De voorzitter van de pony/paarden-club was plotsling overleden.
Diepe wens was, naar het graf gereden te worden met paard en koets.
Mijn kameraad was gevraagt of hij dit wilde doen, die mij weer vroeg te helpen.
De voorzitter was een goede vriend en paarden mens, die kan je zoiets niet weigeren, dus we hebben JA gezegt.
De Friesen worden al een heletijd bitloos gement, (betrouwbaar als een huis)
maar toch...
Mijn kameraad wilde voor deze gelegenheid toch weer het bit in doen, niet vanwege de paarden, maar vanwege de mensen!
Mocht er toch iets mis lopen, (Niets is uit te sluiten ! ) dan kan niemand zeggen "zie je wel, bitloos is gevaarlijk".
En zoals HC het zo treffent kan zeggen, "dat collectief geheugen van de mens".
Mijn tegenspraak mocht niet baten, maar ik heb de bekkies gezien van de Friesen, dit wil je ze niet nog eens aandoen

Morgen weer lekker bitloos km maken.

Nils en Olly

Eva Saegerman schreef op zaterdag 2 augustus 2008, 19:48:


Ja, ik heb de naald gezien, en Olly is ook niet lokaal verdooft. De beet van een daas is gevoeliger. Ik heb Olly nauwlettend in de gaten gehouden en hij gaf geen krimp. Anders zou ik het iedereen vertellen die nog moest chippen.

Nils en Olly

Esther schreef op zaterdag 2 augustus 2008, 20:03:


Ik meende dat "vermoorde"cellen zich niet herstellen en dat er ook geen nieuwe cellen gemaakt worden na de geboorte. Je krijgt een aantal cellen mee in het leven en daar moet je het mee doen.

Nils en Olly