jan seykens schreef op woensdag 28 mei 2008, 23:02:


Sinds ik een stukje met losse steentjes heb worden de steunsels ook afgesleten. Niet zo kort als een strasserbekapper ze zou willen, maar korter dan de hoefwand.

Patchouli schreef op dinsdag 27 mei 2008, 16:17:


Hoi,

Sorry ik zit met wat achterstand...
Ik denk wel dat ze meer bewegen maar kan dat niet bewijzen natuurlijk. Als ik uit het raam kijk waar ze staan te grazen en ik kijk twee minuten later opnieuw kunnen ze al aan het andere eind van de track staan, terwijl zonder track stonden ze ook wel elders maar niet zo veraf. Denk ik. Alleszins is het met de voeten van Lolita ook wel beter sinds we die track hebben, ook omdat ik zo de grasintake kan beperken tijdens de koude/zonnige periode. Ik ben er nog niet zo lang mee bezig uiteindelijk (nog geen twee jaar), dus ik zit nog in de experimenteerfase. Tot nu toe ben ik er blij mee alleszins!

Groetjes,
Nathalie

Piet schreef op dinsdag 27 mei 2008, 21:52:


Ben ik het helemaal mee eens, snap ik dan. OK. Maar:


Holapola!! Dat klopt wel niet. Ik kan met Parelli meer en meer zelfstandig oplossen, dat is net ook de bedoeling van dat programma (weet jij toch ook wel?), je leert eerst de basisdingetjes, dan wat moeilijker, en al doende merk je dat het allemaal niet meer zo voorgekauwd hoeft te worden, dat je meer en meer zelf je kennis combineert om moeilijker puzzels op te lossen.

Dus daarin verschil Parelli niet van jou. Ik kan nu wel ongeveer alles (hum hum, nu ja, veel) oplossen met Parelli, die heeft me echt wel leren vissen hoor. Maar Parelli is nu eenmaal (nog? ) geen clickeren, dus is het denk ik wel logisch dat ik met clickeren nog niet zoveel kan.


Helemaal mee akkoord dus! Ik heb dus nog niet genoeg clickergereedschap om zelf snel een oplossing te bedenken voor trailerladen met voerbeloning. Je begrijpt, het Parelli-laden daarbij is de beloning wegvallen van druk, rust, en knuffels. Dat alles kan je even goed met de achterkant van het paard als met de voorkant. Maar voer moet er toch echt langs de voorkant in...
Duur aanleren zal de oplossing zijn zeker? Via de oefening die ik al begonnen was: luidop tellen en paard mag pas voer nemen als ik goedzo zeg? Dus zodra ze er zo ver in ga als ik genoeg vind, ipv 'goed' te zeggen begin ik eerst te tellen (eerst maar één tel, progressief meer), gevolgd door terminal bridge 'goed', waarop paard naar achter komt om voertje in ontvangst te nemen. Tot paard er helemaal inloopt én ik tot twintig kan tellen én ik onderwijl kan friendly-en met de achterstang. Pfoe. Zo iets? Of zit ik op het foute spoor. Of zijn er andere oefeningen die ik eerst moet aanleren?

Lettie schreef op woensdag 28 mei 2008, 14:49:


Dat is mooi! En op korte tijd ook eigenlijk, ik heb al veel 'erger' gehoord, veulen dat na vijf maand scheiding weer opnieuw begon te drinken enzomeer.

Ik werk me door een berg forumberichten heen, maar geef alvast een update van hoe het hier gaat:

Na vier dagen scheiding tussen moeder en kind (met het 'drinkhek' wel nog als mogelijkheid om de uier te laten leegdrinken als de merrie het zelf wou) stond de uier niet meer zo gespannen. Wel nog groot en vol maar niet meer zoals een ballon, eerder een slappere zak met inhoud. Vanaf dan heb ik niet meer meegeholpen met het drinken, dus niet meer Lolita tegen het hek geparkeerd voor het bereidwillige mondje van Miss Huppel. Ik ga er van uit dat als ze het nadien niet meer uit eigen beweging deed (wat volgens mij het geval was trouwens) dat het was omdat het haar niet meer interesseerde. Sindsdien is de uier langzaam in volume afgenomen, nog niet tot op normaal maagdelijk uiteraard, maar blijft wel zacht. Er is verschil in grootte links-rechts, maar zonder spanning of pijn, dus volgens mij zonder betekenis. Ik denk wel dat er nog melk zou uitkomen als ik zou melken (of Huppel zou zuigen). Dat doen we dus maar even nog niet.

