Janneke martens schreef op zondag 16 november 2008, 16:06:


Om je een idee te geven welke prijzen hier zoal gaan:
- ben begonnen op een manege waar ik Wodan gekocht heb en betaalde daar ong. 200 eur voor volledige stalling. Weidegang kreeg hij omzeggens nooit, enfin hij is daar snel weggehaald.
- naar een boerderij waar ik dezelfde prijs betaalde, vooral ook omdat de boer eigenlijk niet echt iemand bij wilde nemen. Dit was dan voor een grote stal, continue mogelijkheid op weidegang maar daar zonder schuilmogelijkheid, hooi, stro en krachtvoer inbegrepen. In de praktijk al heel snel bijna geen stro of krachtvoer omdat ik ze omzeggens altijd op de wei liet, enkel in de natte koude winterperiode haalde ik mijn paarden 's avonds een paar uur binnen om wat te kunnen drogen en daarna terug buiten.
- op 6 maanden tijd had ik opeens 3 paarden (ja, acute virale infectie van het paardenvirus noemen ze dat denk ik). Toen heb ik de totaalprijs eerst kunnen laten zakken naar 450 eur
daarna zelfs naar 400 eur, maar dat was omdat ik al de nieuwe veulens handmak maakte en ook mee zorgde voor de paarden van de boer zelf. Kom ik toch nog altijd uit op 133 eur...

Paarden houden is niet goedkoop zelfs niet wanneer ze gezond en wel zijn. Gaat er iets mis dan kan het zelfs héél duur worden... Op je vraag over de maximumlimiet kan ik zelfs geen antwoord geven. The sky is the limit zolang je budget en het gezond verstand het toelaten - en op zulke momenten zijn het dikwijls de emoties die de overhand nemen, dus dan ga je toch nog te ver.

Misschien kan je beter eerst proberen om een paard te delen met iemand of een zorgpony nemen, dan moet je die persoon wel kunnen vertrouwen natuurlijk.
Ik wens je alleszins heel veel succes in je beginnend paardenavontuur.

Cindy Helms schreef op zondag 16 november 2008, 17:20:


Vlamingen kunnen inderdaad iets gans ingeslokken hebben.
Kunnen Nederlanders dat niet?

Arabesk schreef op maandag 17 november 2008, 21:34:


Ik zou je ook aanraden om halftime in loonverband te werken en daarbuiten zelfstandige in bijberoep waar je je met de paarden kan bezighouden.
In dergelijk geval ben je al zeker van een stuk inkomen, is je sociale zekerheid ingedekt en je kan nog zoveel tijd bezig zijn met de paarden als je wil, die halve dag maakt niet veel uit, daar kan je nog altijd 8u paarden aanbreien.
Zou je zeker niet aanraden om je job volledig op te geven!
Van je paardenhobby leven is weinigen gegeven...

Rianne van den Brink schreef op woensdag 19 november 2008, 12:09:


Ik had hetzelfde probleem toen mijn paarden nog op de boerderij stonden.
Wanneer het rond 0° was en heel veel regen en wind, vreesde ik echt wel dat ze te nat zouden worden, er was namelijk geen schuilstal of een plek waar ze wat konden bekomen. Vanwege hun leeftijd zetten de boer/boerin ook niet zelf de paarden buiten, dus als ze binnen stonden moesten ze terug op mij wachten om weer op de wei te geraken.
Na het werk zette ik ze daarom in de stal, waar ik ze ook goed hooi kon geven (dat was nogal gerantsoeneerd anders want er was nog geen hooiruif buiten) en tegen 22.00 u terug naar de boerderij om ze terug buiten te zetten.
Was niet echt leuk want net die dagen is het zo aangenaam om 's avonds de deur dicht te trekken en in relaxmode over te gaan, als je dan in die flinke wind en regen in het donker nog terug moet, eerst een stuk in de auto en dan in de ploeterende modder aan de wei... er waren leukere aspecten aan het paarden houden. Maar ik heb het elke winter terug gedaan, deed het uiteindelijk zo elke avond. Ze hadden wel ongeveer 6ha weide ter beschikking, dus ze vonden bijna altijd nog wel wat gras om te knabbelen.

