Ik ben verdrietig... kende Jitze persoonlijk. En dit heeft ze echt niet verdiend. Een mooie diepzwarte tinker merrie. Witte voetjes, weinig behang maar ongelooflijk mooie bewegingen. Absoluut een imposante verschijning als ze als een arabier door de wei showde. Maar ook een dame met problemen. Problemen met mensen en dan met name 'onder het zadel'.
Jitze heeft een periode bij ons op stal in Egmond aan den Hoef 'gelogeerd', om bij te komen in de kudde. Er was hier op stal (24 uur en 7 dagen per week weidegang) geen sprake van dominant of agressief gedrag. Ze voegde er prima tussen. Ze had haar 'angstige momenten', bijvoorbeeld als ze uit de kudde werd gehaald voor een bezoekje aan de 'nagelstyllist'. Maar met clickertraining en grondwerk deed ze het heel goed. Na een maand of wat is ze weer naar huis gegaan en zijn ze weer voorzichtig begonnen met haar. Haar baasje heeft er echt alles aan gedaan om haar weer "op de rails" te krijgen.
Ik had na aanvankelijk positieve berichten van haar baasje gehoord dat het weer 'mis' gegaan was (Jitze probeerde haar ruiter, als ze in paniek raakte, "kwijt" te raken) en dat ze uiteindelijk op zoek gingen naar een andere oplossing, want de moeder van het baasje wilde haar kind niet kwijt. Het kind... wilde haar paard niet kwijt.
Jitze ging uiteindelijk naar een 'rusthuis'.... waar ze dus geen last zou hebben van alle angst rond het rijden en nu blijkt dat ze naar 'De PaardenSchool' gegaan is. Had ik maar teveel geld gehad... dan had ze hier tot aan haar dood in de kudde kunnen blijven wonen. Uiteindelijk is dat waar het op neer komt... geld... niks meer en niks minder. Waar ik letterlijk van kan kotsen... dat er mensen op deze planeet rond lopen die 'voor geld' echt over lijken gaan... letterlijk. Ik veeg nog wat tranen weg... voor Jitze... en voor haar vriendinnetje... Meid ik weet waar je door heen hebt moeten gaan... en nu dit...
Wat betreft Vincenza. Het kan niet anders dat hier sprake moet zijn van een persoonlijkheidsstoornis. Zoveel leugens en zoveel fantasie verhalen dat ze er zelf volledig in verstrikt raakt en de weg niet meer weet. Antecedenten te over en niet één er van kent haar. De meest wilde 'afpersingsverhalen'.... (je moet me je paard laten behandelen, want als je dat niet doet... gaat ie dood...). Je kunt in dit geval eigenlijk alleen een diep medelijden hebben met zo'n 'geval' en hopen dat het 'kwartje' valt... en dat ze hulp zoekt of dat ze uiteindelijk onder dwang wordt opgenomen. Het is m.i. wel zeer belangrijk dat haar naam onder alle 'paardenbezitters' in Nederland en omstreken bekend is zodat in de toekomst niemand zijn of haar paard aan haar bloot zal stellen.
Voor iedereen die dat in goed vertrouwen al had gedaan... sterkte...
Wieke
Warboel
