Peter Donck schreef op dinsdag 24 juni 2008, 14:44:

Zou het met de jaren lastiger worden omdat we zelf meer met de dood bezig zijn? Hoe ouder we worden hoe meer we zelf op ons eindige leven gewezen worden door het wegvallen van steeds meer dierbaren... Misschien willen we het dan ook een dier niet graag meer aan doen?

Els Kleverlaan schreef op maandag 23 juni 2008, 11:54:

Ben bang dat ik je daar helaas gelijk in moet geven. Is bij mij ook zo. Sinds mijn 14e ook er-vandoor- kletterend-paard ervaring. Zijn we echt niet de enigen in. Heb ergens gelezen dat het grootste gros van de ruiters wel eens of vaker angst voelt naast of op het paard.

Wat trouwens wel bijzonder is: het ene mens voelt zich zekerder óp het paard en de ander ernaast. Ik val dus eerder in de laatste categorie.

Ook mijn ervaring is dat dóen het medicijn is. Nu ik alweer zo'n dikke 3 jaar met mijn gezondheid worstel merk ik dat die angst er diep van binnen nog steeds zit.

Zal begin volgend jaar zeker weer wat de kop opsteken als ik Pep ga rijden! Als het dan goed blijkt te gaan komt het vertrouwen vanzelf weer meer en meer terug. Zal het ook in kleine stappen gaan opbouwen. Komt mooi uit dat dat naar mijn mening zowiezo de juiste manier is voor een jong paard.

Tot er iets flink mis zou gaan. Dan is het weer rillebillen denk ik. Dan zou ik er als het even kan zo snel mogelijk weer op moeten denk...

Huertecilla schreef op maandag 30 juni 2008, 13:12:

In die zin kan ik het met je eens zijn HC... En ik denk velen wel. Maar ik weet bijna zeker dat iedere mens die sporen en/of zweep gebruikt ze wel eens misbruikt. Of door een foutieve interpretatie of door frustatie/boosheid. Door je best te doen ZONDER deze hulpmiddelen te bereiken wat je wilt KUN je ze in ieder geval ook niet per ongeluk of uit emotie misbruiken!

Nou kun je ook wel weer het tegenovergestelde zeggen: ga met zweep OF (dus niet zoals je helaas tegenwoordig steeds meer lijkt te zien 'EN') sporen rijden met consequent in je gedachten ze NIET te misbruiken, die gedachte moet eigenlijk continu in je hoofd zitten, ook als je eens gefrustreerd raakt.

In het laatste geval vind ik toch al de oplossing om in dat geval pas op de plaats te maken en even terug te vallen op iets wat wel al goed gaat altijd nog de beste...

Maar een bit, ook al zit je er niet aan BLIJFT in die mond waar het niet hoort. En dit vind ik het grootste bezwaar: (Bron: bitloosrijden.nl/bitloosrijden.htm" target=_blank>http://www.bitloosrijden.nl/bitloosrijden.htm )

"De ademhalingsweg en het spijsverteringskanaal zijn bij een paard gescheiden. Als een paard galoppeert is de ademhalingsweg wijd geopend en de weg naar de slokdarm gesloten. Als een paard slikt is het precies andersom. Paarden zijn niet geschikt om tegelijkertijd te eten en arbeid te verrichten. Dit zou niet effectief zijn tijdens het vluchten voor roofdieren."

En voor iedereen hier op dit forum of waar dan ook blijft het hele leven gelden:

"The second we decide we know it all, we'll stop growing; stop
getting smarter." - Steve Ramey.