Moet wel eerlijk toegeven dat ik er erg geniet van het feit dat ze nu op onze eigen weide staan omdat ik net dit avondritueel niet meer moet doen. Ze hebben hier ook nog geen schuilstal maar er zijn behoorlijk wat plaatsjes waar ze zich uit de wind kunnen zetten of waar de bomen hen wat extra beschutting geven.
Wanneer ik nu de paarden verzorgd heb, kan ik thuis écht de deur achter me dicht trekken en tot rust komen. Heerlijk!

Rianne van den Brink schreef op woensdag 19 november 2008, 12:50:


Bezit ik mijn paarden of mijn honden, poes enz.? Ik heb dikwijls de indruk dat zij mij bezitten...
Ze krijgen een mooie weide, zomer en winter loopmogelijkheid, goed eten (gras, hooi, liksteen) en drinken, de nodige (medische) verzorging, ze zijn gepamperd en wel.
Terwijl ik moet zorgen dat ik het financieel aankan, sleuren met allerlei zaken om het hun goed te maken, tijd vrijmaak om met hen bezig te zijn op een aangename manier, in weer en wind voor hen zorg enz.
Terwijl zij daar gewoon mogen paard zijn, lekker met hun vriendjes samen en alles wordt hun op een schoteltje gebracht.
Ben ik dan een omhooggevallen aap omdat ik probeer om dit alles op een vriendelijke en zachte manier te doen?
Mijn man heeft al gezegd dat hij in een volgend leven terugkomt als mijn hond, een beter leven is er niet te wensen. Als mijn paard wil hij niet omwille van de vliegen en de dazen die hen het leven onaangenaam maken.
Dan zal het voor hen toch wel niet zo slecht zijn zeker?

Cindy Helms schreef op vrijdag 21 november 2008, 17:00:


Ik waste de koker van Tachat en Billy af en toe uit met een washandje dat in lauwwarm water waarin wat lavendelolie (werkt ontsmettend) gesopt was. Kwam al dat vieze goedje er ook vrij gemakkelijk uit.
Ze vonden dat best aangenaam en het ruikt nog lekker ook.
Wodan is een preutse, die heeft niet graag dat ik aan zijn koker 'prul', maar met bovenstaande laat hij het toch toe. Maar hij wordt in de zomer zo geplaagd door die vliegen dat hij daar altijd open wondes heeft die ik dan met parafine insmeer, dat zal hij al voldoende vinden denk ik...

Cindy Helms schreef op zaterdag 22 november 2008, 17:26:


Ik kocht vorig jaar zulk een hooiruif bij:

N.V. WIMAT S.A.
Tiensebaan 101a
B-3461 Molenbeek-Wersbeek ( Bekkevoort )
Tel : 0032 (0) 16 77 03 88 - Fax : 0032 (0) 16 77 03 77
E-Mail : wimat@wimat.be

Prijs was toen 1200 EUR maar omdat we er met een aantal mensen samen verschillende exemplaren kochten die op 1 rit konden geleverd worden, kregen we een mooie korting.
Was wel wat moeilijk om de eerste keer ineen te steken, maar heb ze inmiddels mee verhuisd naar onze eigen weide en dat ging toen vrij vlot.
Indien nodig wil ik je er wel bij helpen.
Enig probleem: ik zie ze nu niet meer in hun productcatalogus staan, maar ben er toch vrij zeker van dat ze nog kunnen leveren.
Denk ook dat ze niet héél ver van jou af zitten?

