Oke , ik waag ook een poging , alhoewel ik nog steeds niet precies begrijp wat de bedoeling is....
Als ik mijn eigen paard was , dan hoopte ik dat mijn baasje net zo over de dingen dacht als ik.
Het zou me geen moeite kosten om haar op mijn rug te hebben , want we willen hetzelfde , we genieten van dezelfde dingen , en kijken naar dezelfde dingen met dezelfde gedachtes en dezelfde emoties erachter.
Ik doe mijn stinkende best voor haar , en zij voor mij.
Miscommunicaties los ik rustig op , maar ik verwacht dan wel dat mijn baasje dat ook doet!
Als ze dat niet doet , dan sluit ik me af , en probeer weg te komen , wat meestal wel lukt omdat de meeste training in vrijheid gegeven wordt.
Ik zou dan wel een poos met rust gelaten willen worden.
Ik vind het leuk als ze er gewoon is , samen doezelen en even controleren of die lange dingen nou wel of niet aan haar vast zitten.
Ik zou graag willen leren , maar ik moet er wel het nut van kunnen inzien.
Te kleine stapjes maken in de training , daar word ik wat geaggiteerd van , ik loop gewoon weg want het is niet interresant , en zij denkt dat ik het niet begrijp waardoor ze nog kleinere stapjes gaat maken....
Af en toe heeft mijn baasje iemand nodig om haar dat duidelijk te maken
Ik heb niet zoon leuke jeugd gehad , geen maatjes om mee te spelen , alleen maar een ouwe lul die vond dat ik de baas moest zijn en de hele dag achter mij aanliep.
Ik weet niet eens hoe ik me moet gedragen als baas sinds er nog eentje bij is gekomen.Ik moeder niet over haar , maar maak direct duidelijk dat het mijn terrein is en is en is en blijft!
Ik ben onzeker in het baas spelen omdat ik dat volgens mij helemaal niet wil zijn , maarja iemand moet het doen , en ik kan het natuurlijk niet overlaten aan zoon jong ding.
Ik wil een baasje met geduld , en met inzicht in hoe ik mij het prettigst voel; veel bewegingsvrijheid , en genoeg te vreten.
Ik zou nog wel een poosje door kunnen gaan , maar is dit nou een beetje de bedoeling of....
Gr Esther
Warboel
