bron: http://sierra.messageboard.nl/9278/viewtopic.php?t=603
dove honden forum

OORZAKEN VAN DOOFHEID
Doofheid is het onvermogen om geluid te horen en wordt vaak door de eigenaar opgemerkt. Het kan echter ook gebeuren dat een dier ongehoorzaam of schrikachtig lijkt door deze aandoening. Doofheid kan eenzijdig en tweezijdig voorkomen.

Er worden bij huisdieren voornamelijk 3 soorten doofheid gezien:

1 aangeboren sensorineurale doofheid
2 verkregen sensorineurale doofheid
3 verkregen conductieve doofheid
Aangeboren sensorineurale doofheid.
Het middenoor verwerkt geluiden niet op een normale manier. Deze doofheid ontstaat door het verval van de bloedtoevoer van het middenoor waardoor deze zijn functie verliest. Ook de overige structuren van het oor kunnen vorm en functieafwijkingen hebben.

Het is een degeneratief proces dat zich op verschillende leeftijden kan openbaren. Meestal worden beiderzijdse dove dieren voor 6 maanden oud gediagnosticeerd met doofheid. Bij elk ras kan in principe doofheid voorkomen maar er zijn rassen waar het vaker voorkomt. Reeds lang is bij verschillende diersoorten bekend dat pigmentvariatie en gehoorstoornissen samenhangen. Een witte haarkeur en blauwe ogen zowel als Piebald en Merle zijn is genetisch gekoppeld aan doofheid.

Verkregen sensorineurale doofheid.
Oorzaken:

Ototoxische middelen: Er zijn vele geneesmiddelen bekend die een schadelijk effect op het gehoororgaan kunnen hebben zoals sommige antibiotica.

Ouderdom: Dit heeft vaak een progressief verloop hoewel veel eigenaren een plotselinge doofheid ervaren. Dit komt omdat dieren vaak heel goed kunnen compenseren voor hun gehoorverlies totdat ze bijna helemaal doof zijn. In principe zou bij een hond ook een gehoorapparaat kunnen worden gebruikt ware het niet dat dieren de apparaten vaak slecht tolereren.

Lawaai: Dit kan een tijdelijke of permanente gehoorbeschadiging geven. Deze vorm van doofheid wordt regelmatig gezien bij politiehonden die vaak met schoten van wapens werken.

Rasgebonden: Cavalier King Charles Spaniëls worden regelmatig op redelijk jonge leeftijd doof.

Infectieuze oorzaken: Dit komt maar zeer zelden voor.

Andere oorzaken: Bijvoorbeeld meningitis (hersenvliesontsteking) en trauma
Verkregen conductieve doofheid.
Deze doofheid is meestal secundair aan chronische oorinfecties waarbij verstopping van de uitwendige gehoorgang kan optreden door overmatig oorsmeer en zwelling.

DIAGNOSE
De diagnose wordt vaak gebaseerd op het vermoeden van de eigenaar. Bij jonge dieren is het vaak moeilijk vast te stellen en wordt vaak de diagnose pas na weken tot maanden gesteld. Beiderzijdse doofheid kan soms worden vastgesteld door het dier te blinddoeken en alle vibratie worden vermeden. Een zorgvuldige inspectie van het oor is essentieel.

Zowel beiderzijdse en eenzijdige doofheid kan alleen objectief en betrouwbaar worden vastgesteld door de BEAR.(brainstem auditory evoked response)
Voor het BEAR onderzoek worden 3 dunne naalden onder de huid aangebracht bij de elke oorbasis en midden op de kop. Deze naalden(elektroden) zijn aangesloten op het BEAR-apparaat. Via een koptelefoontje in het oor worden klikgeluiden met een sterkte van 70 decibel afgegeven. De hersenpatronen die door de elektroden worden opgevangen vertonen een bepaald patroon. Indien een BEAR een afwijkend patroon laat zien, is doofheid bewezen.

Bij een aantal rassen is het verplicht om de dieren te onderzoeken op doofheid voordat er mee gefokt mag worden.Dit geldt voor de Dalmatiër, de Bullterriër, de Australian Shepherd dog en de Australian Cattledog. Ook eenzijdige doofheid is hierbij van belang omdat er veel minder dove honden worden geboren uit horende ouders dan uit ouders waarvan er 1 of meer eenzijdig doof zijn.

PROGNOSE
Dieren met eenzijdige doofheid zijn prima huisdieren die vaak geen nadelige effecten ondervinden van hun aandoening. Vaak zijn eigenaren zich er niet eens van bewust van de doofheid van hun dier. Gehoorapparaten voor huisdieren zijn wel beschikbaar maar worden vaak slecht verdragen door dieren. Bovendien mag een dier niet volledig doof zijn wil dit apparaat kunnen werken.

Dieren met beiderzijdse aangeboren doofheid zijn vaak moeilijker te trainen en op te voeden maar een gemotiveerde eigenaar kan met handgebaren veel bereiken.

Dieren die op latere leeftijd doof worden kunnen zich hier vaak goed aan aanpassen mits zij niet te vaak schrikken zoals bij benaderen tijdens de slaap en plots aankomend verkeer.

Een gehoorbeschadiging door lawaai kan soms herstellen door rust in een stille omgeving maar de beschadiging van het gehoorapparaat kan ook permanent blijken na langdurige blootstelling.

Dieren die doof zijn door chronische oorinfecties kunnen verbeteren door deze infectie grondig aan te pakken.