Ik heb er héél tevreden over. Heb ze zo gezet dat er drie kanten voor de paarden beschikbaar zijn en dat de 4e met een stroomdraadje afgezet is naar waar het hooi staat. Kan ik heel rustig de poort openen en de ruif vullen.
Ik leg er wel een betonijzer bovenop zodat ze door de gaten het hooi moeten uitprullen, anders gaat er nog wel heel wat verloren want ze nemen een grote mondvol en moeten dan nét over de ruif naar de andere kant kijken en alles valt dan uit hun mond... in de modder!
Tachat had vorige week wel het betonijzer uit de ruif getrokken, die mannen zijn dan ook paardesterk, want ik heb er altijd moeite mee om het ding te verslepen.
Heb er dus nu in het midden onze metalen ladder opgelegd zodat het spul niet zo gemakkelijk op te heffen is, daar heb ik ook de liksteen aan vastgemaakt, nog wat extra gewicht. Die ladder ligt dan in het midden van de ruif tegen de poort aan, dus het stuk waar ze vanuit hun kanten het moeilijkst aan kunnen.
Voorlopig gaat dit prima.

Noot: Wodan schuurt zijn staart nog wel tegen de ruif zodat ze al een beetje verplaatst is. Maar aangezien het afgeronde vormen zijn hoop ik dat hij zo wel kan krabben zonder zijn staart helemaal weg te schuren.

jan seykens schreef op zaterdag 22 november 2008, 18:55:

Ik ben nu op zoek naar een

Omdat het hooi dan toch iets minder nat wordt bij regen. Zoals het weer nu is, met die sneeuw en wind wordt het toch nog wel wat nat hoor. Ik poets elke dag de bodem op voor ik het nieuwe hooi erin leg en daar ligt altijd behoorlijk wat zand/modder in.

Ze staan ook wel de ganse tijd met hun hoofd onder het dak, dus dat is toch net iets aangenamer om in de regen te eten. Heb zelf al gezien dat ze aan een kant gaan staan waar de regen door het dak wat wordt tegengehouden. Aangezien ik (nog) geen schuilstal heb, is dat ook aardig meegenomen.

En... ook voor mezelf is het net iets aangenamer om in de regen de hooiruif te vullen, sta ik zelf maar een stukje in de plens.

Cindy Helms schreef op zondag 23 november 2008, 9:05:


Mooi dat je het toch nog gevonden hebt. Ik dacht inderdaad dat je er niet veraf woonde.
Laat maar weten op mijn emailadres indien je hulp zou nodig hebben om ze ineen te steken, dan probeer ik eens af te komen.

Succes!

Marleen den Arend schreef op zondag 23 november 2008, 8:44:


Echinacea is inderdaad goed om de weerstand op te krikken.

Verder zijn er een aantal homeopatische producten die je kinesiologisch zou kunnen testen, maar dan moet je wel weten hoe je dat doet natuurlijk. Is niet zo moeilijk maar ik ga nu toch niet proberen om je dit via een mail te leren... risico dat het niet goed begrepen wordt is te groot.

Van homeopatische middelen denk ik in dit geval in de eerste plaats aan Chamomille, helpt bij tandpijn en koorts daarvan. Wellicht een lage dosering 6K of 30K maar ook weer: best eerst testen.
Indien het een infectie zou zijn, dan zou Hepar Sulfur wellicht moeten sterk testen.

Heb je geen homeopatisch DA die je kan adviseren? De mijne geeft heel af en toe een cursus kinesiologisch testen. Stilaan leer je dan zelf welke middelen in je huisapotheek moeten. Werkt doorgaans ook heel snel dan, al haalt zij altijd nog wel sterkere middelen naar boven dan ik. Maar ze is dan ook afgestudeerd in de materie terwijl het bij mij enkel gegroeid is vanuit de ervaring en de interesse.

