Spirithorses schreef op zaterdag 7 juni 2008, 22:52:


Hartelijk gefeliciteerd Eva!!!
Groetjes

Ik ben juist door het deel zelfstudiecursus van geschiedenis gesukkeld en mijn oog viel op een klein detailzinneke: de Romeinen maakten bij rij- en lastdieren gebruik van hoefschoenen.
Sommigen onder jullie weten misschien dat hoefschoenen al zo lang bestaan maar ikke ni en ik vind het toch wel straffe kost. Hoefschoenen bestonden dus voor ijzers.
Hopelijk komt dit op het examen, kan ik lekker uitwijken want het is mondeling
Maar of het ter sprake komt of niet, ik ga toch aan mijn lector vragen wanneer en waar ijzers zijn uitgevonden en wat ze toen het voordeel hiervan vonden om af te stappen van het gebruik van hoefschoenen. Dan stel ik misschien een vraag waar ze zelf het antwoord niet op weet, hihi
Groetjes

Judith A schreef op zondag 8 juni 2008, 11:57:


Op de plek waar Soraya van komt, kregen ze snijmaïs (wel geen gedroogde). Ze kregen daar onbeperkt van en Soraya was modder en moddervet. Ik ben er geen voorstander van hoewel ik niet weet wat er allemaal juist inzit, het rook soms wat zuur maar het was dan wel niet de gedroogde versie hè en sommige paarden moesten het leren eten. De meeste vonden het daarentegen wel erg lekker. Ik zou het mijn paarden niet geven, onbeperkt hooi lijkt me veel beter.
Groetjes

De Kelten hebben wel vele uitvindingen gedaan, maar hoefijzers weet ik niet, dat heb ik nog niet teruggevonden.
Een uitvinding van de ME heb ik al wel gehoord, maar ik denk niet dat hoefijzers zwaarder zijn dan een harnas bv., de paarden zouden dan ter plekke moeten blijven staan omdat ze hun benen dan niet meer zouden kunnen optillen
Ik was gewoon verbaasd dat hoefschoenen al zo oud zijn en vraag mij af welke pippo (of pippovolk) zichzelf dan zo slim vond om ijzers uit te vinden. In de ME gebruikten ze inderdaad veel ijzer, maar het Romeinse Rijk heeft toch heel lang bestaan hè. Zou er dan geen enkele Romein ijzers hebben gebruikt? Want zo interpreteer ik da uit mijn cursus (er staat nergens een datum bij) en dat zou me ook verwonderen.
In ieder geval is mijn interesse gewekt en de eerste die ik ga bestoken met vragen is mijn lector.
Ik heb donderdag dat examen en zal haar antwoord laten weten.
Groetjes

Kynshiri schreef op zondag 8 juni 2008, 17:02:


Maar niet enkel de Romeinen waren afhankelijk van paarden voor het transport, vele volkeren na hen ook. Een evident idee is het niet, maar het moet wel een volk zijn geweest met veel invloed aangezien het beslaan van een paard de norm werd. Trouwens de Romeinen leefden in de Ijzertijd evenals de Kelten, misschien waren die hoefschoenen wel van ijzer gemaakt? Meteen een extra vraag voor mijn lector: uit welk materiaal was het vervaardigd?
Ik ben eens benieuwd...
Groetjes

Bart en Blue schreef op zondag 8 juni 2008, 22:46:


Op het onderdeeltje foto's klikken
Je staat er ook bij.

