Corinne oet Belsj schreef op maandag 24 november 2008, 19:39:
> Je hebt hier wel te maken met een paardje dat nooit
> gesocialiseerd is met mensen en dit paard is dan ook beschadigd
> voor het leven als je bekijkt wat mensen van een paard
> verlangen.
> Ik denk dat dit paard altijd op zijn hoede zal zijn en wellicht
> dat jij een band met hem kan opbouwen.
> Ik denk ook dat je dagelijks met het paardje bezig moet zijn,
> enkele minuten per dag maar wel frequent.
> Je zou inderdaad met clickeren een aanraking kunnen
> bewerkstellingen maar doe alles zonder enige dwang. Dit paard
> vetrouwd al niemand en jou aanpak moet hij leren vertrouwen.
> Wat betreft dat halster. Als het echt noodzakelijk is denk ik
> dat je met een DA moet bekijken hoe je hem met verdoving het
> halster kan uitdoen. Ik zou absoluut geen dwang toepassen.
> Iedere foute herinnering is er weer een erbij.
Begin dit jaar kwamen er op de boerderij twee jaarling-merrietjes aan. De ene noemde ik Griggia (ze was nogal grijs), de andere Gauda (een mooie gevlekte).
Vooral Gauda was echt vreselijk angstig; haar ogen hadden voor de helft een witte vlek, die echter bloeddoorlopen rood was. Ook Griggia was heel bang maar toch niet zo erg als Gauda.
Ze waren ook zo weggeplukt van hun kudde en dan met veel dwang 2(!) halsters aankregen, eentje dat veel te groot was en daar hadden ze dan maar een knoop in gelegd, en een tweede in nylon touw waar zo'n 1,5m aan bengelde. Daar waren ze aan voortgesleurd om op/af de camion te krijgen.
De twee werden in twee aanpalende stallen geduwd en zo achtergelaten.
Niemand kon erbij komen, laat staan eraan. Daarom hadden ze hun maar met dat touw langs de buitenkant vastgebonden aan de tralies.
Toen ik ze daar zo zag staan, draaide mijn maag!
Ik heb me in de maanden die erop volgden mee bezig gehouden omdat ik wist dat ik ze handmak kon maken. Niemand anders zou zich erom bekommeren en ik hoopte dit jaar te kunnen verhuizen naar mijn eigen weide en wilde hen dus toch wat vertrouwen in de mensen meegeven. 'Dankzij' mijn burnout had ik heel veel tijd en toch geen energie of kracht om veel te doen, ideaal dus voor een goede aanpak.
De eerste week bleef ik gewoon buiten de stal bij hen staan, een paar keer per dag een 10-15 minuutjes. Af en toe wat tegen praten maar weinig of geen bewegingen maken.
Stilaan de staldeur opengedaan en ik bleef daar dan staan (ze stonden nog steeds gebonden met dat bengelende touw). Niet veel meer gedaan, wel weer stil gepraat zodat ze mijn stem leerden vertrouwen. Buiten de stal leerde ik hen wennen aan mijn hand aan de tralies, liet (vooral Griggia, Gauda freakte snel out) aan mijn hand ruiken.
Na een dag of 10 kon ik van buiten de stal toch al het touw doorsnijden zodat ze tenminste in de stal wat kon rondlopen. Bij de ene ging het een paar dagen sneller dan bij de andere.
Dan, op gevaar van geschopt te worden, toch weer terug de stal in. Moest proberen om een goed evenwicht te vinden tussen open/gesloten deur zodat ik indien nodig, toch op tijd kon buiten geraken. Ook weer terug verschillende dagen zo gewoon bij hen gestaan en zachtjes gepraat. Hun bewegingen mee opgevolgd en na een tijdje kon ik in de stal al eens een andere plaats innemen.
Dan met het toverstokje begonnen, zo'n stickje à la
Parelli carrot stick maar in het wit.
Gewoon vastgehouden en met het eind op de grond laten rusten. Stilaan was hun nieuwsgierigheid toch te groot en gingen ze dat eindje verkennen. Na een tijdje hun daar zachtjes mee aaien, eerst onder de kin (gewenning dat er iets bewoog), later ook het hoofd, de voeten, de voorbenen, verder omhoog, dan de flank, de rug, wat krabben op het kontje. Alles heel rustig opgebouwd over een aantal weken.
Stilaan kon ik ze overal aaien met het stokje en dan ben ik begonnen met het stokje hoger vast te nemen, telkens hoger en hoger tot ik samen met het stokje en mijn hand kon aaien. Uiteindelijk kon ik enkel met de hand hun rug, hoofdje, benen, buik strelen.
Intussen had ik de halsters allebei kunnen uitdoen (was niet evident met die knoop in dat halster) en begon ik te aaien met een touwhalster in de hand. Net zolang tot die over hun hals mocht hangen en ik hen uiteindelijk met een snoepje in de hand ook die neus door dat halster kreeg. Dat gaf echt wel een kick. Zachtjes terug uit en later nog eens opnieuw om dan stilaan het halster dicht te knopen.
Zo heel zachtjes verder gewerkt om hen aan een touwtje te laten lopen, eerst in de stal, dan in de schuur. Op een goeie dag ben ik dan zo met hen wat gaan wandelen tot aan de straat, stilaan tot aan de piste en terug. Tot ik ze veilig en wel op de piste kon zetten en ze daar eindelijk eens konden lopen, springen, bokken enz. Bleef ik uren bij hen op een stoeltje zitten, wachten tot ze naar me toe kwamen, even een aaitje en terug laten gaan. Uiteindelijk kon ik ze dan ook gemakkelijk terug aanlijnen om ze mee terug naar de stal te nemen.
Al snel voelde ik dat het makkelijker was om met de 2 samen te wandelen dan elk apart omdat ze zich veiliger voelden met 2. Ik had veel bekijks dat ik die 'wilde' veulens samen over de straat naar de piste kon brengen en ze dan nog terug kon pakken om ze weer binnen te halen.
Zo zachtjesaan verder gewerkt tot ik ze ook op de weide kon zetten en van daar terug afhalen. Daarna ook de boerin geleerd hoe zij dat ook kon doen. Zij leerde hen ook te borstelen toen ze begonnen te verharen. Gauda bleef haar kont naar me draaien, stilaan begreep ik dat het was omdat ze daar wilde geborsteld worden en helemaal niet omdat ze wilde stampen!
Het was een lange, langzame weg maar het was de moeite waard.
Mijn paarden zijn inmiddels als 3 maanden verhuisd, maar ik ga toch nog regelmatig een kijkje nemen bij 'mijn' merrietjes. Het rare oog van Gauda is inmiddels bijna normaal geworden, al blijft ze nog altijd meer gereserveerd tov mensen dan Griggia. Er wordt wel weer niets meer met hen gedaan nu.
Ik ben wel weer wat bang geworden: vorige week zei de boer dat 'die gevlekte' maar weg moest want hij vindt dat toch niet schoon... ik hou mijn hart al vast wat er haar misschien toch weer te wachten staat!
Had ik nu toch maar meer centen en een grotere weide, dan kocht ik ze allebei - maar mijn man zegt dat ik moet stoppen met paardjes te redden, dat 3 al heel mooi is om goed te houden.
If I were a rich woman...
Warboel
