Herman schreef :


Onnodig te zeggen hoe Anky zelf dan traint. Want geloof maar niet dat haar medewerkers wél mogen slaan als ze dat zelf niet zou doen.


Precies. Paarden moeten wel weten wie de baas is he, en een opvoedkundige tik is af en toe gewoon nodig. Moet-ie maar niet zo met je voeten spelen.... Whip!

Groet, Pien

Anja Seijn schreef op dinsdag 7 oktober 2008, 0:11:


Ik begin ook steeds meer zo te denken.

Groet, Pien

eddy DRUPPEL schreef op dinsdag 7 oktober 2008, 0:46:


Tijdens onze zomervakantie heeft een van onze medewerksters twee kippen in het veld gevonden; één was al dood en de ander op 't randje.
Kipje moest natuurlijk gered worden. Zij heeft ze mee hierheen genomen, weggehouden van de andere kippen en verzorgd.
Kip (Koekoek kip) bleek ook het snot te hebben. Buurman ( hobbykippenman) gevraagd, komt vaak voor in van die grootscheepse kippenfarms, weerstandsverhaal. Hoef je niks aan te doen, was zijn advies, als de weerstand goed is komt ze er vanzelf bovenop (ik zag ook al onze ganse kippenveestapel eraan gaan)

En inderdaad; ze heft het gered en loopt hier nu tussen de andere kipsen in. We hebben haar Rocheltje genoemd en ze leeft zo te zien nog lang en gelukkig!

Succes, Pien

jan seykens schreef :

"Lekker in een warme stal met dik stro om te liggen, verwend te worden met snoepjes, warm dekentje op in moderne kleuren en dito peesbeschermers, wat zorgen ze toch goed voor mij.
Als het weer het een beetje toelaat mag ik lekker een uurtje naar buiten, ik houd dan wel mijn deken op zodat ik niet vies wordt, ik kan mijn baasje wel begrijpen want het is zoveel werk mij weer schoon te krijgen, bovendien kan ik zonder deken zomaar kou vatten.
Mijn baasje heeft een mooi duur zadel gekocht met een zacht onderdek en een hoofdstel met strass steentjes op de frontriem. Het leer van de sperriempjes snijdt wat onder mijn kin maar ik zeg er maar niks van, ik wil haar niet teleurstellen want ze is zo goed voor mij.

Ik word iedere dag even uit mijn stal gehaald om fijn geborsteld te worden en dan worden mijn hoeven ook weer mooi blinkerig gemaakt.
Eens per week word ik gewassen en dan mag ik onder het solarium opdrogen. Ik vind dat wel luxe, zo'n solarium (heeft mijn baasje thuis niet). Mijn baasje denkt er ook op tijd aan mijn nieuwe ijzers, ze is er altijd trots op dat ik zo lang met mijn oude ijzers doe."

Wie schrijft het verhaal verder?

Groet, Pien

izi schreef :

Eigenlijk moet je dat aan mij niet vragen; ik heb grote moeite met het opsluiten van een paard in een (kleine) stal en ik zou vanalles verzinnen om mijn paard toch maar buiten die stal te kunnen houden. Voor het drogen heeft het wel nut, maar stalopsluiting is voor geen enkel paard goed, al helemaal niet voor de doorbloeding binnen de hoeven, juist nú. Er is toch wel íémand in je buurt bijwie je tijdelijk een plekje kunt regelen?

Wat ik bedoel te zeggen is dat je je grens heel makkelijk verlegt. Nu is het mok, dan is het regen, dan is het plaatsgebrek of 'makkelijker schoon te houden', ik noem maar iets. Zo zullen er altijd redenen blijven om paarden in stallen op te sluiten.

Het gaat erom hoe je er zelf mee om gaat en hoe inventief je in sommige situaties kunt zijn....

Groet, Pien

jan seykens schreef op dinsdag 7 oktober 2008, 9:42:


Precies hetzelfde als jij, Jan

Piet schreef :

Ja. Ergens om te lachen, en tegelijkertijd te triest voor woorden.

Als ik naar mijn eigen paarden kijk dan denk ik dus echt: 'als ik een paard in gevangenschap was wilde ik bij onszelf wonen'.
Lekker de hele dag in de kudde rondklooien, op tijd m'n natje en m'n droogje, ruime weide, inloopstallen, goed hooi, véél hooi ook (nog steeds 5 ton per maand voor 19 paarden), af en toe wat werken waarbij er ontzettend op gelet wordt hoe er met je wordt omgegaan. Geen bit in je waffel, geen ijzers, nooit een zweep in de buurt etc, nou, ik wist het zelf wel.

Soms denken Jack en ik wel eens; alles staat hier in het teken van het welzijn van de paarden, zo erg dat we er zelf vaak bij inschieten. Wij voelen ons dan eigenlijk ook nooit schuldig naar de paarden toe (eerder naar onszelf) dat we iets niet goed doen of verzaakt hebben. Als we naar die beesten kijken zíén en voelen we tevredenheid.

Er is wel één 'maar' en daar heb ik wel wat moeite mee: We houden ze nog altijd in gevangenschap en gaan op hun ruggen zitten. Het samenwerken tussen en met onze paarden is een keuze die wij in het nu gemaakt hebben. Dit geeft ons en onze paarden bestaansrecht. Maar ik heb me echt voorgenomen dat, als ik zelf oud ben en niet meer hoef te werken, ik mijn paarden in een natuurgebied loslaat en nooit, nooit meer van m'n leven op een paardenrug ga zitten. Op de een of andere manier maakt me dat rustig en kan ik me daar nu al enorm op verheugen.

Want dán zou ik pas echte gelijkheid kunnen ervaren. In alle andere gevallen waarin je een paard je wil oplegt, hoe subtiel ook, of een hek om ze heen plaatst en bepaalt wat, wanneer en hoeveel ze mogen eten en werken, is die gelijkheid er niet. En daar ben ik wel naar op zoek.

Groet, Pien