Sieta is heel erg ziek. Ze heeft een bacteriële infectie opgelopen. Ze staat nu in de isolatie aan het infuus en wordt 24 uur met een camera in de gaten gehouden.
Ze geven haar 24- 48 uur om op de medicijnen te reageren, anders is het einde verhaal.
Ik mag haar niet bezoeken, alleen op de monitor naar haar kijken. Ik word gebeld als ze achteruit gaat.

Ik trof haar doodziek op de stalvloer aan toen ik om 1500 voor het bezoekuur bij haar kwam, ze had haar ogen dicht en stopte af en toe met ademhalen, ben me echt doodgeschrokken.

Brand alsjeblieft een kaarsje voor mijn verschrikkelijk lieve dappere meid.

amar schreef op zaterdag 31 mei 2008, 21:41:


Ja ik heb haar zelf zo gevonden en direct de artsen laten optrommelen. Ik vertrouw ze nu dus ook echt voor geen meter meer.
Ze dachten dat ze eventueel slecht reageerde op de antibiotica die ze kreeg, dus ging ze over van een pasta op een injectie, verder hebben ze er niet naar gekeken. Toen ik er was nam de assistent meteen bloed bij haar af omdat hij dus wel meteen geloofde dat het foute boel was, en toen bleek ze héél veel witte bloedcellen te hebben, wat duidt op een fikse infectie.
Ze heeft diarree wat er echt als water uit spuit, krijgt andere antibiotica, vochtinfuus, heeft geloof ik een liter of meer norit door een neussonde gekregen en heeft haar infuus in haar voorbeen omdat er bij paarden met zulke ernstige diarree kans is op het dichtslibben van de halsaderen. Ook krijgt ze preventief medicijnen tegen hoefbevangenheid.

Ik hoop maar dat ze haar de hele nacht goed in de gaten hebben gehouden. Ik durf in ieder geval bijna niet te gaan slapen, ben tot half 4 wakker gebleven.
Over salmonella en clostridium hebben ze niets gezegd, ik weet alleen dat de arts die aanvankelijk eerst bij haar kwam gister haar niet mocht gaan behandelen omdat zij zwanger was. Weet niet of dat wat zegt over de soort infectie.

Ik heb helemaal geen telefoonnummers gekregen en probeerde net te bellen maar dan krijg je een bandje waarop ze zeggen ze dat ze gesloten zijn (tja, zondag).
Het was dat ik gister zo overdonderd was, maar 'geen nieuws is goed nieuws' vind ik eigenlijk helemaal niet acceptabel, dan kan ik dus niet eens even te horen krijgen of ze de nacht goed is doorgekomen. En áls ze bellen dat ze weer úit de isolatie mag, dan schrik me ik dus rot omdat ik slecht nieuws verwacht.
Ik ga er vanmiddag alsnog heen, dan kan ik in ieder geval met eigen ogen op de monitor zien hoe het met haar gaat en proberen voor elkaar te krijgen dat ik erbij mag.

Hm, ik dacht dat de arts zei dat er een teveel aan witte bloedcellen was, maar als ik een beetje op internet lees is het denk ik eerder geweest dat ze te weinig witte bloedcellen in haar bloed had.
Haar beeld komt wel heel erg overeen met een salmonella infectie.

http://www.gezondheidvanmijnpaard.nl/index.php?content=83

De waterige mest (geen bloed), de snelheid waarmee het is opgetreden na de operatie, de kans op hoefbevangenheid (ze zeiden idd dat ze bang waren dat het in de bloedbaan terecht zou komen, weet niet of dat voor alle infecties geldt?). Als het goed is hebben ze gister ook nog een mestmonster genomen, ik vraag me af wanneer ik daar de uitslag van krijg.

Het enige wat vreemd is, is dat ze geen koorts had. Wel was ze erg koud (oren, benen).

Vreselijk dat ze niet even laten weten hoe of wat! Zit mezelf echt gek te maken hier.

Geertje schreef op zondag 1 juni 2008, 10:05:


Ze is inderdaad heel zwak, maar het is vooral voor de gezondheid van de andere dieren in de kliniek. De arts die aanvankelijk bij haar kwam zei namelijk dat ik haar wél mocht bezoeken, maar dat ik dan in speciale kleding moest en me in zo'n kamer moest desinfecteren enzo. Ik mocht ook absoluut niet meer door het gebouw heen, moest helemaal omlopen via een buitenweg. Ze heeft al die tijd naast een merrie met veulen gestaan, dat is ook doodeng natuurlijk

eddy DRUPPEL schreef op zondag 1 juni 2008, 9:55:


Is zeker de allerlaatste keer dat ik daar een paard naartoe breng, alleen al omdat het een academisch ziekenhuis is en die studenten even extra mogen oefenen op je paard. Ik wéét dat zij óók moeten leren, maar ik voelde me er héél naar bij dat er nog even een extra vinger in haar wond werd gestoken om de botsplinters te voelen. Moeten ze bij mij ook niet doen!
Maar goed, het was het dichtst bij en omdat ze met spoed geopereerd moest worden is dat wel noodzakelijk, aan de wond te zien had ze er namelijk al enkele uren mee in de wei gestaan.

Moet ik wel zeggen dat de arts die ik in het begin had voor haar been, en die ik nu dus nog steeds heb wat betreft haar been, een hele fijne arts is. Die belde me midden in de nacht en 's ochtends vroeg over hoe het met haar was enzo, dat is zó fijn! Ik baal er ook vreselijk van dat ik zijn telefoonnummer niet heb, maar daar was toen geen reden voor omdat het geen kritieke situatie was. Ik weet zeker dat hij voor me zou regelen dat ik erbij mocht. Maar die is nu natuurlijk gewoon vrij en weet waarschijnlijk nog niet eens wat er aan de hand is.

Is ook mijn eigen schuld, gebeurt nooit meer dat ik me zo af laat schepen. Ik ga er om 2 uur heen, en als ik ook maar even denk dat het slechter gaat dan blijf ik daar, moeten ze me maar af laten voeren als ze me weg willen hebben.