Corinne oet Belsj schreef op maandag 24 november 2008, 19:39:



Begin dit jaar kwamen er op de boerderij twee jaarling-merrietjes aan. De ene noemde ik Griggia (ze was nogal grijs), de andere Gauda (een mooie gevlekte).
Vooral Gauda was echt vreselijk angstig; haar ogen hadden voor de helft een witte vlek, die echter bloeddoorlopen rood was. Ook Griggia was heel bang maar toch niet zo erg als Gauda.
Ze waren ook zo weggeplukt van hun kudde en dan met veel dwang 2(!) halsters aankregen, eentje dat veel te groot was en daar hadden ze dan maar een knoop in gelegd, en een tweede in nylon touw waar zo'n 1,5m aan bengelde. Daar waren ze aan voortgesleurd om op/af de camion te krijgen.

De twee werden in twee aanpalende stallen geduwd en zo achtergelaten.
Niemand kon erbij komen, laat staan eraan. Daarom hadden ze hun maar met dat touw langs de buitenkant vastgebonden aan de tralies.
Toen ik ze daar zo zag staan, draaide mijn maag!

Ik heb me in de maanden die erop volgden mee bezig gehouden omdat ik wist dat ik ze handmak kon maken. Niemand anders zou zich erom bekommeren en ik hoopte dit jaar te kunnen verhuizen naar mijn eigen weide en wilde hen dus toch wat vertrouwen in de mensen meegeven. 'Dankzij' mijn burnout had ik heel veel tijd en toch geen energie of kracht om veel te doen, ideaal dus voor een goede aanpak.

De eerste week bleef ik gewoon buiten de stal bij hen staan, een paar keer per dag een 10-15 minuutjes. Af en toe wat tegen praten maar weinig of geen bewegingen maken.
Stilaan de staldeur opengedaan en ik bleef daar dan staan (ze stonden nog steeds gebonden met dat bengelende touw). Niet veel meer gedaan, wel weer stil gepraat zodat ze mijn stem leerden vertrouwen. Buiten de stal leerde ik hen wennen aan mijn hand aan de tralies, liet (vooral Griggia, Gauda freakte snel out) aan mijn hand ruiken.
Na een dag of 10 kon ik van buiten de stal toch al het touw doorsnijden zodat ze tenminste in de stal wat kon rondlopen. Bij de ene ging het een paar dagen sneller dan bij de andere.

Dan, op gevaar van geschopt te worden, toch weer terug de stal in. Moest proberen om een goed evenwicht te vinden tussen open/gesloten deur zodat ik indien nodig, toch op tijd kon buiten geraken. Ook weer terug verschillende dagen zo gewoon bij hen gestaan en zachtjes gepraat. Hun bewegingen mee opgevolgd en na een tijdje kon ik in de stal al eens een andere plaats innemen.
Dan met het toverstokje begonnen, zo'n stickje à la Parelli carrot stick maar in het wit.
Gewoon vastgehouden en met het eind op de grond laten rusten. Stilaan was hun nieuwsgierigheid toch te groot en gingen ze dat eindje verkennen. Na een tijdje hun daar zachtjes mee aaien, eerst onder de kin (gewenning dat er iets bewoog), later ook het hoofd, de voeten, de voorbenen, verder omhoog, dan de flank, de rug, wat krabben op het kontje. Alles heel rustig opgebouwd over een aantal weken.
Stilaan kon ik ze overal aaien met het stokje en dan ben ik begonnen met het stokje hoger vast te nemen, telkens hoger en hoger tot ik samen met het stokje en mijn hand kon aaien. Uiteindelijk kon ik enkel met de hand hun rug, hoofdje, benen, buik strelen.

Intussen had ik de halsters allebei kunnen uitdoen (was niet evident met die knoop in dat halster) en begon ik te aaien met een touwhalster in de hand. Net zolang tot die over hun hals mocht hangen en ik hen uiteindelijk met een snoepje in de hand ook die neus door dat halster kreeg. Dat gaf echt wel een kick. Zachtjes terug uit en later nog eens opnieuw om dan stilaan het halster dicht te knopen.

