Marcia schreef op woensdag 14 mei 2008, 14:06:

Ik zie weinig moois in het slepen van een kadaver naar een put.
Heb de manege-eigenaar in het dorp wel eens geholpen met kadavers achter zijn auto naar makkelijker bereikbare plekken sjouwen. Ik probeerde met een zeil te voorkomen dat het hoofd te erg kapot ging, niet echt esthetisch verantwoord.

Ik heb in een opwelling mijn geliefde hond na zijn euthanasie in de tuin begraven en heb er nog steeds spijt van. Ligt ie daar te rotten, vol wormen en gluiperigheid, ik moet er niet aan denken hoe hij er nu uitziet, slechts 50 cm onder de grond waar ik op sta. Een plantje erop verandert daar weinig aan. En hij blijft daar voor altijd, want opgraven doe je niet meer.

Toen mijn oude pony Blackie op mijn schoot 'ingeslapen' was, kwam Rendac haar ophalen. Buck keek mee hoe zijn vriendinnetje met wapperende manen fier door de lucht zeilde om te landen in een bak waarvan ik de inhoud niet kon zien. Prima. Dat was nog eens een mooi afscheid.

Esther schreef op woensdag 14 mei 2008, 14:56:


Je hebt in elk geval duidelijkheid nu. Dat is ook wat waard. Het betekent dat je gericht iets kunt doen: medicijnen, kijken of het aanslaat, scheren. En misschien reageert ze super op de pergolide, weet jij veel? Het is niet het eind hoor, er is nog reden tot optimisme. Had ze bv EMND (!) dan was het zeker weten einde verhaal. Nu heeft ze een kans. Tis aan jou om straks af te wegen wat paardwaardig is maar dat kun je.