Katja Goovaerts schreef op woensdag 3 december 2008, 17:44:
> het is nu een week en 2 dagen geleden dat ik mijn maatje heb
> moeten afgeven..
> verloren is het woord dat het meest in de buurt komt bij mijn
> bij. En toch, hij is dan zo vrij en onbezonnen dat het mij blij
> maakt want zo wou ik dat hij kon leven.
>
> Filas mijn liefste vriend, rust zacht!
leef ook met je mee, zit hier beke mee te wenen...
ik heb nog geen paard gehad of verloren, maar wel mijn maatje Tasha (hond) die er altijd altijd was, heel mijn jeugd door
haar bandje ligt ook nog altijd in mijn nachttafel en ik moet nog steeds wenen als ik aan haar denk
je hebt één hele, hele, hele grote troost: je hebt filas alles gegeven wat hij nodig had, op de juiste manier, veel liefde, een leven en verzorging die een paard waardig was, een correcte, vriendelijke manier van omgaan en trainen, je hebt alles gedaan wat je kon voor hem
ik heb tasha niet getraind zoals het moest (jaren geleden, jong en onwetend, zoals velen hier misschien ook schuldgevoelens hebben tegenover een vroeger paard...), als ik toch eens de tijd kon terugdraaien en weten wat ik nu weet!!!
die troost maakt het verdriet natuurlijk niet minder,
maar ook ik denk dat filas altijd aan je zijde zal zijn, hij was er om je iets te leren waar je mee verder moet
heel veel sterkte katja!!
ellen
Warboel
