Deze week zijn Piet en Conrad op bezoek geweest. Dat was vooral enorm gezellig, maar ook zeer informatief. Piet had z'n thermografische camera mee, hoefjes en zadel en ook mijn keuken zijn onder de loupe genomen
Lolita en ik vielen bij het rijden trouwens door de mand als enorme prutsers
had ik al wel gevreesd, ik doe al tijden haast niks meer in de paddock, ben qua
Parelli ook nogal in pauze, en dat was wel heel duidelijk. Nu ja, ik had het op voorhand ook wel verwacht. Het zadel bleek niet zo perfect perfect passend als ik wel gehoopt had, maar zeker ook niet slecht. We hebben ook de impression pad er bijgehaald en die toonde (geluukig) een vergelijkbaar beeld als wat de camera al aangaf.
En er was ook tijd voor wat
clickerles. Ik wist dat ik een probleem had met reactiesnelheid met (vooral) Lolita en ik besefte ergens dat de oplossing van het probleem moest liggen bij de 'limited hold' van Karen Pryor, maar snapte niet hoe dat dan in het echt aanvoelde. Nu, we hebben met Huppel geoefend, waarschijnlijk maar best ook gezien zij wel vlot reageert en niet in afwezige trance gaat zoals Lolita. Belangrijke clickerlessen voor mij waren hierbij:
Als paard niet reageert op de vraag: STOP met vragen! Was helemaal tegen mijn gevoel (gekweekt door jarenlang
Parelli) in, dat moest mij echt bij herhaling gezegd worden! Stop de vraag, wacht even, en vraag dan opnieuw. En ik dacht dat ik bij Huppel geen opbouwende druk gebruikte, of weinig, maar dat deed ik wel, en de reden is vooral dat ik ook bleef vragen tot ze het deed. Als ik mezelf kan trainen om de vraag maar (bv.) twee seconden vol te houden en dan de vraag te laten vallen, heb ik ook geen neiging om druk op te bouwen!
En ten tweede (iets wat ik ook al eigenlijk moest weten maar niet deed): FEED FOR POSITION ('click for behaviour, feed for position' is denk ik de hele slagzin) Dus bij het achteruitvragen (waar we op oefenden): voer zodanig geven (dicht bij de borst) dat ze nog een extra pasje achteruit moest doen. Mischien wel daarom dat Cesar zijn buiging nooit beter wordt, ik wou immers niet onder zijn buik de voerbeloning geven omdat ik dacht dat dat niet mocht, dat dat lokken zou zijn.
Nu heb ik sinds Piet en Conrad weg zijn een paar keer verder geexperimenteerd. Met Huppel stel ik vast dat ik toch beter op moet letten waar haar aandacht is, want ik merk dat ik stelselmatig één of twee keer vraag zonder antwoord te krijgen, en pas de derde keer dan een reactie krijg. Misschien moet ik tussen het opnieuw vragen meer tijd laten? Nu vraag ik na twee seconden al weer opnieuw. Raar is ook dat het achteruitgaan bv. weer van in het begin moest beloond worden, dus weer voor een half pasje, en dan voor een heel, enzovoort, alsof ze de vorige les vergeten was. Misschien deed ze alsof en was ik weeral te lief... 'Strenger zijn' hadden de mannen mij ook nog gezegd. Nu, alles heeft wat oefening en herhaling nodig, tenminste zo was het pre-clicker toch ook.
