Gisteren vertrok ik met Amaroc richting Eddy (om vandaar uit een grotere rit te maken). De miserie was dat de hoofdbaan die ik altijd neem (beduidend korter dan alle andere leuke paadjes) onderbroken was. Pffff je denkt toch niet dat ik een uur om ga rijden

Dus ik te paard naar daar, vlak voor 3 kranen, een graafmachine, 2 John Deers met opliggers gestopt, afgestapt en gewacht. Amaroc trok grote ogen, maar zolang ik er ben ...
Komt er daar ineens een werkman aan. "Mhhh ... zit je daar soms wel eens op?" "Euh ja, er ligt toch een zadel op?" "Mhhh .... die heeft geen bit in!" "Euh neen, nooit" "Mhhh... gene schrik dat em ga lopen?" "Euh neen, nooit" Dan volgt de algemene inspectie ... "ah ma ja, das ook anders rijden hé, Western!" (Je ziet hem denken, lekker slof slof op zulk suffe knol).......... aaaaaaaaaaaaaaaaaaaah ..... Neen onnozelaar ge weet ni wat ge zegt (dacht ik bij me zelf). " en jij ook paardjes ?" "ja" "voor de sport zeker?" "Ja Jumping" zei hij zelf voldaan.
Toen de machines stil gelegd werden, ben ik terug opgestapt en "en passage (spontaan voor grote machines), schoudertje, wijken, renvers, ... (al vragend) er tussendoor gereden. S'avonds nog een keertje en dacht bij mezelf: doe me dit maar eens na en dan ook nog liefst op dit paard en met deze optoming dan weet je dat je daarvoor wel over de nodige capaciteiten moet beschikken en een bit daadwerkelijk niet van doen is!
Enkele maanden had dit nog ondenkbaar geweest ... nu ben ik gigantisch trots op Amaroc! (en ook een heel klein beetje op mezelf

)
( Nu hoor ik alle mannen denken: ah die vrouwen en hun paarden ...)