Caatje schreef op dinsdag 16 september 2008, 11:02:

Het is altijd schrikken wanneer mensen bewust denken aan het laten inslapen van een dier.

"Laten inslapen" klinkt gelaten, aanvaardbaar, en met veel liefde overwogen.
"Naar de slacht" heeft een heel pegoratieve geladenheid.
Toch zeggen beide omschrijvingen precies hetzelfde, nml: het dier gaat dood.

Dergelijke overwegingen maakt een mens niet zomaar.
Alles wat ik tot nu toe van Michiel gelezen heb getuigd van een zéér hoge geestelijke intelligentie, evenwichtige fijngevoeligheid en integriteit.
Ik kan mij alleen maar voorstellen dat Michiel zich héél bewust is van de overwegingen die hij voor Jur moet maken.

Is het trouwens niet zo dat Michiel niet de eigenaar is van Jur?

Lees eens goed wat Michiel in essentie schrijft: " Als hij echt niet meer gereden kan worden dan gaat hij naar de slacht. En koopt de eigenaar een nieuw paard voor ons en begint de training weer van voren af aan, met wandelen, fietsen en rijden ..."

Dit lijkt mij een enorm dilemma, omdat de definitieve beslissing uiteindelijk bij de eigenaar ligt, ook al weet Michiel dat dergelijke beslissing genomen wordt wanneer hij zegt dat Jur niet meer kan gereden worden. Hierdoor ligt, bewust of onbewust de emotionele verantwoordelijkheid bij Michiel.

Ik begrijp Michiel absoluut héél goed wanneer hij deze neerwaardse evolutie van Jur hier neerschrijft.
Mogelijks zijn er mensen die door eigen/andere inzichten alsnog minder dramatische perspectieven kunnen aanrijken.

Het getuigd van grote moed en een oprechte liefde voor 'zijn' Jur. Dat blijkt overduidelijk uit het vervolg: "En inderdaad liever naar de slacht dan naar iemand die met geweld blijft proberen hem berijdbaar te houden, terwijl zijn fysiek dat niet aan kan..."

Michiel, ik heb hier alleen maar respect voor.

Ik hoop echt met je mee dat het nog goed komt. Maar als het tóch anders moet uitdraaien, is er dan een mogelijkheid dat iemand uit je vrienden, familie of kennisenkring Jur als weidemaatje zou kunnen 'adopteren'?
Hier in België is er een afdeling van de dierenbescherming die oude en zieke paarden opvangt om ze een mooie oude dag te geven. Deze dieren worden nooit meer bereden, staan in kudde en krijgen veel aandacht en liefde van de verzorgers.
Misschien bestaat er ook zo iets in Nederland.
http://www.veeweyde.be/pages/marnl.html

Hou vast aan de gedachte dat het nog wél allemaal goed gaat komen.
_______
Herman
"Art in Nature - Nature is Art"

Arabesk schreef op dinsdag 16 september 2008, 15:22:


De Poedertoren
p.a.: Poedertoren 5 - 2230 Herselt
Tel.: 0474/413 626 (Linda)
0472/792 383 (Rudy)

http://www.depoedertoren.be/
_______
Herman
"Art in Nature - Nature is Art"

joop schreef op dinsdag 16 september 2008, 17:40:

Waar schrijft Michiel ergens dat hij Jur al heeft opgegeven?
Dat kan ik nergens uit zijn bericht opmaken.
_______
Herman
"Art in Nature - Nature is Art"

muriel schreef op dinsdag 16 september 2008, 18:25:

Poedertoren is een paardencentrum, waar naast pensionpaarden ook lessen gegeven worden, bosritten worden georganiseerd, paarden getraind worden ...
Een opfokbedrijf of de lokale boer zie ik dat nog allemaal niet doen. -
_______
Herman
"Art in Nature - Nature is Art"

jose schreef op dinsdag 16 september 2008, 21:06:

Enkele topics terug ging iedereen er nog prat op hoeveel High Sensitive Person men wel was.
Maar niemand die nu de essentie van Michiels boodschap kan voelen?

