Anita Cats schreef op dinsdag 17 juni 2008, 9:31:


De buiging begint natuurlijk altijd vanuit de ribbenkast (rond je binnenbeen) en als je paard daar goed op reageert krijg je vanzelf de juiste stelling. Er is een groot verschil tussen stelling en buiging. Stelling is enkel in de kaak en buiging gaat over de hele wervelkolom. Maar mijn ervaring is dat als je de kaak los hebt (door stelling) de buiging en het juiste evenwicht op beide schouders er gemakkelijker op volgt. Op dit moment hoef ik nog weinig stelling te vragen aan mn paard omdat die vrij goed rond mijn binnenbeen buigt en dan de stelling er zelf in brengt, maar vergeet niet dat elk paard scheef is en je daar elke dag weer aan moet sleutelen, hoe weinig scheef het ook is. Bij mij wisselt het bijna dagelijks, omdat ik de neiging heb om de scheefheid iets te grondig aante pakken waadoor hij de volgende dag weer wat meer moeite heeft op de andere hand, moet dus nog veel leren...
Maar die techniek van binnenhand hoog voor de stelling werkt vooral goed als ze graag op de binnenschouder vallen. Deze techniek is zeker niet verouderd, Philip Karl promoot deze methode nu enorm en heeft prachtige resultaten. Het sluit ook erg nauw aan bij de Alexandertechniek (een techniek voor mensen die Joni Benltley heeft toegepast op ruiter), die zegt dat je hoofd-hals vebinding los moet zijn om de rest van je lichaam op een goeie manier te kunnen gebruiken, daarom dat ik er ook zo achter staat want zowel voor mens als voor paard werkt dat heel goed. Maar hoe dan ook, het op pc uitleggen is niet gemakkelijk omdat de techniek op zich natuurlijk weinig nut heeft als de timing bijvoorbeeld niet goed is, en dat geldt voor alles natuurlijk, ook bij grondwerk zoals je wel weet. Vraag je paard om weg te gaan voor druk en je blijft de druk aanhouden als hij er al van weg gaat is de oefening totaal mislukt.
Niet alle paarden reageren even goed op de techniek omdat ze het ook niet allemaal nodig hebben, als ze al los zijn in de kaak en je vraagt het op die manier hebben ze de neiging om bijna helamaal achter de teugel te kruipen, dan moet je juist weer even recht rijden en ruimte onder de kaak vragen.
Wat dat achter de beweging betreft, dat wil niet zeggen dat je helemaal naar achter leunt hoor, en het blijven ook foto's he, moeilijk om te beoordelen.. maar het ligt meer aan het zadel dat je beenhouding naar voor brengt en daardoor je heupen niet genoeg bewegingsvrijheid meer geven, ze een beetje "vastzet" als het ware waardoor je mogelijk een fractie van een seconde te laat mee bent, maar geloof mij, er zijn er velen die veeeel meer achter de beweging zitten, kijk maar 2 minuten in een manege, daar liggen ze bijna op hun paard, maar ook daar ligt het meestal aan de zadels die veel te smal zijn aan de schoft bijvoorbeeld en het zadel naar achteren kantelen..

Veel succes ermee

Sieta schreef op dinsdag 17 juni 2008, 17:00:


Heb zelf helemaal geen ervaring met clickeren, maar als ik je filmpje zie heeft het duidelijk zijn nut. Zo kan ze toch even met haar gedachten weg van dat stalgebeuren. Wat me opviel is dat ze het na een tijdje echt voor het plezier doet en niet meer voor het voer, want soms wil ze de bal al opnieuw nemen terwijl je nog geen voer hebt gegeven... heel fijn om te zien.
Hopelijk kan je dit snel thuis verder doen!!
Nog veel beterschap gewenst!
Groetjes Sibyl

Airoso (onze 3 jarige lusitano hengst) is een echte schijtbroek.. Ik had eerder al eens verteld over zijn angst voor oa brave koebeesten. Net tegenover de piste bij ons staan koeien (nu gelukkig alleen een koe met haar kalfje) en in het begin geraakte ik niet tot in de piste als de koeien te dicht tegen de draad stonden, want dan was er kans dat hij uit schrik in de gracht belandde. Er zit ondertussen al heel wat verbetering in want hij begint zich stilaan wat meer te beheersen. Je ziet wel dat hij nog bang is maar panikeert niet meer zo erg. Toch ben ik nog steeds op mijn hoede, want hoe alert hij ook is, ik blijf schrik hebben dat hij op mij springt. Als ik met hem in de piste werk loopt hij heel alert achter mij aan, ik mag draaien bruusk stoppen, wegrennen en hij blijft netjes naast/achter mij en reageert op het minste. Tot op bepaalde hoogte vertrouw ik hem heel goed, maar als hij opeens iets in de gaten heeft dat zijn aandacht trekt (waar hij dan van schrikt) is zijn respect voor mij toch opeens een trapje lager heb ik de indruk. Dan kijkt hij de andere kant op en komt te dicht bij mij. Hij blijft wel alert als ik dan weer wegloop of hem iets vraag, maar bij angst hangt hij bijna letterlijk op mij. Eigenlijk wel schattig, zo'n groot beest dat zich dan opeens achter mij wil verstoppen, maar niet echt veilig en betrouwbaar natuurlijk. Hij heeft mij nog niet overhoop gelopen, maar ik wil het natuurlijk niet zo ver laten komen
Ik ben zelf niet echt van de grootste en hij maakt zich natuurlijk heel graag zo groot hij kan, dus dan voel ik mij echt een dwerg.
Tot nu toe heb ik al met heel wat paarden gewerkt en ben altijd heel rustig en zelfzeker, maar hij maakt mij in zo'n situatie een beetje onzeker en dat is natuurlijk niet echt de beste boodschap hé!!
Misschien toch eens een lesje hengsttraining bij Eddy gaan volgen? Een mens kan altijd wat bijleren he...
Wat is jullie ervaring hiermee. Tips zeer welkom...
Groetjes Sibyl

