amar schreef op zondag 15 juni 2008, 13:10:


Ja, wij mensen zijn watjes Maar ik geloof ook oprecht dat scheiing van de kudde een hevige impact kan maken op paarden. Door veel oefenen is de reactie gelukkig wel te verkleinen, maar idd, ik leef me nog altijd veel te veel in.....

Sieta schreef op maandag 16 juni 2008, 12:26:


Dat zat ik ook te denken en is denk ik een goede stap om te zetten.

Echter....... ik heb de merries juist heel expliciet vermeld dat we afscheid namen van de weide en de kudde. Zelfs hun 'eigen' vertrouwde leidruin zou daar achterblijven, omdat hij een nieuw leven tegemoet gaat met een zeer gewaardeerd forumlid hier
Ik heb dus juist geprobeerd ze te vertellen dat het tijd voor afscheid was. Maar dat ik ook heel wat moois voor ze had klaarstaan bij aankomst.....
Tsja, daar sta je dan met de positieve associatie, terwijl ze zeer goed aanvoelen dat dit geen onschuldig graasritje is.

Ik begreep ze zo goed! En toch vraag ik me af waar je blijft als mens als je paard niet wil wat jij wilt en je niet veel druk wil gebruiken en ze niet wil dwingen.....

van lennep schreef op dinsdag 17 juni 2008, 12:40:


Tegenwoordig is er idd een test voor drachtigheid. http://www.dreamhorse.nl/ kijk bij Wee-a-foal

Vicky Verreycken schreef op zondag 13 juli 2008, 22:10:

Geweldige foto Vicky

(sorry offtopic)

Gudrun schreef op zaterdag 19 juli 2008, 8:21:


Aangezien ik hier een tijdje geleden ook een vraag over heb gesteld, haak ik hier nu even op in...

Is dit probleem wel te 'fixen'? Wat je wil, is dat je paard zonder dwang en zonder chantage vrijwillig op de trailer stapt, dat hij zelf kiest. Maar als je paard geen last heeft van angst en je wel vertrouwt, maar domweg KIEST om thuis te blijven, het rijden onprettig vindt, of er het nut gewoon niet van in ziet?

Ik zie zo snel nog niet dat je daarop kunt trainen. Het laden wel (dat is gewoon lekker op eigen terrein, bij de eigen kudde in de buurt, is 'gewoon' een training met een vreemd object), maar de tegenzin voor de volgende keer na daadwerkelijk een ritje te hebben gemaakt.....

Eva Saegerman schreef op zaterdag 19 juli 2008, 15:57:


Ik ben het daar met die uitspraak wel eens, maar dan gaat het in mijn ogen wel over dingen waar je paard angst voor heeft.
Degene die die term gebruikt, heeft ook wel een heel andere manier van trailerladen..... alle commotie als het paard er niet in gaat maakt dat het op een gegeven moment gewoon een betere keuze is om er dan maar wel in te gaan.
(Even zonder waarde-oordeel hoor.)

Ja, hoe maak je het leuk voor een paard om weg te gaan, als alles wat zijn/haar hartje begeert op de wei is waar een volledige kudde merries met veulens en haremleider staan. Als je paard een plezierige plek heeft in zo'n kudde, heel zeker is van zichzelf als paard, genoeg groen gras heeft en jou als baas wel heel lief en leuk vindt, maar ook heel makkelijk zonder jouw leuke uitstapjes kan.......... dan moet je wel van heeeeeel goede huize komen wil je dan nog je paard kunnen tonen dat wat jij in je hoofd heb te gaan doen ook echt leuker is dan een vol en rijk paardenbestaan, vergelijkbaar met die van een paard in het wild

Niet elk paard is hetzelfde, sommige zijn erg onafhankelijk (terwijl ze best van mensen kunnen genieten) en hebben alles wat hun hartje begeert. Daarbij is niet iedereen Hempfling oid........

En dan?

Christel Provaas schreef op maandag 21 juli 2008, 8:03:


Ja, ja ja nu komen we ergens! Interessant Eva en Christel!

Dus terugkomend op mijn stelling, soms is het niet van belang te werken aan de angst (is er niet) of aan de relatie (is ok qua vertrouwen in elk geval), maar aan het nut.

Ik heb hard mijn best gedaan om de natuurlijk leefsituatie van mijn paarden zo goed mogelijk te evenaren..... met als gevolg dat al het andere ('werken', gras elders (er is genoeg), uit met het baasje (baasje komt elke dag op de wei) ed) niet meer 'nuttig' is.
Als ik dan eens weg wil met 1 van mijn paarden, denken die dat ik wel gek MOET zijn, want waarom weg als alles hier is?????

Zo slaat de boomerang van goede zorg voor mijn paarden in mijn nek terug :)

En dan

Piet schreef op maandag 21 juli 2008, 10:04:


Wat ik ook zit te denken....... je blijft toch continue bezig je paard te foppen als je hem traint door te oefenen met leuke kleine graasritjes, terwijl je weet dat je weer van voren af aan moet beginnen als je een keer een lange rit moet maken naar iets wat hij minder leuk vindt?

