naar de kliniek besparen.
Ik ben sowieso het eerste jaar met haar niet meer in de bak geweest, alleen rechtuit gestapt. En nu zijn we tweeeneenhalf jaar verder!

Machteld

Precies, gewoon positief blijven. Het komt vast goed. En je gevoel blijven volgen, dat is een goede raadgever.

Volgens mij staat het paard het eerste gedeelte gesedeerd. Tja, hij moet ook wel erg lang wachten op z'n kunstvoetjes.

Ik moet dit even kwijt. Een vriendin is op zoek naar een leuk recreatiepaardje. Vandaag gingen we via een advertentie op marktplaats kijken bij een paardje, een draversmerrie van 11 jaar oud. We kwamen daar aan, en wat bleek: die man had het paard gewoon in de achtertuin staan. Ze stond alleen had geen gras, en was hardstikke mager, en stond helemaal alleen. Toen we daarover begonnen zei hij, dat ondanks dat hij met die kou extra veel suiker en appels had gevoerd, het paard toch mager werd (goh, wat raar).
Ze stond achter het huis vastgebonden onder het afdak, zeiknat, en hij legde het zadel erop. Het zadel paste voor geen meter. Ik vond dat het paard raar stond: de voorbenen ver onder het lichaam, en de achterbenen naar voren onder het lichaam. Het leek alsof hij probeerde als een circuspaardje met 4 benen op een krukje te staan. Het paardje was enorm lief, alleen het had helemaal geen uitstraling in de ogen, ze leek wel meer apatisch.
Nou, er moest toch even op gereden worden, want we wilden toch even verder kijken naar het paard. Bij het vertrekken van het paard door de garage heen naar de voorkant van het huis, zag ik al dat ze de grootste moeite had om haar achterbenen op te tillen en over de drempels te stappen.
Voor het huis was een grasveldje waar het proefritje gemaakt kon worden. Bij hetb wegstappen zwenkte het paard erg uit met zijn achterbenen. Ze stond schots en scheef op de hoeven, had ze aan de voorkant naar buiten staan, en aan de achterkant naar binnen staan. Bij het aandraven was het net een gammele trein, ze had grote moeite met wendingen. Toen ik vroeg of de eigenaar zef even een rondje voor ons kon rijden, viel mijn mond open van verbazing! Die man kon helemaal niet fatsoenlijk rijden. Hij spoorde het paard aan om te gallopperen, nou, het zag er echt niet uit, het paard werd boos, ook vanwege het slechtliggende zadel. Hij viel er twee keer bijna af, en het paard brak z'n nek bijna over z'n eigen benen. We konden het niet aanzien, en zeiden dat het zo wel genoeg hadden gezien. Wat kletste die man uit z'n nek zeg, verschrikkelijk.
Ondertussen werden wij allemaal steeds stiller. We werden gewoon beroerd van deze vertoning!
Het erge is dat we zo'n medelijden met dit paardje hebben, dat we hem acuut wilde addopteren. Toch hebben we het niet gedaan. Ze zou met dit diertje heel wat ellende op de hals halen. Het was duidelijk geen paardje om nog mee te kunnen rijden. Ze was getraind voor de renbaan, en we denken dat ze daar gewoon kapotgereden is. Heel triest, maar helaas konden we haar niet weghalen uit die hel. Bah.

verasita schreef op zondag 18 januari 2009, 19:34:


Sorry, maar gelukkig ben ik er zelf niet op gegaan, ik kon het niet over m'n hart verkrijgen. Ik vroeg die man er zelf op te gaan zodat degene van wie het paard evt zou gaan worden kon zien hoe beroerd ze liep. No way dat ik daar op ga zitten! Vrerselijk gewoon.

marianne laenen schreef op zondag 18 januari 2009, 20:42:


Jeetje zeg, wat lopen er toch een malloten rond op deze aardbol. Zo ken ik ook een plek in het bos, helemaal afgezet, en daar staat een paard al jaren in een hooischuur. Komt er nooit en te nimmer uit. De man kan hem anders niet 'in bedwang houden'. Neemt water en hooi mee in de auto. Vanaf de weg is het paard niet te zien, maar viavia wisten we dat daar een paard in zat. Wij over het hek en kijken, foto's gemaakt, alle andere opgesloten dieren losgelaten of meegenomen. Dierenbescherming tot vervelens toe gebeld, zijn ook gekomen, maar als puntje bij paaltje komt, gebeurt er weinig. Moedeloos word je ervan.