Spirithorses schreef op zondag 27 april 2008, 9:22:


Nee, ik heb dezelfde ervaring. Lolita is ooit met mij weggerend, ik had voor ze echt voluit rechtdoor vertrok genoeg gelegenheid gehad om ze te stoppen of er af te springen, niet gedaan, allemaal fout ingeschat toen. Maar eens ze dan echt op snelheid was kon ik ze geen millimeter inbuigen. Ze is uiteindelijk wel gestopt, ik trok ook echt hard met die ene teugel aan het halster, ze zal toch gevoeld hebben dat ik het echt meende, maar ze is gestopt met haar hoofd en hals helemaal recht, niks gebogen, niks zacht.
Sedertien geen op hol meer gehad, en ik denk (hoop!) eigenlijk niet dat het mij ooit nog zal overkomen. Niet omdat ik zo'n goede ruiter/leider ben (zoals Eddy wel is) maar omdat ik beter kan inschatten, dingen beter voorbereid, en goed weet wanneer ik beter niet opstap bv.
Laatste keer dat ik de ORS echt nodig had was een dik jaar geleden, plots naderende enge luidruchtige tractor, op een plaats die al uit zichzelf eng was (dat speelt ook mee, brievenbussen zijn ook veel enger in de buurt van een varkenskwekerij bv.). Maar voor Lolita twee galoppassen had kunnen doen had ik haar ingebogen, twee rondjes ter plaatse, stop, en emergency dismount (zoals er dat vanuit het Parelli programma ingedrild zat).

Kiriaki schreef op dinsdag 22 april 2008, 7:17:


Hier hetzelfde hoor, gewoon omdat de natte periode eindelijk gedaan is. Keihard zijn Huppels voetjes ineens, steentjes komen er niet meer in nu!

Moniek schreef op zondag 27 april 2008, 22:32:



Bedankt! Tuurlijk ook links, alles wat rechts kan moet links ook kunnen toch? We moeten al genoeg rechtrichten.
Ik kreeg een tijdje geleden nog een oud mannetje achter mij aan die mij er op wees dat het handpaard links écht niet mocht (volgens hem) immers...

Els Kleverlaan schreef op maandag 28 april 2008, 12:37:


Els, mooi dat je er weer even bent. De pony die bij jullie mag komen zal geluk hebben!
Sterkte nog,
Nathalie

Anita Cats schreef op maandag 28 april 2008, 11:20:


Tja, ik modder ook maar wat aan natuurlijk, met mijn eerste veulen. Eddy had het me vorig jaar nog gezegd, voor een deel komt dat vanzelf. In het begin weken moeder en kind niet van elkaars zijde, in de loop der maanden zag je dan dat er al eens wat meters tussen mochten zitten zonder dat ze meteen weer naar elkaar toe liepen, dan wat meer meters, dan verdween er één al eens achter de hoek, enzovoort. Dat allemaal spontaan, zonder bemoeienis van mij. Maar een ander deel daar bemoei ik mij wel mee, bewust als de situatie zich toevallig aandient eens kijken of ik die scheiding wat kan oprekken, Huppel meenemen naar de straat (zeer langzaam moeten opbouwen per halve meter, en ik heb het nu al weer een tijd niet gedaan), met Lolita alleen weg (ging snel goed). Hek tussen hun beide sluiten, eventjes en dan langer (max vier uur nu). Apart trailerladen van Huppel is de volgende taak, nog totaal niet mee gestart...

Gudrun schreef op zondag 20 april 2008, 19:28:


Hoi Gudrun, alsnog bedankt voor je reactie (beter laat dan nooit hé).
Dat laatste, enkel clicken wanneer aan mijn (telkens iets hogere) eisen voldaan is, dat lukt mij dus helemaal niet. Er is dan namelijk minutenlang niks te clicken, en dat vind ik zooo lang... Dan denk ik dat Lola al helemaal niet meer kan snappen waarom ze iets zou doen, en word ik zelf ook wat moedeloos, en ga ik toch maar weer gelijk wat van kleinste poging belonen om iets te kunnen belonen. Vanuit dat kleinste kan ik dan weer wat opbouwen, tot ze weer op slot gaat, en als ze dan weer wakker wordt moet ik toch weer vanaf nul herbeginnen... tot nu toe tenminste.

Conrad van Pruijssen schreef op maandag 21 april 2008, 10:32:


En Conrad ook bedankt natuurlijk, alles weer eens mooi op een rijtje.