Is absoluut juist, maar zo gemakkelijk gezegd he grrr
Het zal ook wel aan het feit liggen dat ik een zoontje heb en daardoor meer nadenk over de gevolgen enz, maar daar ben ik heel bewust mee bezig geweest tijdens en na de bevalling om die angst niet te laten overheersen. Het valt dus al bij al goed mee ik doe niet in mn broek, maar ik merk dat ik toch durf te gaan roepen of te hoog in signalen ga waar het eigenlijk niet nodig is. Roepen is natuurlijk helemaal uit den boze maar op die moment is dat natuurlijk gebeurt voor ik het besef. Wat doen jullie met een paard dat zich met zn schouder tegen u wil zetten? Dat doet hij zelden, maar het gebeurt soms nog, echt even respectloos gaan duwen. Het rare is dat hij een fractie van een seconde ervoor en erna weer heel alert is en het lijkt wel of hij zich dan even verontschuldigt voor zijn gedrag.. Ben heel rustig als hij op zn achterste benen gaat staan en angstig gaat doen, dat kan mij allemaal niet schelen, maar dan is hij wat verder van mij vandaan. Ik heb dat geplak gewoon niet graag. Als het uit respectloosheid is vind ik het ook geen probleem, dat krijg ik vrij snel opgelost, maar bij hem is het zo plots, uit angst.

Ik weet wel dat mij lengte niks uitmaakt, maar dat doet mij gevoel wel natuurlijk. Hij is vrij groot voor een doorsnee lusitano, nu al voorbij de 1.60 vermoed ik, weet ook dat dat geen verschil maakt. Ik kan hem wel houden, dat is het probleem niet, ik geef alleen maar toe (en das ni plezant zelle..) dat ik mij niet helemaal op mij gemak voel als hij schrik heeft van iets, of beter gezegd van de reactie van hem. Ik weet dat ik nog veel werk heb met hem, ik ben er ook veel te laat mee beginnen werken. Hij is van mijn zus en zij heeft zich er heel weinig mee bezig gehouden tot ik mijn tijd er ben beginnen insteken. Zijn beleeftheid kan nog een stuk beter, dat besef ik maar al te goed, maar het is wel angst waar ik over spreek, heb het mischien niet goed verwoord.. Op de moment dat hij naar iets kijkt waar hij bang van is wil hij weg maar blijft bij mij (staat dan bv dwaas te rillen) maar dan komt hij te dicht, dat is nu net het dubieuze van het probleem. Gisteren bv liet ik hem los in de piste, hij stormde rond, ik ging naast hem lopen (op 10-15m afstand) en als ik stopte stormde hij verder tot op 1 m en stopte braaf. Op die moment had ik helemaal geen schrik, ik ging er gewoon vanuit dat hij zou stoppen. Dat signaal is dan natuurlijk heel duidelijk voor hem (spiegel...)
snap je een beetje wat ik bedoel?

Gudrun schreef op woensdag 18 juni 2008, 8:46:


Tot nu toe is hij nog niet op mij gesprongen, maar komt wel heel dichtbij.. en omdat hij zo onvoorspelbaar kan reageren heb ik soms schrik dat hij op mij wil springen, vermoedelijk zal dat niet gebeuren maar ja,... Ik ben er nu regelmatig mee bezig, maar het wandelen moet ik stukje voor stukje opbouwen, want ondanks het feit dat we in een doodlopend straatje wonen scheuren ze hier behoorlijk door de bochten, en als hij dan even dwars gaat staan...hebben we een probleem, en grachten langs heel de straat die nu lekker dichtgegroeid zijn brrr. Ik zou mij heel gerust voelen op mijn oma Lotus met hem als handpaard, maar dan vrees ik dat hij niet op mij gaat zitten maar op die mooie merrie hahaha dus dat is ook geen optie. Maar in elk geval bedant voor jullie gedacht, ik blijf oefenen. Straks nog eens de "koeienoefening" doen