Indien u vermoedt dat uw dier gehoorklachten heeft kunt u altijd contact opnemen met uw dierenarts.

nog eentje van hetzelfde dove honden forum

http://sierra.messageboard.nl/9278/viewtopic.php?t=46

doofheid komt in meerdere vormen voor en kan verschillende oorzaken hebben. Door een ontsteking kan er sprake zijn van een verstopping van de uitwendige gehoorgang of er treedt doofheid op als gevolg van ouderdom (bij honden ouder dan 12 jaar). Daarnaast bestaat er doofheid als gevolg van een erfelijk bepaalde afwijking, de zogenaamde congenitale doofheid of in zijn specifieke vorm ook wel cochleaire doofheid genoemd.

Het oor bestaat uit 3 delen: het uitwendige oor, het middenoor en het inwendige oor.

Het uitwendige oor wordt gevormd door het gedeelte van de oorschelp tot het trommelvlies. De wand van de uitwendige gehoorgang scheidt smeer af om de gehoorgang vochtig en soepel te houden. Het smeer is bruingeel van kleur en zeer pasteus. Geluid wordt opgevangen door de oorschelp en via de gehoorgang vervoerd naar het trommelvlies. Het trommelvlies is de begrenzing van het uitwendige oor en wordt door het geluid in trilling gebracht. De daardoor ontstane geluidstrillingen worden via de 3 gehoorbeentjes in het middenoor naar het inwendige oor getransporteerd. De 3 gehoorbeentjes zijn de hamer, het aambeeld en de stijgbeugel.

Het middenoor dient verder voor het op peil houden van de luchtdruk in het oor. Luchtdrukverschillen worden opgeheven, doordat het middenoor via de Buis van Eustachius in verbinding staat met de neus- en keelholte. Indien deze doorgang er niet zou zijn, zou het voorkomen, dat de luchtdruk in het middenoor afwijkt van de luchtdruk in het uitwendige oor (buitenlucht). Hierdoor zou het trommelvlies continu te maken hebben met verschillende drukpunten, waardoor dit bol of hol zou gaan staan. Daarmee kan het zijn trilfunctie niet goed uitoefenen en bestaat daarnaast de mogelijkheid, dat dit vlies scheurt of knapt.

Het inwendige oor bestaat uit het slakkenhuis (cochlea). Dit is aan het begin en het eind voorzien van een vlies om de vloeistof die zich in dit gedeelte van het oor bevindt niet te laten weglopen. Het ovale vlies van het slakkenhuis wordt in trilling gebracht door de stijgbeugel uit het middenoor, waarna het membraan in het slakkenhuis de trillingen verspreidt over de aldaar liggende zintuigcellen. De zintuigcellen zetten de trillingen vervolgens om in zenuwimpulsen, die getransporteerd worden naar de hersenen, waarna in de hersenen een gewaarwording ontstaat van een geluidsfrequentie.

Cochleaire doofheid wordt veroorzaakt, doordat de zintuigcellen die de trillingen in het slakkenhuis moeten omzetten in zenuwimpulsen afsterven. De afsterving van deze zintuigcellen is een gevolg van een degeneratie van de bloedvaten die deze zintuigcellen van bloed, en de zich daarin bevindende noodzakelijke stoffen, moeten voorzien. En de degeneratie van de bloedvaten is vermoedelijk een gevolg van het niet aanwezig zijn van pigmentcellen in het middenoor. Tijdens de embryonale ontwikkeling van de hond spelen deze pigmentcellen een cruciale rol in de ontwikkeling van de gehoorfunctie van het oor. Zijn deze pigmentcellen niet aanwezig dan zullen de zintuigcellen, die niet voorzien worden van voldoende bloed, afsterven. Dit begint direct na de geboorte en is op een leeftijd van 5 à 6 weken voltooid. Hierdoor is er geen mogelijkheid meer dat zenuwimpulsen worden gegeven aan de hersenen en vindt dus geen geluidswaarneming meer plaats.

Deze pigmentcellen worden onderdrukt bij honden met een witte kleur, die veroorzaakt wordt door de zogenaamde piebald en merle genen. De merle factor kennen we van rassen als de Schotse Herdershond en de Australian Shepherd. Hiervan is bekend, dat uit een paring van 2 merle honden, pups worden geboren, die allemaal doof zijn.

De aanwezigheid van het piebald gen zien we bij de Dalmatische Hond en de Bull Terriër. Ook binnen deze rassen komt cochleaire doofheid voor. Maar ook bij de Argentijnse Dog, de Border Collie, de Boxer, de Engelse Setter, de Old English Sheepdog en de Shetland Sheepdog.

Cochleaire doofheid kan eenzijdig en beiderzijds voorkomen. Een dove pup is meestal nog wel te herkennen, in tegenstelling tot een eenzijdig dove pup. Fokkers kunnen deze eenzijdig dove honden er meestal nog wel uithalen, maar voor een leek wordt dat moeilijk, omdat een dergelijke hond nog heel goed kan functioneren.

Sedert een aantal jaren kan d.m.v. de BAER-test worden vastgesteld of de hond wel of niet doof is.

Afhankelijk van de populatie en de omvang van de doofheid binnen de verschillende families in een populatie, worden door de verschillende rasverenigingen al dan niet eenzijdige dove honden van de fokkerij uitgesloten. Voor alle rassen geldt dat niet gefokt mag worden met beiderzijds dove honden.

Britt Claeys schreef op woensdag 3 september 2008, 23:46:


Wel den allereerste keer dat ik op Indy zat wist ook ni beter dan van in het zadel een kusgeluidje te maken! Resultaat: den eerste galop in mijn leven en als een speedtrein door den bak op de pt