Met het psychologische spenen gaat het intussen ook verder .Dat was al begonnen sinds Huppel een paar weken oud was, heel langzaamaan al eens een paar meter van elkaar weg, spelenderwijs, spontaan ook, tot ik met Lolita alleen op wandeling kon gaan. (Met Huppel alleen weg is nog niet zo vanzelfsprekend, vijf minuutjes op straat en wat gras eten, verder waren we nog niet.) Nu er een omheining tussen hen zit bleven ze (jaarling Huppel en nonkel Cesar aan de ene kant, mama Lolita aan de andere kant) wel ongeveer zich in kudde bewegen, maar stilaan zag ik dat Lolita alleen naar de stal trok waar de twee anderen haar niet eens meer konden zien, dat ze alleen ging hooi eten in de paddock, ook weer onzichtbaar voor de anderen. In het begin stonden Cesar en Huppel dan alletwee aan de draad te wachten tot ze weer terugkwam, intussen doen ze die moeite ook al minder. Raar eigenlijk dat Lolita er weinig probleem mee heeft om zelf (alleen) weg te gaan van haar kind en vriend, en nog raarder dat degene die er het meeste probleem mee heeft (en het meest hinnikt) Cesar is, niet Huppel. Eigenlijk is Cesar wat dat betreft geen goed rolmodel, hij heeft zelf eigenlijk precies meer nood aan (psychologisch) gespeend worden dan Huppel... De schat.

Dit weekend is Lolita voor het eerst sinds anderhalf jaar weer alleen in de trailer met mij op stap geweest. Een half dagje weg naar zee, en dan een hele dag weg, gras eten op andermans weide en een wandeling langs het kanaal. Ging allemaal prima, behalve toen ze de trailer moest delen met een ander paard... die mocht écht niet aan haar hooi komen. Echt niet!
Maar qua scheiding van haar kind en zo was het een volkomen non-event. Dat is dus wat ik oorspronkelijk bedoelde met mijn gradueel spenen, dat het zo langzaamaan gaat dat tegen het moment dat ik dan doe wat in de 'cold turkey' methode stap één is, namelijk: 'merrie op de trailer en weg er mee', dat dat gewoon verloopt net zoals het vroeger ook ging, zonder problemen, zonder stress. Beste bewijs: we kwamen na die daguitstap weer thuis, en Lolita bleef nog bij mij hangen, eerst nog wat voer please, en dan naar de hooiruif, niet eens meteen goeiendag gaan zeggen aan Huppel en Cesar (die ook gewoon een rustig grazende dag hadden doorgebracht).

Het gaat dus goed!
Volgende week gaat Lolita dan zes dagen weg, mee op cursus (Karen Rohlf, Oostburg), en ik zie het helemaal zitten. Jammer dat Huppeltje niet mee op reis gaat dan wel, zoals eerst gepland, maar die heeft nog tijd genoeg voor grote reizen...
Nadien zou ik wel durven ze weer samen te zetten (denkt ze voorzichtig).
Ik ben ook opnieuw begonnen met Lolita bijvoeren (was tijdelijk gestopt om te helpen melkproductie te minderen) want ik vind haar nog steeds erg dun.

(voor wie het nog interesseerde)
Nathalie

Sieta schreef op zaterdag 31 mei 2008, 20:22:


Néééeeee! Oei oei oei. Sterkte Franca...
Ik duim heel hard.
En lees nu snel verder hoe het gaat...

Eva Saegerman schreef op woensdag 28 mei 2008, 11:53:

knip

Hey Eva,

Leuk geschreven zeg! Ik herken het niet echt helemaal, maar wel interessant, zal er eens op proberen letten. Ik denk wel dat de oefening die je (via Blijde) met Maia deed redelijk universeel werkt bij paarden, het is de zachte vorm van join-up, het is de catching game van Parelli, en vast van nog veel mensen en paarden.

Hier is Cesar de ondergeschikte die van bazige Lolita idd. voorop moet lopen. Maar, Cesar is juist het makkelijkst mee te leiden paard wat ik heb. In alle leidposities denk ik, maar zeker en vooral als ik er voor loop. Huppel is het minst zeker qua meeleiden, durft nog wel eens plots te stoppen (ze is ook nog jong natuurlijk), maar dat is net mijn meest 'dominante' paard eigenlijk, en drijven werkt bij haar (dus?) helemaal totaal niet. Of ik heb het nog niet echt zoals jullie geprobeerd, is ook waar. Haar drijven als aangeleerd ding (driving game, geclickerd) lukt nu wel al redelijk.

Nog niet bevallen?
Nathalie