Elke zijgang is een vorm van buiging, met het verschil dat hij gebogen is in de richting dat hij gaat of weg ervan, en in verschillende "graden" buiging. Appuyement heeft bv meer buiging dan schouderbinnenwaarts. Maar het is en blijft een buiging in de wervelkolom naar links of rechts. Ik denk dat je je misschien laat verwarren door het feit dat het op een hoefslag wordt gereden en dan de indruk krijgt dat het paard in een deel van zijn lijf recht lijkt te lopen. Als je het paard in een travers bv van boven zou kunnen fotograferen en dan isoleren zodat je geen hoefslag niet meer ziet, zal je zien dat het een "gewone" buiging blijft. Wat je misschien wel vaak ziet gebeuren mogelijk zit daar de verwarring) dat de stelling niet juist is en vooral de nek ingebogen wordt, en niet genoeg ter hoogte van de ribbenkast. Het is natuurlijk ook een moeilijke oefening, dus als die niet goed lukt zullen er vermoedelijk veel ruiters de neiging hebben om hem in de buiging te forceren, maar omdat het paard er eigenlijk niet toe in staat is, mentaal/fysiek zal hij compenseren in zijn nek zodat hij niet te veel hoeft te dragen met binnenachterbeen.. Ik denk dat ik min of meer begrijp waarom je er dan een lichte S-vorm in ziet.

Sieta schreef op woensdag 18 juni 2008, 7:57:

Inderdaad, ik zet hem ook even opzij als hij te dicht komt, dat gaat prima, dikwijls moet ik maar even wijzen en weet hij alweer dat hij niet te dicht mag komen, maar hij lijkt het soms wat per ongeluk te vergeten hahaha. Maar mijn probleem is als hij plots schrikt en op een fractie van een seconde de lucht in springt bij wijze van spreken.. nog nooit op mij of echt tegen mij terechtgekomen, maar ik schrik er zelf elke keer van, om onnozel van te worden. Dus ik heb bij hem nog niet 100 % vertrouwen denk ik want anders schrik ik zelden, dan ben ik de kalmte zelve. Maar ik merk wel dat het vertrouwen groeit, ik kom nu al op meer plaatsen dan ik daarvoor zou gewaagd hebben. Dat beetje schrik zal er wel uitgaan, alleen hoop ik heel snel, want ik besef dat ik hem daardoor ook wat onzeker maar in sommige situaties. Bedankt voor de tips

Christel Provaas schreef op woensdag 18 juni 2008, 20:42:


Inderdaad, die jongens zijn net elastieken, als we ze in de wei zien jongleren met hun benen, prachtig om te zien, komt er nog bij dat hij van een bekende stierenvechterslijn komt, heeel flexibel. Maar inderdaad, dat is een goeie tip, geen tijd geven aan dat waar hij schrik van heeft, dat doe ik misschien wel te veel. Misschien laat ik hem te veel kijken naar waar hij angst voor heeft om hem te laten weten dat het eigenlijk helemaal niks is. Als ik meer focus op waar ik mee bezig ben zal hij vermoedelijk ook minder angst gaan krijgen omdat ik laat weten dat het de aandacht niet waard is. Nuttige uitleg! Bedankt. Het klinkt eigenlijk zo eenvoudig allemaal. Eigenlijk weet je dat allemaal wel, maar als je er middenin staat heb je geen zicht op wat je doet. Ga er mij nu is mee bezig houden, benieuwd of alle uitleg al wat in mijn systeem zit en dat het werkt. Verslag volgt
Bedankt

Is inderdaad een goed idee, hoewel ik niet wil zien hoe ik ermee sukkel hahaha, maar het is inderdaad altijd gemakkelijker om andermans fouten te zien, dus als ik naar een video kijk zal ik de fouten wel bij mezelf kunnen opsporen. Merci!
Ben je in de buurt? Ik zal mn cameraatje even erbij halen

Wel wel.. wat een beetje raad al niet kan doen met een mens... Ik was weer helemaal de oude, coole zelfverzekerde madam, en ja, Airoso was een pak minder bang!! De omstandigheden waren iets anders dan gisteren waardoor hij wel rustiger was maar toch... Elke keer hij in de richting van iets engs keek ben ik weggelopen en ging hij meteen achter mij aan. (toen liep hij los in de piste) Wat wendingen en weer stoppen en dat is blijkbaar op deze moment de manier. Ben ook even met hem op straat gaan wandelen (bijna tot bij Frank Veerle!! ver he) en ik verschoot bijna meer van een duif die naast mijn oren uit de bosjes vloog dan hij. Op bepaald moment werd hij toch wat wantrouwig, dan ben ik nog een paar meter verder gegaan en zijn we op mijn comando teruggekeerd (zonder dat hij meteen de terug-race inzette) . Beetje leek hij zich toch klaar te zetten om weg te willen (vertrouwde het achter zich toch niet helemaal, die bosjes enz) en ben ik meteen vóór híj weg wilde beginnen lopen en hem snel laten stoppen en hij was weer helemaal bij mij, rustig op zn gemak. Geen moment weggesprongen of paniekerig gedaan.
Merci voor de tips, zo zie je maar dat het toch af en toe via pc kan!
Groetjes