Marianne schreef op dinsdag, 5 oktober 2004, 11:06:
> edward larkens schreef op dinsdag, 5 oktober 2004, 10:07:
>
>>
> En dat je in die natuurlijke verhouding de nodige gradaties kunt
> aanbrengen, dat mag duidelijk zijn hoop ik.
>
> Groet, Marianne
Marianne,
Ik vind dat je hier een heel goed stuk hebt geschreven. Maar 1 ding staad me tegen: het woordje "baas".
Letterlijk: "Ik ben de baas, en jij niet."
Dit hebben wij mensen verzonnen. Als je gaat werken heb je een baas. Die baas verteld wat hij wil dat jij doet. En jij op je beurt voert dan uit wat je gevraagt wordt.
Op deze manier is er geen vriendelijk contact met je paard. Hij moet namelijk maar doen dat jij zegt dat hij moet doen. Vaak moet hij zich daarbij zelfs als eerste het in het gevaar stortten (b.v. water of een ander eng monster).
Wat ik een betere benaming vind is:
Leider zijn voor....de kudde/het paard (dus ook niet leider OVER een kudde. maar VOOR een kudde)
Hierbij zorg jij ervoor dat er voer is (niet loon). Jij zorgt voor veiligheid en bescherming. In ruil voor die dingen geeft je paard jou vertrouwen en respect. Nu heb je vriendschap en dus natuurlijk leiderschap.
Hiervoor moet je veel doen. Door dat te doen laat je aan je paard zien dat je werkelijk een leider bent.
Ik werk nu na 6 jaar nog steeds om een leider voor mijn kudde te worden. Maar vaak verval ik nog terug in het baas zijn over...dan ben ik meteen weer een heel stuk terug in mijn kleine stapjes. Maar mijn stappen worden groter, Ik groei!
En mijn paarden vergeven mij snel. dat vind ik wel zo fijn van deze dieren....ik ben nog steeds gek op ze, ondanks de lange weg die ik moet nemen om zelf beter te worden. (Mijn) paarden zijn al perfect!
Warboel
