Sky schreef op donderdag 3 april 2008, 21:42:


Pfoe... dat is niet niks allemaal. Ik steun je alvast (al is het maar over tinternet) in je streven om hier iets aan te veranderen. Heb zelf ook een stille droom om eens alle maneges rond te trekken met een Powerpoint presentatie met de belangrijkste punten uit het paarden-welzijnverhaal van Machteld van Dierendonck.
Hoord net van een vriendin dat ze bij een 'paard' geroepen werd waar hulp nodig was bij het trailerladen. Bleek een zeven maand oud veulen, afgespeend waarschijnlijk aan de 'normale' 100 dagen, en sindsdien in een stal op de manege gehouden waar ie zelden uitkwam 'want dat durfde hij niet', zelden eens wat stappen aan de hand. ZIEK wordt ik van het idee alleen.

Diestelmans Liesbet schreef op donderdag 3 april 2008, 22:51:


Ja! Nu, ik heb nog vier jaar tijd eer ik er op moet, tegen dan ben ik misschien wel clickwise en Parellisavvy genoeg om ze te leren liggen op commando.

'A horse is never bigger than the tips of his ears when his nose is touching the ground' - P. Parelli

eddy DRUPPEL schreef op donderdag 3 april 2008, 22:05:



Eddieke ventje toch, zo agressief? Al die aannames... ik zal iets moeten verduidelijken denk ik?

Lief dat je mij intelligent vindt maar een doctoraat heb ik niet hoor, ben hier binnenkort weg uit het UZ omdat Prof worden toch echt mijn ambitie niet is.

Tuurlijk kennen ze Machteld VD niet. Maar ze kennen Anky en co wel, en deze Machteld gaat wel in die kringen om. Mijn doelgroep zou ook niet de sportruiter zijn. Die zijn al redelijk ver heen en hebben gewoon drijfveren die niets met paardenwelzijn te maken hebben. Enkel als we kunnen aantonen dat verhoogd paardenwelzijn ook beter prestaties meebrengt, en dat kunnen we niet. Moet ik zeggen: 'Ga maar kijken in Wolfsdonk, zulke happy paarden, en wat een prestaties dat diejen Eddy er mee neerzet'? Ik dacht het niet hé, jij bent ook alleen maar minimaal bekend en dan nog enkel bij mensen die al naar anders en beter op zoek zijn.

Nee, ik wil gewoon de mensen bereiken zoals de meesten van ons vroeger begonnen zijn: onwetend op een manege, met liefde tot passie voor paarden maar weinig correcte kennis. Al die welmenende paarde-eigenaren en zelfs manegeruiters zonder eigen paard die denken hun paard goed te doen met een suikerklontje en een warme stal. Die mensen probeer ik nu ook al als ik ze toevallig eens tegenkom zoveel mogelijk info te geven over paardnatuurlijk en naar deze site te verwijzen. Dat moet efficienter kunnen, dus eerste opstap van het gewoon mondeling van man tot man uitleggen is de LRV bijeenkomsten en manegeclubavonden of weetikveel bezoeken met een verleidelijk verpakt kort praatje met zoveel mogelijk illustratie.

Maar tot nu toe is dat een droom, geen tijd is het hoofdprobleem, PP zou zeggen: dus ook niet voldoende motivatie Als jij het ook een nutteloos idee vindt dan berg ik het wel weer dieper op in mijn dromen hoor. Andere dromen genoeg.

O, en ik vind het niet leuk (kan ik niet goed tegen, zieluuuug, whéééé )dat je weeral suggereert dat ik mijn paard niet op de trailer krijg... Kom eens kijken? Lolita en Huppel, zonder halster of touw, ik doe de staldeur open (is de uitgang van onze paddock, ze staan niet op stal natuurlijk), H en L komen naar buiten, wandelen vijftien meter verder naar de trailer, wandelen erop, ik doe alles dicht, en klaar.
En in de goeie ouwe tijd voor Huppel toen ik met Lola nog ergens kwam heb ik op een demo toch ook al een man of twintig met open mond laten kijken naar mijn Lola die ook vreemde trailers achterwaarts (of ook gewoon voorwaarts ) ging, zelfs doorwinterd paardenman en draftrainer was onder de indruk, dat er toch iets inzat. We timmeren allemaal aan de weg hoor, elk volgens eigen kunnen en vermogen. Prikkelen en aanzetten tot meer mag, maar afbreken liever niet.