So be it ...

Toen ik nog maar net begon met paardrijden, stond er op de toenmalige manège een totaal geflipt paard.
hij stampte letterlijk iedereen uit zijn stal. Een zadel werd er meteen al afgebokt. Opstijgen lukte alleen als je er zijn plotse rengalop bij nam. Maar eens je erop zat, was hij heel fijn om te rijden.
Op de manège was er een beginnend ruiter, die zich het lot van Lindo toch een beetje aantrok. Al gauw was hij de enige die zonder problemen in de stal kon komen, Lindo borstelen, rijden ...
Lindo werd zijn verzorgpaard. Hij betaalde 100 euro per maand. In ruil daarvoor was het alsof Lindo zijn paard was. Met uitzondering dan van de lessen waarbij Lindo werd ingezet: beginnerslesjes voor kinderen
Tot er een ernstig ongeval was waarbij een kind van Lindo werd afgebokt en in het ziekenhuis belandde.

De manège besloot Lindo naar de slacht te doen. Véél te gevaarlijk.
De beginnende ruiter protesteerde. De manège had als énig antwoord dat hij dan maar het paard moest kopen. Vraagprijs 3.000 euro + 250 euro stalgeld/maand als het paard daar op de manège zou blijven staan. Dit kon de arme man helaas niet verenigen met zijn (toenmalig) beperkt budget. Zijn voorstel om het paard te kopen tegen slachtprijs viel in dovemans oren. Want, stel dat deze beginnende ruiter er wedstrijden mee zou gaan rijden, en er ook nog iets mee zou winnen ...
Lindo is dus eerloos op zijn 9de levensjaar naar de slacht gegaan. 't Was nochtans een kerngezond paard met een prachtige uitstraling.

De beginnende ruiter was Chris, mijn beste maat. Nu heeft hij wel de financiële middelen, en een ander paard.

Dit maar om te zeggen dat je als niet-paardeneigenaar dikwijls niks te vertellen hebt als de eigenaar bepaalde beslissingen voor zijn paard neemt.
_______
Herman
"Art in Nature - Nature is Art"

Irene-Lucia schreef op donderdag 18 september 2008, 8:38:


Eerst en vooral welkom op PN !!!

Is jou nieuwe paardje een hengst?
Ik denk nml dat enkel hengsten dat doen, en dan nog alleen over de mest van andere hengsten.
Net zoals honden ook gaan plassen over de plas van andere honden.

Ik heb dit al eens op de Poedertoren gezien, maar alleen bij de hengsten. Bij de ruinen in dezelfde wei heb ik het nog niet gezien, en de merries al helemaal niet.
_______
Herman
"Art in Nature - Nature is Art"

Het blijkt uiteindelijk niet echt om de kleur op zich te gaan.
Het probleem zou voornamelijk het contrast tussen licht en donker zijn.
Bij een "drastische" overgang van licht naar donker (of ook omgekeerd van donker naar licht) zou het dier een fraktie van een seconde "verblind" zijn, wat ze - als prooidieren - effe in paniek kan brengen. Een paardenoog past zich wel béter aan licht en donker aan, maar wel minder snel.
Zo zou een harde schaduw op een fel verlichte weg (zonlicht of kunstlicht, maakt niet uit) al voldoende zijn voor een schrikreaktie.
Idem dito voor plassen water, waar het zonlicht in reflecteert en/of glinstert.

