> Hallo Chantal,
>
> Ik kan me goed voorstellen dat je je zorgen maakt hoor! Je wilt
> wij denken
>
> Hartelijke groet,
> Simone
Hallo Simone,
Bedankt voor je bericht. We weten denk ik wel wat de oorzaken zijn inderdaad. En ik ga proberen niet met een bezwaard hart naar haar toe te gaan. Daar is ze inderdaad gevoelig voor. Ook als ik verdrietig ben dan komt ze gelijk troostend naar me toe. Of als ik haast heb en alles even snel wil doen dan weet zij ook precies dat ze niet moet mee werken! haha schatje is het!
We hebben er ook aan gedacht dat ze het gedrag misschien expres vertoond om aandacht te krijgen. Als we al een halve dag op pad zijn geweest, lekker fietsen en tutten dan wil ze namelijk best wel de wei in. Want dat was gisteren (opeens) het geval!!! Mijn vader en ik zijn eerst langs de wei gelopen waar ze langs de kantjes kon grazen. Toen hebben we het hekje open gedaan en ging ze uit haar zelf de wei in! Ze ging NIET bij de kudde staan, maar een paar honderd meter verderop in een hoekje grazen. We zijn toen het erf af gegaan en zijn toen 1,5 uur later terug gekomen. En wat zagen wij?
Madam stond gewoon bij de kudde! We hebben geprobeerd zachtjes te doen om haar niet te storen, maar ze kan aan de manier waarop we lopen al zien dat wij het zijn. Een harde lange hinnik (meer een piepgeluidje bij haar) riep ze haar papa. Ze rende om de kudde heen om ieder paard een 'net-geen-rake-klap' te verkopen (terwijl die er niet eens op reageerden en alleen een beetje verbaasd opkeken), rende naar het hek om haar papa en zus te begroeten en ging toen gelijk weer heen en weer rennen langs het hek zo van 'hee haal me er eens uit'. Wat we ook hebben gedaan om haar niet weer een angstig gevoel te geven.
Dus... ze kan het best in de wei, misschien stelt ze zich aan, en zijn wij erin getrapt?
Ik ga zo weer, eerst leuke dingen doen, lekker fietsen. Daarna in de wei laten grazen, en dan kom ik vanmiddag wat later om te kijken hoe het gaat. En dan iedere dag een klein beetje langer!
Groetjes, Chantal
Warboel