Ik heb vandaag examen van een ander deel van gesch gehad en heb ineens mijn vragen maar gesteld.
Die hoefschoenen waren wel gemaakt van ijzer, de paarden konden hierdoor niet sneller gaan dan stappen. Dus beter dan hoefijzers was het duidelijk niet.
De Romeinen waren uiteindelijk overgestapt naar ijzers maar welk volk ze hebben uitgevonden wist ze niet, ze was er wel zeker van dat de Kelten geen ijzers gebruikten.
Ijzers zijn er gekomen bij de opkomst van verharde wegen (dus misschien toch de Romeinen -> heirbanen?)
Dus mijn interpretering van een evolutie van hoefschoen (ik dacht aan iets van leder ofzo) naar het slechtere ijzer terug naar hoefschoen is dus niet juist.
Mja, we hebben toch weer iets bijgeleerd.
Groetjes

stumperd schreef op maandag 9 juni 2008, 12:38:


Okidoki!

Els Kleverlaan schreef op maandag 9 juni 2008, 10:11:


Hey Els,

Ik heb vroeger ook een serieuze schrik opgepakt. Ik moet ongeveer 10 jaar geweest zijn en reed in de beginnerslesjes mee op de manege. Ik had nog niet lang ervoor leren galloperen en enkele weken na elkaar crosste het paard waar ik op reed weg toen er een ander aan het galopperen was. De laatste keer was het putteke winter en buiten lag er een mooi tapijtje van sneeuw. Tijdens het opstappen rende het paard naar buiten in de sneeuw met mij bungelend aan zijn hals.
Dat was voor mij genoeg, hoewel ik niet was gevallen had ik een grote schrik opgepakt. De angst die ik had om samen met dat paard te vallen door de sneeuw is onbeschrijfelijk. Ik weet dus hoe je je voelt.
Hoewel ik paarden de max vond, hoefde het paardrijden voor mij echt niet meer. Het ging zelfs zo ver dat ik het benauwd kreeg toen ik in de stalgangen wandelden en zelfs een paard aaien durfde ik niet meer (ik ging alle weken toch naar de manege want ik wou wel rijden maar eens ik er was durfde ik echt niet meer). Klinkt allemaal raar maar ik was het vertrouwen in àlle paarden in één keer kwijt.
Dat ik nu 100% plezier beleef aan mijn paardekes is te danken aan mijn toenmalige lesgeefster (Siggy) en ook aan mijn ouders omdat ze me toen niet betuttelden en ik van hen moet luisteren naar Siggy.
Verdorie, ik heb haar toen vervloekt, tranen met tuiten gehuild en haar gesmeekt om mij dat aub niet aan te doen. Ik deed bijna in mijn broek toen ik op een paard moest zitten. Terug longeleskes en mijn knokels zagen wit van mij vast te klampen aan het zadel, teugels durfde ik ook niet meer vast te houden.
Maar...
Na een aantal weken begon ik terug uit te zien naar mijn lessen. Enkele jaren later had ik van totaal niks schrik meer, hoe 'ambetanter' het paard hoe leuker ik het vond (nu heb ik een gezonde dosis 'wat als...').
Ik heb Siggy daarna ook uitgebreid gaan bedanken om mij te verplichten vol te houden. Waarschijnlijk zou ik anders toch opnieuw zijn beginnen rijden na een tijd (paardenkriebels hè) maar de angst zou er dan nog meer hebben ingezeten.

Je bent goed bezig hoor. Jezelf verplichten om het te doen, met hulp als extra ruggesteun. Willem vertrouw je niet, Boully al meer. Rijd dan eerst met Boully tot je vertrouwen is gestegen, dan zal je later terug Willem aandurven. Maar werk met regelmaat, hoe langer de periode is tussen 2 rijsessies, hoe groter je angst zal zijn.
Trouwens, vallen is op zich niet zo erg hoor, jij bent nu erg ongelukkig gevallen maar dit is niet altijd zo. Op de duur ga je jezlf nog uitlachen, dat doe ik ook wanneer het paard ineens vanonder mij weg is
En zoveel bang en toch de wil hebben om door te zetten vind ik al bewonderingswaardig van je!
Even doorbijten Els, consequent blijven en je grenzen telkens een klein beetje verleggen en je zal terug genieten. Daar kan je zeker van zijn!!
Groetjes en succes