Met vriendelijke groeten,
Nathalie

Wie heeft hier ervaring mee?

Huppel is nu bijna acht maand oud en goed gegroeid Ik had toen ze geboren werd gedacht haar negen maand tot een jaar te laten drinken bij mama, dus als ik het gradueel wil afbouwen moet ik nu wel beginnen. Ze drinkt nu nog steeds minstens om het uur.

Zoals Parelli het doet vind ik wel mooi: aan negen maand moeder en kind zo scheiden dat ze nog bij elkaar kunnen om te drinken, maar alleen als de merrie wil. Het voorbeeld dat ik zag was met een hek ertussen met brede tussenruimte, waardoorheen het veulen makkelijk kon zijn hoofd en hals steken om te drinken, maar idd. alleen als de merrie dan ook tegen dat hek ging staan, dus als ze het zelf nodig had de druk van de uier te laten halen.

Maar zulk een constructie heb ik hier niet, ik kan natuurlijk iets verzinnen met een draadje waar geen stroom op staat, maar of dat veilig is?

Nu zou ik dus proberen elke dag Huppel een tijdje met Cesar apart te zetten, op het gras bv. , telkens wat langer. Gisteren al eens voor het eerst gedaan, Lolita (met haar gevoelige hoefjes) en Bonnie (met haar dikke shetlandvetlaag) mochten niet mee op de wei. Bonnie stond een uur lang aan het hek naar de wei, te smachten naar het gras (of naar Huppel???), Huppel heeft goed gekoerst, een beetje gras gegeten en kwam vaak aan het hek staan kijken, niet zeer ongerust maar toch wat te smachten naar mama. Die twee kleine zwartjes (Bonnie de shet en Huppel het 1m48 kleine veulen) stonden daar mooi tegenover elkaar: 'ik wil daar zijn waar jij bent' 'nee ik wil daar zijn waar jij bent' Cesar at gras natuurlijk. En Lolita, keek naar Huppel nauwelijks om, kwam lekkere voordroog eten, en vroeg aan mij 'nu we het hier zo rustig hebben, leg dat nog eens uit van dat clickeren?' Toen ze na een klein uurtje weer samen waren stond de uier nog niet dik en is Huppel ook niet meteen gaan drinken - wat ik eigenlijk wel verwacht had gezien dat meestal het eerste is wat ze doet als ze een emotie beleeft heeft. Was op zich misschien ook al een nuttige les dat ze na de vijf minuten rondrennen snel kon zichzelf kalmeren en gaan grazen ipv. meteen troost in de drank te moeten zoeken.

Ik improviseer dus maar wat. Hebben jullie hier ervaring mee of tips?

Ans Jondral schreef op zondag 6 april 2008, 10:13:


Ik kan het mij helemaal voorstellen. Ik ben ook niet zo fanatiek meer om ijzers af te raden. Wat kan ik zeggen, 'kijk maar hoe goed het hier gaat'? Nee dus, wie met mij op wandeling gaat moet er bij nemen dat ik al eens afstap om een verloren hoefschoen weer aan te doen ed., niet zeer elegant.
Eén vriendin is wel geinteresseerd in hoevenkennis en doet ijzerloos bij die paarden waar het makkelijk kan, maar toen haar rijpaard na drie weken ijzerloos bevangen werd (kan gerust toeval geweest zijn, weet ik niet) heeft ze hem ook weer laten beslaan, begrijpelijk ergens. Een andere vriendin heb ik wel kunnen overtuigen indertijd, die had al enorme problemen, ijzers telkens na drie weken weer kwijt enzomeer ondanks de kundigste hoefsmeden. Toen die merrie moest veulenen werden de ijzers verwijderd voor de veiligheid tijdens de bevalling, merrie heeft die eerste periode blootvoets wel afgezien, maar ja, dat moest toen maar, en toen ik suggereerde om er van te profiteren dat de moeilijke overgangsperiode nu toch al voor de helft voorbij was en ze al evengoed kon doorzetten met het ijzerloze heeft ze dat met succes kunnen doen.

Gudrun schreef op zaterdag 5 april 2008, 18:45:


Leuke foto's, en waar is dat waar jullie vertrekken? Midden op een speelplein of zo? Zoveel volk! Lukt het filmpje al?

