Hier even een kleine update van Indy.
Indy is de laatste tijd verschrikkelijk enthousiast. Zodra ik met haar halster opduik, komt ze hinnikkend vanuit het weiland aanstormen, maakt een sliding stop bij het hek en duikt met haar neus in het halster. Tegelijkertijd tilt ze ook nog zelf haar hoeven op zodat ik die uit kan krabben, het kan haar niet snel genoeg gaan.
Als ik een oefening met haar wil doen, durf ik haar nauwelijks aan te kijken of een vinger te bewegen, want ze gaat van alles en nog wat aanbieden. Gisteren wilde ik een stukje hooi van haar schouder pakken, mevrouw ging zijwaarts de halve bak door en was niet te stoppen. Touw loslaten hielp ook niet, mevrouw ging door. En hoe ze zijwaarts gaat...... Ze stapt voor en achter ruim en regelmatig over, oortjes gespitst. Na een paar minuten gaat het veel beter, dan is ze haar ei kwijt en kan ze ook wachten op hetgeen ik van haar vraag en dat rustig uitvoeren en ook weer normaal stoppen.
Bij wandelingen/ritjes was ze altijd erg rustig, nu is het echter met de rust gedaan. Ze draaft op de plaats met haar hals overdreven in de krul, oortjes gespitst. In het begin van een wandeling/ritje hoor ik af en toe rare kreetjes van haar, een soort van onderdrukt hinnikje.
Bij opstappen blijft ze keurig staan, ik kan haar los laten staan, om haar heen lopen, ze verroert geen vin, zodra ik erop zit en ze mag lopen heb ik het gevoel op een bom te zitten. Wel een beheersbare bom, echter bereid om bij het minste geringste dat opgevat kan worden om te gaan rennen, dat ook uitgebreid te gaan doen. Op "ho" stopt ze keurig, ze gaat ook op "walk" weer terug uit draf of gallop naar stap, maar het voelt nog wat onwennig. Mevrouw is ook ongelooflijk licht te sturen. In de richting kijken waar ik heen wil is al voldoende. Ze is zo verschrikkelijk meewerkend.
Afgelopen zondag hadden we een klein misverstandje - ik ging even verzitten en raakt haar heel licht met een voet aan. Mevrouw meende dat ze mocht gallopperen en ging er snuivend vandoor. Ik had haar na twee gallopsprongen wel terug in draf en toen in stap, maar ze was het er duidelijk niet mee eens. Boze oortjes en stiekum even een onwillige bok. 10 Meter verderop heb ik haar een heel stuk laten draven, haar humeur verbeterde onmiddellijk. Wel even wennen, zo'n Indy heb ik nog nooit gehad.
Onze buurman merkte op dat Indy (afgezien van een aantal onpaardse gewoontes, zoals weten waar de deurbel zit bij de buren en er een vieze zandneus tegenaan drukken, want als je daar op drukt verschijnt de buurvrouw met een plakje brood......), zich als een echt paard begint te gedragen/bewegen. Indy is heel zelfbewust geworden, ze gaat sneller op enge dingen af en verstopt zich veel minder achter mij. Onderweg komen we vaak honden tegen, Indy vond ze altijd erg eng als ze rond haar gingen rennen en blaffen. Tegenwoordig blijft ze staan, wacht totdat ze binnen bereik zijn en knijpt ze stiekum met haar lippen. De honden uit de buurt blijven nu respectvol op afstand.
Dit moest ik even kwijt, ze is gewoon zo in haar voordeel veranderd.
Monique
Warboel
