Piet schreef op maandag 3 november 2008, 10:35:


Mijn ervaring met koeien vanaf mijn baby-zijn. Ja baby, stond zo gauw ik kon zitten in de kinderstoel achter de koeien terwijl ze werden gemolken door m'n ouders. Met de hand, ze stonden in een grupstal (kleine grup, zonder roosters) aan een paal de gehele winter.

Zo gauw ik kon lopen mee kalfjes voeren die melk kregen in een emmer, werden gelijk na de geboorte apart gezet in een hokje. Voel als ik er aan denk nog het gezuig op m'n handje van de kalfjes tijdens het leren drinken of daarna nog even na sabbelen.

Later (als basissschoolkind) al meehelpen met het verweiden van de koeien, we verkeerden in de positie dat sommige stukken weide ± 3 km. bij elkaar vandaan lagen. Dus aan de hand, aan een touw.. 2 stuks tegelijkertijd. In colonne met het gehele gezin en eventuele hulp gewoon langs de weg.

Geen koe die moeilijk deed. Alleen... was het altijd pas met de éne koe die mijn broertje mee moest nemen. Hij was er bang voor en liet ze steevast lopen met de kreet.. 'help, die koe bokt'.

Mijn ervaring met koeien is dat ze nieuwsgierig van aard zijn, wanneer jij de rust vertoond, afwacht en dan ook nog iets lekkers geeft is het logisch dat je reactie krijgt. Mijn vader gaf ze regelmatig een plukje shag (ohhh... ongezond) ze waren er gek op.

Op zich vind ik datgene wat je bereikt hebt Piet niet spectaculair, zonder afbreuk te willen doen aan jou 'kunnen' hierin. Wat ik zag op de foto's is iets wat ik al langer wist. De reden waarom ik altijd tussen de koeien te vinden was als kind-zijnde. Mee ging met melken, hielp om ze in de herfst en het voorjaar binnen te halen in stal. Een koe is een leuk dier.

Grinnik... zat vroeger ook altijd in de varkenstal, vooral als er biggetjes geboren moesten worden. En o weee.. als er één niet gezond was, hup mee in de keuken, dekentje erover, zorgen dat ie vocht binnen kreeg. Heb zo een aantal biggetjes kunnen redden.... die daarna toch terug konden naar broertjes en zusjes.

Oefffff... ook nog lammetjes groot gebracht met de fles, één ervan kon zelfs over hindernisjes springen.

Zooo... en nu houd ik op met m'n geratel...

Piet schreef op maandag 3 november 2008, 11:26:


Ik weet niet of ik een kenner ben, 't is gewoon iets wat er ingegroeid is in de loop van m'n kinderjaren. Een vanzelfsprekendheid. Wat ben ik achteraf dankbaar voor dat stukje opvoeding hierin.

En clickeren, wie weet voeren heeel veel mensen het al uit maar weten niet dat ze het doen.


Klopt, is ook een heel bijzondere ervaring.


Lol... wij hebben hier ook nog twee van die geitekoppen staan. Jammeraars bij een drupje regen binnen gaan staan in hun schuilhok. En o wee wanneer je te laat ben 's avonds om ze binnen te zetten in hun hok op de deel. Wat kunnen die beesten verontwaardig kijken. De jongste vind het heerlijk om met ze te wandelen, of ze te laten springen over een hindernisje. op wie zou ze lijken.

Ellen2 schreef op maandag 3 november 2008, 14:00:


Idd, sterkte.. hoop dat alles goed komt!

Ellen2 schreef op dinsdag 4 november 2008, 13:22:


Sterkte!!