Hierin zou misschien ook een belangrijke verklaring kunnen liggen waarom vele paarden problemen maken bij het trailerladen.
De meeste trailers zijn donkere ruimtes. Het dier moet een "vreemde", onbekende - dus potentiëel gevaarlijke - omgeving instappen.
Voor trailers die zijn uitgerust met binnenverlichting geldt precies hetzelfde, maar dan tegengesteld.
Het paard moet nu een ruimte in die véél lichter is dan waar hij vandaan komt. De lichtbron is té fel in de trailer.
Kleine hypothese: Als er nu eens indirekte verlichting in de trailer wordt gehangen met regelbare dimmer, zodat het licht niet rechtstreeks in het oog springt van het paard (en de lichtbron kan versterkt of verzwakt worden al naargelang de buitensituatie), dan zou het paard minder moeite moeten hebben om de trailer in te stappen, omdat zijn ogen zich ook minder of kwasi niet moeten aanpassen aan een nieuwe lichtsituatie.
Het zou leuk zijn om dit experiment eens uit te testen.
Iemand zin om zijn/haar trailer om te bouwen?
_______
Herman
"Art in Nature - Nature is Art"

Zoe Veurman schreef op donderdag 18 september 2008, 16:30:

Hier (Antwerpen) is het ook 16 graden, en met een héél mooi najaarszonnetje.
Écht stralend weer.

En als we onze Belgische weergoden mogen geloven blijft het zo nog minstens tot dinsdag
_______
Herman
"Art in Nature - Nature is Art"

Cork schreef op vrijdag 19 september 2008, 9:07:


Dag Cork. Welkom op dit forum.

Je hebt absoluut gelijk dat je kritisch bent, en verschillende bronnen opzoekt en raadpleegt. En het verdient al helemaal een pluim dat je openlijk vragen stelt over wat je allemaal vindt.
Er is ook zoveel informatie - vaak tegengesteld - dat het niet makkelijk is het kaf van het koren te scheiden.

Ik wil je graag een kleine beschouwing van mijn ervaring delen.
Toen ik mijn eerste paard kocht, was ik ook een volslagen leek in paardenland. Mijn paard had hanetred, en daar wou ik toch wel meer van weten voor ik hem kocht. Zo ben ik toen ook op de site van Hoofcare terecht gekomen. Ik vond het allemaal héél nuttig, leerzaam en compleet.
3 jaar later wordt bij mijn paard spat vastgesteld. De voorgeschreven behandeling was aangepast beslag (de zogenaamde en beruchte spatijzers). Ik ben natuurlijk ook eens mijn licht gaan opsteken bij de Hoofcare site. Hun beschrijving en hun aangewezen aanpak was precies hetzelfde als wat de DA en mijn hoefsmid ook deden.
Het fatale resultaat heb ik hier neergezet. ( http://www.paardnatuurlijk.be/cgi-bin/fotoserieshow.cgi?id=488 ).
De DA én de hoefsmid, maar ook Hoofcare (die op hun site over behandeling van spat schrijven) zijn toen voor mij volledig door de mand gevallen.
Ik hecht dus nog weinig geloof aan hun "professionele" informatie op hun site.
Pas later ontdekte ik nog meer "dubieuse" info over Hoofcare. Althans, dat is mijn mening, gebaseerd op het feit dat ik er mijn paard aan verloren heb.

Als je meer wilt weten over de achtergrond en motivatie van de makers van WWW.hoofcare.nl , dan moet je even op deze site kijken bij http://www.paardnatuurlijk.be/pers/index.htm dan klikken op 'Hoofcare'. Neem er gelijk ook de link 'Gevaren Natuurlijk Bekappen'. Er zal je plots één en ander héél duidelijk worden.

Heel veel succes gewenst bij je ontdekknigstocht tussen en met de paarden.
Bijf vooral schrijven over je belevenissen, ervaringen, ... en stel vragen zoveel als je kan. Het wordt er alleen maar boeiender op.
_______
Herman
"Art in Nature - Nature is Art"

Jacqueline v d Berg schreef op maandag 22 september 2008, 14:56:

Papillon had ooit ook een ontsteking aan de pezen, en zijn benen waren toen ook dik gezwollen van het vocht. Tegelijk was hij ook heel gevoelig voor aanraking. Al mocht ik er wel aankomen.
Na een kwartiertje stappen trok die zwelling ook weg, zo'n beetje hetzelfde wat je bij stalbenen ook hebt. Het was ook deze periode van het jaar.
Misschien speelt de grote temperatuurschommelingen tussen dag en nacht wel mee.
Hij heeft toen ontstekingsremmers gekregen.
Misschien heb je hier wat aan.
In elk geval véél sterkte met je paardje. Prachtig dat je man mee achter jou staat.
_______
Herman
"Art in Nature - Nature is Art"

Jacqueline v d Berg schreef op maandag 22 september 2008, 16:26:

Dat was bij Papillon ook niet zo. Het had te maken met de hoeveelheid vocht.
Vandaar dat ik aanvankelijk ook dacht dat hij gewoon stalbenen had. (Papillon stond gewoon in een traditionele stal ... shame on me )

Sterkte.
_______
Herman
"Art in Nature - Nature is Art"

Cindy Helms schreef op dinsdag 23 september 2008, 12:20:

Ik rook al bijna 10 jaar niet meer. En ik rookte vééééééél (in mijn glorietijd tot +/- 3,5 pakjes per dag).

Wat waren mijn ingrediënten:
1. De wil tussen mijn oren die me overtuigde dat ik écht wel zónder kan (nie uit goesting, want die vertelde me dat ik het wel super lekker en gezellig vond)
2. Absoluut géén plan hoé ik het zou of wou aanpakken.

Hoe heb ik het alsnog aangepakt:
Zoals al gezegd, géén plan.
We waren met onze kindjes in Eurodisney Parijs. Daar stond ik 's ochtends op met een serieuze snotvalling. Neusgaten dicht, en geen smaak in mijn eten. Een sigaret smaakte bijgevolg ook niet écht.
Na het ontbijt stak ik een stokje op, uit gewoonte. Maar na 3 lurkjes aan de filter heb ik ze gewoon weer uitgeduwd.
In de loop van de dag, de kinderen zaten op het treintje in het Wild-West Park, stak ik er weer eentje op. Helaas, nog steeds geen gezellige smaak. Na enkele trekjes heb ik het stokje dan maar weer gedoofd.
De volgende dag ben ik opgestaan - nog steeds met een snipverkouden neus - met het idee van "hey, ik heb gisteren eigenlijk niet gerookt. Nou, dan vandaag ook niet."
De dag nadien vertrokken we terug naar huis. Als het gezin mee in de auto zit rookte ik zowiso al niet. De trip terug duurde ruim 4 uur.
Thuisgekomen had ik weer hetzelfde gevoel van, "vandaag nog niet gerookt. houden zo."
En zo verging het de dag daarop, en de volgende, en nog ééntje.
Ik heb nooit gezegd dat ik gestopt ben met roken, alleen dat ik er vandaag effe gewoon van afblijf.

mijn huisarts vertelde me dat de nicotine na amper 5 dagen al uit je bloed is. Maar de verslaving makkelijk een half jaar kan blijven hangen in je hersenen.

14 dagen na Eurodisney crashte mijn computer. Mijn vrouw was die avond gelukkig niet thuis. In een opwelling van onmacht pakte ik een sigaret uit de barkast (het was dàt of een baksteen door mijn pc-scherm). Ik ben op het terras gaan staan. Ah jaaa, anders zou mijn vrouw kunnen ruiken dat ik nog eens aan de stick zat.
Het regende pijpestelen. Daar stond ik met mijn shaffy, verzuipenend stoom af te laten.
"Allé, zie mij hier nu staan. Idioot. en beetje belachelijk, nie? Moet ge daar nu al zo groot voor geworden zijn?" flitste het door mijn hoofd.
'k Heb het peukje uitgeduwd in en plas, voetjes geveegd en terug naar binnen gegaan.
Sindsdien heb ik nooit nog en sigaret aangeraakt.

Simpel en doeltreffend.
_______
Herman
"Art in Nature - Nature is Art"