Vandaag ging het weer eens super geweldig goed! Lolita stopte haast voor niks, Huppel begint beter te snappen dat ze niet mag voorsteken, we hebben verschillende keren lekker gras gegeten, maar één keer moeten afstappen om een hoefschoen weer dicht te doen... Ik kon ook zo goed beiden sturen doorheen het verkeer dat ik er mij al eens mee kon bezighouden Huppel opzettelijk door plassen te laten lopen, want dat doet ze nog niet echt goed tot nu toe namelijk en was soms een reden voor een plotse stop, maar vandaag dus niet!
Het leukste was dat op een lang recht fietspad Huppel mooi naast mama bleef draven en niet sneller ging, waardoor ik hele stukken een lang touw kon geven en Huppel ging experimenteren met hoofd-laag-draven, mooi hoor.

jose schreef op zaterdag 5 april 2008, 19:01:



Interessant Janna (of José), ik hecht wel waarde aan jouw mening omdat ik weet dat je al veel veulen-en-merrie ervaring hebt. Kan je over die klont en zo meer vertellen? Hoe moet ik mij dat voorstellen? Ik heb het hier nog niet gehad, spanning op de uier, en zal het dus niet gaan opzoeken...

Spirithorses schreef op zaterdag 5 april 2008, 21:11:


Interessant om te weten, thanks Pien. Wat ik mij afvroeg, hoe kijk jij er tegenaan als lactatiedeskundige? Ik weet wel dat mensen en paarden niet hetzelfde zijn, maar toch. Hoe zit dat met afbouwen en plots stoppen en zo?

jose schreef op zaterdag 5 april 2008, 22:16:


Waar is die warme melk slecht voor dan? Of is het teveel ineens? En mag je die dan wel nog zelf opdrinken? Heb gisteren ook eens geproefd namelijk Het viel mij op dat Huppel een pak meer moeite doet om die melk te laten schieten (kopstoten en zo) en dat het voor mij wel gewoon er makkelijk uit kwam. Zonder dat de uier dus dik stond of zo, ik ga maximum een uurtje alleen met Lolita weg tot nu toe, en heb nog geen dikke uier gezien.

Spirithorses schreef op zaterdag 5 april 2008, 22:29:


Als je nu de spanning op de uier er verontrustend uit vindt zien, heeft het dan zin de uier iets te melken? Of hou je het probleem dan alleen maar langer in stand?

Even verduidelijken dat ik het spenen ook als een proces in verschillende delen zie. Het fysiek stopzetten van de melkgift is daar één onderdeel van, daar ben ik nu nog niet aan toe, maar dat lijkt dus best iets wat je niet zomaar wat improviseert kennelijk. Ik ben benieuwd wat hier nog aan suggesties bovenkomt en vraag me af of ik moeder of kind dan maar een paar weken uit logeren moet sturen deze zomer.
Het deel waar ik nu wel al mee bezig ben is het opbouwen van de tolerantie om gescheiden van elkaar te zijn. Ik kan nu alleen met Lolita gaan buitenrijden, en Huppel thuislaten. Als we echt voor haar neus vertrekken dan blijft ze (samen met de even ongeruste Cesar) aan het hek wachten tot we terug zijn. Ze roept niet echt (Cesar soms wel) en Lolita al helemaal niet want die gaat met mij mee. Omgekeerd: Huppel mee op straat nemen en mama thuislaten begint te lukken maar was moeilijker, Lolita hinnikt dan nogal, en dat heeft toch wat invloed op Hupje. Maar komt wel in orde. Scheiding zonder mij: de één op de wei, de ander in de paddock, hebben we nog maar twee keer gedaan nu, en het valt op dat Lolita totaal niet naar haar kind omkijkt dan...
Vriendin A. gaf net nog een goed suggestie: ook oefenen dat de één op de trailer kan blijven en ik de ander er af kan halen. Zal nog niet voor meteen zijn denk ik.

Eva Saegerman schreef op zondag 6 april 2008, 11:04:


Pfoe, wat een spannend verhaal. Ik zat ook al aan uw buik te denken! Ik apprecieer het zeker hoor dat je dit hier deelt trouwens!
Kan je nu terugkijken en zien wat het probleem was, de reden van al dat protest? Is dat puur hormonen? Ik wist niet dat dat zo erg kon zijn! Maar ze is zo niet bij elke hengstigheid veronderstel ik, gezien het drie jaar geleden was.
Ook als je de reden niet kan achterhalen, zou je nu, terugkijkend (dan weten we alles hé, als het gepasseerd is ), iets anders doen, al van bij de eerste tekenen dat er iets mis was?

Wees maar voorzichtig met uw buikje!
Nathalie