Je blijft spelen met zijn vertrouwen..... eerst wil hij er niet in door de laatste ervaring, dan ga je hem 'verleiden' toch zijn grenzen te verleggen, te vertrouwen in jou en de trailer en zichzelf, dan komt hij eindelijk op het punt dat zijn vertrouwen hersteld is en dan wordt al dat vertrouwen in 1 klap weer afgebroken door een 'vervelende' rit.
Wij als mensen weten de opbouw van dit plan van voren af aan, je paard weet dat niet en laat zich 'verleiden', gaat je steeds opnieuw hierin vertrouwen....... hoe fair is dit?

Ik weet niet, het voelt een beetje fake voor mij.

Dit geldt natuurlijk alleen voor de categorie paarden die deze tendens vertonen, verder vind ik met het proces niets mis. Alleen het keer op keer moeten herhalen ervan als 'truc'.

Piet schreef op maandag 21 juli 2008, 10:50:


Wat ik hier beschrijf is ook niet aan de orde met mijn paarden hoor, ik bedacht het alleen omdat er hier ook gesproken wordt over paarden waarbij dus echt weldegelijk steeds opnieuw begonnen moet worden met het hele proces. Los van de theorie, blijken die paarden dus gewoon tot nu toe nog niet de vervelende associaties te hebben kunnen vergeten. Dus ga je weer opnieuw beginnen met stap 1.... weer opnieuw het vertrouwen herstellen en aan de slag als ware het de allereerste keer dat je paard een trailer ziet.
Dat moet toch anders kunnen? Ik weet niet hoe, maar volgens mij staat het antwoord hierop ook nog niet hier op het forum. Zie de verhalen over deze paarden.

marjolijn schreef op maandag 21 juli 2008, 11:04:


Kijk, ik zeg niet dat het niet kan, maar wel dat je van goede huize moet komen om je paard te overtuigen dat ze de trailer in moet, terwijl ze 'weet' dat je haar gaat verhuizen, weg van de bestaande kudde en de ideale leefsituatie die haar lief is. Ze wil niet weg. Ze loopt er normaal zo op, zonder angst en nog nieuwsgierig ook.
Ik heb er geen andere verklaring voor.... ze wist dat ik haar verhuizen ging en ik kon het niet over mijn hart verkrijgen haar te foppen door haar te laden met het gevoel "we gaan wat leuks doen".........
Ik ben dus gestopt met laden en heb mijn verhuisplannen aangepast. Ik gaf haar namelijk groot gelijk.

Misschien dom, misschien invoelend.... ik weet het niet. Ik kon haar dus echt alleen maar gelijk geven. Normaal laadt ze wel, nu vanaf de eerste seconde dat ik haar de wagen presenteerde gewoon NIET. NIET zei ze..........

(als ze met spoed naar en kliniek zou moeten, zou ik haar desnoods dwingen, da's anders koek)

Marleen den Arend schreef op maandag 21 juli 2008, 12:40:


PS: mijn merrie liep zelfs los de trailer in als die toevallig open stond... terwijl ze er niet in hoefde en gewoon wat los mocht scharrelen op het erf.)

Tuurlijk moeten ze het leren, maar zij heeft het al geleerd. Geen angst, wel begrip van het gevraagde, fysiek en emotioneel in staat het gevraagde uit te voeren, maar in dit geval dus NIET de wil.

Piet schreef op maandag 21 juli 2008, 12:47:


Ik zal nog eens goed nagaan of dat bij Donanta ook een probleem zou kunnen zijn, maar de laatste keer was er nog niets aan de hand (alle keren daarvoor ook niet).

Vooralsnog blijf ik steken op het ontbreken van 'nut'/'wil'.....

Christel Provaas schreef op maandag 21 juli 2008, 13:06:


Tsja, misschien hebben jullie gelijk. Toch kwam het gevoel van foppen en haar gelijk geven pas achteraf. Ik had eigenlijk toch verwacht dat ze er zo op zou lopen. Pas toen ze dat niet deed, dacht ik: oh, oh! Maar toen was in mijn ogen het 'kwaad' al geschied.

Ja ik kijk teveel door mensenogen naar mijn paarden. Is zo. De grens is vaag tussen inleven en vermenselijken. Maar ja, soms kan ik gewoon niets anders dan ze gelijk geven.

En terugvallen op hoe ze het geleerd heeft is idd niet wat ik wens.... dat is nl Parelli style. Met beheurlijk wat druk en fases...... wil ik niet meer.

Christel Provaas schreef op maandag 21 juli 2008, 15:21:


Kkkkkkoud of Africa

Eva Saegerman schreef op maandag 28 juli 2008, 18:34:


Interessante discussie!

Even terzijde...... vandaag mijn zowat groene 3 jarige Flor over een 'eng' blauw zeil geclickerd......
Niet dat het anders niet was gegaan, met een beetje vragen en release bij een stapje voorwaarts of onderzoeken vh zeil. Maar nu ging het 1, 2 hopsakee!

Blij verrast was ik en Flor stond op het zeil met een blik van: "welk zeil?"

Als ze zo de trailer ook opgaat