Ik heb een hekel aan mensen, zeker als het er veel zijn.
Ik zit nu mijn zitbeenknobbels te verslijten op een kantoor waarvan de ramen pas openkonden toen ik na heeeel lang zoeken eindelijk de sleutels van de ramen had gevonden. Ik was de eerste die er om vroeg. Ik word pissig als iemand een auto pal voor mijn raam zet, want dan kan ik zelfs het grasstrookje tussen de gebouwen niet meer zin.
Heb dan ook ontslag genomen en ga wat anders doen, niet meer achter een bureau, gatverdamme.
Grote steden zijn niet aan mij besteed. Ivm restjes oude fobie ben ik met geen bijl het centrum van A'dam in te krijgen.
Heb wel nog een tijdje in het centrum van Utrecht gewoond. Afschuwelijk!
in de maanden ervoor heb ik op een boerderij gewerkt en ik moest in een klap naar een achterbuurt van utrecht,3 hoog achter, letterlijk. Het werd ook nog eens winter, dus de twee boompjes waar ik uitzicht op had waren ook kaal.
Zelfs een rijtjeshuis is me nu nog te benauwd, het huisje dat ik nu heb is superklein, maar wel vrijstaand en geen inkijk van buren etc
Ik denk dat de gemiddelde PN-er hier als lichte kluizenaar zou kunnen worden aangemerkt hier
We houden van beestjes, mensen in kleine groepen, niet teveel niet te druk. Liever natuur dan drukke straten en gillende trams.
Er zijn wel mensen die houden van de drukte van de stad en zich alleen voelen als het erg stil is (compenseren dat met de tv keihard aan te zetten,Oja tv, ook zoiets, jaaaaaaren geleden de deur uitgedaan.). Maar die hebben meestal geen paarden en vinden natuur maar vies.
Laatst hoorde ik op de radio dat 60% van de NL-ers minder dan vier keer per jaar in de natuur komt.
In Amerika is een stroming gaande die zegt dat ADHD bij kinderen een gebrek aan 'natuur' is. Ze mogen niet meer spelen in de bossen, in veel wijken is geen natuur meer. Sommige kinderen raken in paniek als ze verder dan 50 m bij een stopcontact vandaan zijn....
Warboel