Zo heel zachtjes verder gewerkt om hen aan een touwtje te laten lopen, eerst in de stal, dan in de schuur. Op een goeie dag ben ik dan zo met hen wat gaan wandelen tot aan de straat, stilaan tot aan de piste en terug. Tot ik ze veilig en wel op de piste kon zetten en ze daar eindelijk eens konden lopen, springen, bokken enz. Bleef ik uren bij hen op een stoeltje zitten, wachten tot ze naar me toe kwamen, even een aaitje en terug laten gaan. Uiteindelijk kon ik ze dan ook gemakkelijk terug aanlijnen om ze mee terug naar de stal te nemen.
Al snel voelde ik dat het makkelijker was om met de 2 samen te wandelen dan elk apart omdat ze zich veiliger voelden met 2. Ik had veel bekijks dat ik die 'wilde' veulens samen over de straat naar de piste kon brengen en ze dan nog terug kon pakken om ze weer binnen te halen.

Zo zachtjesaan verder gewerkt tot ik ze ook op de weide kon zetten en van daar terug afhalen. Daarna ook de boerin geleerd hoe zij dat ook kon doen. Zij leerde hen ook te borstelen toen ze begonnen te verharen. Gauda bleef haar kont naar me draaien, stilaan begreep ik dat het was omdat ze daar wilde geborsteld worden en helemaal niet omdat ze wilde stampen!
Het was een lange, langzame weg maar het was de moeite waard.

Mijn paarden zijn inmiddels als 3 maanden verhuisd, maar ik ga toch nog regelmatig een kijkje nemen bij 'mijn' merrietjes. Het rare oog van Gauda is inmiddels bijna normaal geworden, al blijft ze nog altijd meer gereserveerd tov mensen dan Griggia. Er wordt wel weer niets meer met hen gedaan nu.

Ik ben wel weer wat bang geworden: vorige week zei de boer dat 'die gevlekte' maar weg moest want hij vindt dat toch niet schoon... ik hou mijn hart al vast wat er haar misschien toch weer te wachten staat!
Had ik nu toch maar meer centen en een grotere weide, dan kocht ik ze allebei - maar mijn man zegt dat ik moet stoppen met paardjes te redden, dat 3 al heel mooi is om goed te houden.

If I were a rich woman...

Piet schreef op dinsdag 25 november 2008, 8:34:


Dat was het zo ongeveer hoe ik het deed, behalve dan dat ik alleen was en geen bier of pokergame bij me had.
Het is een ongelooflijk mooie ervaring wanneer je ziet hoe de angst verandert in nieuwsgierigheid en tenslotte in vertrouwen. Ik ben heel blij dat ik dit heb kunnen meemaken!

joop schreef op dinsdag 25 november 2008, 10:01:


Katja, ik leef ook erg met je mee.
Ik heb zoiets (gelukkig) nog nooit moeten meemaken met mijn eigen paarden en hoop dat het ook zo blijft. Maar ik kan me wel inbeelden dat je er helemaal kapot van bent.
In het Engels zeggen ze dan dat het paard over de regenboog is gestapt. Dat vind ik wel een mooie gedachte die toch een beetje het leed kan verzachten.

Krop je verdriet zeker niet op, durf te herinneren hoe mooi het samen was. Je zal merken dat de pijn stilletjesaan zal overgaan in een zacht gevoel van dankbaarheid dat je Filas gekend hebt, zelfs al was het voor een veel te korte tijd.

Veel sterkte.

Anne Marie

4bozzza schreef op zondag 23 november 2008, 9:20:


furk van peerties????
Kan je dat eens vertalen, liefst naar het 'schoon vlaams'?

marjolijn schreef op dinsdag 25 november 2008, 11:33:


Ja zeg, dat was een doordenkertje zo vroeg in de ochtend...
Dank je Marjolijn.