het is nu een week en 2 dagen geleden dat ik mijn maatje heb moeten afgeven..
verloren is het woord dat het meest in de buurt komt bij mijn gevoel.
ja ik functioneer maar het lijkt op automatische piloot.. van zodra ik alleen ben rollen de tranen over mijn wangen. altijd kom ik wel iets tegen wat mij aan hem doet denken en het onwezenlijke van zijn stukje staart in een doos doet mij verschrikkelijk veel pijn. het is het enige wat overblijft van mijn fiere hengst samen met de ontelbare herinneringen.

Ik zoek op internet naar een nieuw maatje maar ik weet dat ik niet zal vinden wat ik zoek, Filas.. het is nog veel te vroeg en ik weet niet of ik het ga kunnen om een nieuw paardje in mijn hart te sluiten.

Uren en uren denk ik na, kijk ik naar zijn foto's, sluit ik mijn ogen en kan ik nog steeds zijn hoofdje strelen. Ik droom er bijna elke nacht van en het komt bijna altijd op hetzelfde neer, dat ik hem zie galopperen in de verte maar ik kan er niet bij. En toch, hij is dan zo vrij en onbezonnen dat het mij blij maakt want zo wou ik dat hij kon leven.

Filas mijn liefste vriend, rust zacht!

veel succes met avanti, verhaal klinkt zo leuk.. spijtig dat ik het te moeilijk heb om eens te komen kijken!

lies zondag schreef op woensdag 3 december 2008, 19:12:


katteke4@hotmail.com