Ik zit er al weer een hele tijd mee in mijn maag, en in mijn hoofd, ik experimenteer wat, probeer, val, sta op, ... Ik kom langzaam tot het besluit dat ik voorlopig nog even crossover in het midden van de straat blijf. Er zijn namelijk situaties waarin ik bijna enkel negatief bekrachtigen gebruik, zoals het buitenwandelen. Ik let dan wel op wat ik goed vindt (als ze beide mooi naast elkaar aan een los touw lopen bv.) en vertel hun dat ik het 'Goed' vindt, maar ze krijgen geen voer, alleen af en toe (één keer op de tien) mogen ze na de 'goedzoo' grazen. Ook als Huppel teveel te lomp in mijn persoonlijke ruimte komt wil ik (nu toch nog) meer doen dan alleen iets anders vragen (wat ze dan toch niet doet, voer is dan net niet zo interessant namelijk als het toch wel leuke spel van mij omver duwen). En ook het rijden, ik ben nog niet klaar om dat zonder druk te doen... Nog niet, ik weet het niet.

Ik lees nu Karen Rohlf, die schrijft (wat ze drie jaar geleden ook al aan ons vertelde) dat de bedoeling van goede dressuur net is dat het goed voelt voor het paard, dat de beloning dus puur in de aangename fysieke sensatie zit van de juiste beweging/houding. Dat je het paard dus ook voor een deel toelaat die juiste houding zelf te vinden/bepalen, niet hem gaat micromanagen (of dat nu met negatieve dan wel positieve bekrachtiging is)hoe hij ieder deel van z'n lichaam volgens jou moet houden.
Over een maand doe ik drie dagen clinic mee met haar, ik kijk daar enorm naar uit.

Trouwens, als ik met dat clickeren nu al eens vastloop, is het mijn Parelligetraind brein die mij er weer uithelpt. Bijvoorbeeld deze, als ik bedacht dat ik het teveel moeite vond om nu helemaal overnieuw echt correct te beginnen met clickeren: 'they never have time to do it right, but they have time to do it wrong, over and over again...'
Ik heb m'n Karen Pryor clicker aan een Parelli-lanyard hangen nu echt waar, hoe symbolisch. Ik wil eigenlijk juist terug goed met Parelli verdergaan, dat zit nu al anderhalf jaar in de ijskast, geen cursussen meer meegedaan ook... Maar: met dan wel met mijn OC kennis erbij, met oog voor het positieve.
Er zijn verschillende redenen waarom ik op Parelli blijf terug vallen. Niet genoeg kennis of verbeelding om de dingen op een andere manier aan te pakken? Gebrek aan goede clickervoorbeelden (het bestaat misschien nog niet lang genoeg)?
Plus, omdat ik (door mijn eigen schuld hoogst waarschijnlijk) met Lolita vastzit qua clickeren, is het clickeren voor mezelf juist niet bekrachtigend jammer genoeg op dit moment. Ik voel me zelf het beste (want haal de beste snelste resultaten) met de combinatie: druk (om te tonen wat ik wil, een soort modelling? hopelijk zelden echt aversief) en belonen.

chantalleke schreef op dinsdag 29 april 2008, 10:52:


Raar, ik heb ook meer dan tien Smit schoenen gehad, en heb hier nooit last mee gehad. Het enige wat moeilijk was: soms zat de gipsafdruk nog in de schoen (wist ik zeker dat het de juiste maat was ook meteen natuurlijk) en die gipsvoet eruit krijgen was niet zo makkelijk, er hangt namelijk geen been aan.
Maar dat rubber is echt wel flexibel, de bovenrand is bij min of meer normale hoeven altijd smaller dan de onderkant en dat gaf nooit problemen.
Je schrijft over knijpen in de bovenrand, dat begrijp ik niet? Waarmee knijp je in wat?
Als je zeker bent dat het de juiste schoenen zijn, zou ik (in overleg met Gerrit Smit) wel durven een knip in het rubber geven vooraan bv. zodat je de hoef er wel inkrijgt. Je sluit het dan toch met die ijzerdraad-spanband. Maar pas als laatste middel, want eens knippen is voor altijd natuurlijk.

Inge Teblick schreef op dinsdag 29 april 2008, 13:56:


En ik ben blij verrast dat ik dan kennelijk met mijn (gelijkaardige) ideeen niet zo veraf sta van wat jij (de grote clickerschrijfster ) er van denkt.