Dan ook met Lolita... heb zelfs voor haar echt de echte clicker er bij gehaald! Om extra duidelijk te zijn. Op één minuut had ze door dat dat klikgeluid ook een
bridge naar het voer was, dat ging gelukkig vlot. Handtargetten, en zo uitbreiden naar meelopen met mij, tot ze wat wou draven ook zelfs... vond ik natuurlijk super (dat is wat ik wil immers, meer actie), maar daar faalde denk ik mijn plan... Ik wou klik-belonen voor de allereerste drafpas, maar ze draafde soms liever door leek het wel, niet weg van mij, wel mooi in (mentale - geen halster of touw immers) verbinding met mij, misschien nam dan de
Parellivoorgeschiedenis het over? Ik weet het niet. Misschien bedoelde ze gewoon 'ja ik weet het nu wel, dat handgebaar betekend 'draf', doe er nu maar wat mee met die draf'
Maar ik kon het resultaat (paard draaft aan op handgebaar) niet bevestigen. Net als bij Huppel moet ik dan toch telkens weer helemaal met het handtarget in stilstand herbeginnen. En het probleem daarbij is dat ze nog steeds makkelijk in 'trance' gaat... Ze begint dan helemaal van de wereld uitgebreid haar lippen af te likken, lange tong heeft ze dan hoor. Dan mocht ik mijn handtarget wel tien keer presenteren, ze raakte hem niet. Ja, wel als ik tien seconden bleef wachten, maar niet meer snel (minder dan twee seconden), zoals de bedoeling was en zoals ze in het begin wel kon. Toen dat gebeurde voelde ik de frustratie in mij opkomen (ik zou anders druk gebruikt hebben om haar weer in beweging te krijgen, maar nu dus niet) en liep ik dan maar weg en ging mest scheppen. Na een paar minuten kwam ze dan weer bij mij en deden we verder, maar weer vanaf nul. Een paar keer kwam ze wel echt snel, dat ik niet eens tot bij de kruiwagen raakte of ze kwam al naar mij toe gedraafd. Maar toch, niet echt zoals ik het had gehoopt.
En gisteren... (nu komt het confessions gedeelte
) kreeg de frustratie even de bovenhand bij mij. Niet aan Eddy Modde of
Parelli vertellen of ik moet m'n blauwe string weer inleveren (staat voor level 2 en dus voor emotional fitness). Lolita stond daar na nog geen drie minuten clickeren al weer aan de grond genageld van de nasmaak van haar voerkorrels te genieten en het werkte zodanig op m'n zenuwen dat ik niet op tijd wegliep maar ineens toch druk ging gebruiken. Niets 'ergs', ik had immers geen stok of touw in m'n hand, maar mijn energie omhoog en gebaren maken om haar weg te drijven en naar mij toe te halen,
Parelli dus eigenlijk, blijven vragen tot ze het deed en als ze het niet deed druk opdrijven in zoverre ik kon (met m'n handen wapperen tot zelfs tegen haar tikken) tot ze het wel deed. En ineens kreeg ik vanalles, draf en galop om mij heen, zijwaarts weg en naar mij toe. En heel leuk, nog nooit eerder geprobeerd, doen alsof ik ze aan de lange teugels had, en achter haar staan en zo vooruitdrijven, zij mooi in draf en ik erachter met mijn hand op haar bil (sturen nog niet geprobeerd
) Maar, ze had bij de voorwaartse dingen haar oren plat, zoals gewoonlijk trouwens, niet agressief plat maar toch in de buurt, ingespannen, speels, boos, zoiets. Maar niet echt boos, ik vertelde net dat ik mij oa. vlak achter haar bevond, en dan nog eens met mijn vinger op haar bil tikte om voorwaarts te vragen... dé uitnodiging om mij te slaan zou je denken, maar dat kwam in haar (en mij) niet op. En aan het eind, we stonden samen stil, heb ik al die energie die ik had gebruikt om ... zonder zadel op haar rug te springen. Nu ja, springen, zeg maar klauteren
Voor jullie alledaags misschien, maar ik oefen al jaren om op (een maatje kleinere) Cesar te springen met een indianenzwaai en dat was nog nooit gelukt! Ik was helemaal blij
Ik wijk af. Waar het op neer komt is dat ik én mijn geduld verloor en weer ging druk gebruiken, én daar dan nog eens voor beloond werd... Het is niet makkelijk, dat crossoveren.
Piet en Conrad, nog eens bedankt! En jullie mogen altijd terugkomen! (Want het is precies nodig
)
Nathalie
Warboel