Dat is net wat ik bedoelde in m'n 'confessions' topic, ik zie (nog?) niemand in de clickerwereld (tot nu toe!) waar ik een voorbeeld aan kan nemen.


Hoop ik ook natuurlijk. En ik hoop dat er snel een Vlaamse voorbeeldpersoon komt Ik wacht met spanning tot je weer een paard ver genoeg getraind hebt. Of Piet, of Conrad, of Eva natuurlijk, maar ik weet niet of zij hieraan werken?


Grappig dat je dat vertelt, ik zie exact hetzelfde met Lolita (loopt los of aan een lijn om mij heen, ik vraag het achterbeen erbij, en krijg van die verheven passen), ik stop er echter daarom niet mee, neem wat ze mij aanbiedt en hoop hier eens een passage uit te kunnen halen.


Jaaa! Net wat Karen Rohlf ook al zegt, dat het paard het gevoel van balans en harmonie en power enzo leuk vind als hij geholpen wordt dat gevoel te ontdekken, iets wat ze uit zichzelf rondcrossend op de wei meestal nooit zullen ontdekken.

Esther schreef op maandag 28 april 2008, 20:37:


Duidelijk niet makkelijk voor jullie...
Over de vacht: die zou ik inderdaad niet kaal-weg scheren (zoals voor operatie) maar een paar millimeter laten staan.
Raar ja dat er nog niks teruggroeit, tenzij ze dat zelf tegenhoudt omdat ze veel te warm heeft? Bij Cesar zijn de kale plekken van in de kliniek (drie maand geleden) nu weer wel sinds een paar weken maar eigenlijk met een dunne zomervacht bedekt, maar die is dan ook al grotendeels door de rui heen nu, ik kan me voorstellen dat als het eerste deel van het proces (haren verliezen) niet goed gaat, dat dan het tweede deel (nieuwe zomervacht) ook niet goed gaat. Je kan denk ik niet verwachten dat de wintervacht teruggroeit als die na (of rond) kerstmis geschoren is. Denk ik toch hé, ik denk maar mee (wou dat ik meer kon doen).

Conrad van Pruijssen schreef op dinsdag 29 april 2008, 8:01:


O ja! Ik zie het al voor me. Als jullie roze lintjes uitdelen bij het behalen van een clickgraad wil ik er ook een

Conrad van Pruijssen schreef op dinsdag 29 april 2008, 8:01:


Hola, niet alleen maar! negatieve bekrachtiging, maar in bepaalde situaties. En je moet je niet voorstellen dat ik bij het buitenrijden zit te slaan en te trekken tot ze het goed doen, minimale aanwijzingen zijn meestal voldoende, maar gezien het commands zijn met druk (hoe licht ook) zonder voer nadien is het wel degelijk negatieve bekrachtiging, ben ik mij van bewust. Wie hier rijdt buiten met enkel cues en positieve bekrachtiging? Tonen graag!
Omgekeerd klinkt misschien beter: Ik werk alleen met positieve bekrachtiging met Cesar, met Huppel als we thuis in de veilige paddock zijn, en soms met Lolita met het grondwerk (experiment).


Dat meer uitdagend, daar kan ik mij uit Parelli oogpunt alles bij voorstellen (wordt daar ook telkens op gehamerd, niet blijven stilstaan bij altijd dezelfde oefeningen). Maar vanuit clickeroogpunt dus veel minder. Ik kan wel vragen aan Lolita om meer te doen, maar als ze het niet doet, kan ik alleen wachten en opnieuw vragen, en dan sta ik daar alleen vrees ik...


Maar we lopen nu de straat al uit. Bedoel je dan dat ik niet meer mag bridgen voor wat eigenlijk al routine en bijna vanzelfsprekend is? Ik vertel toch graag nog hoe flink ik haar nog steeds vind. Beter een ander woord voor gebruiken? Iets wat betekent 'je doet het goed maar je krijgt geen beloning'? Lijkt niet nuttig, of niet haalbaar eigenlijk. Maar misschien zie ik dat fout.


Dat geloof ik meteen (maar ik kijk wel uit naar je uiteenzetting!). Het is bij ons nu praktisch zo gegroeid. Gewoon minder vaak bridgen dus? Enkel als het uitkomt dat ik ook kan belonen meteen nadien?