marianne laenen schreef op zaterdag 29 maart 2008, 18:38:


Equimio in St. Annaland mag van mij absoluut op de witlijst. Ik loop er nou al een tijdje stage en ben zeer tevreden over de algemene omgang met de paarden. De website is www.equimio.nl

Frustratie, succes, frustratie en weer succes.
Ik voel me net als in een achtbaan, met mijn eigen paard Fanny gaat alles op het moment ontzettend goed en geweldig. Alhoewel... vorig jaar hebben wij striemen van zweepslagen op de achterhand ontdekt en nu ze haar vacht wisselt hebben wij ook voren op de hele schouder precies dezelfde ontdekt. Geen wonder dat ze in paniek raakte toen ik een stok opzij wou leggen. Ik werk niet met een zweep maar ik vind het toch belangrijk dat ze haar angst ervoor overwindt en de slechte gebeurtenissen in het verleden geheel achter zich laat. Ik heb de angst al een beetje kunnen minderen met een appel die ik door een stok heb geprikt. Nog steeds achterdochtig maar de verleiding is uiteindelijk groter dan de angst, zoiets heeft tijd nodig en ik maak mij daar echt niet druk om.

Tot zover, ik heb een heerlijke stage bij Equimio. Eefke geeft af toe wat aanwijzingen waarmee ik zeer tevreden ben, en het belangrijkste ze geeft me tijd en ruimte om te leren. Ik ben er nu al ongeveer 2 maandjes en heb er al immens veel geleerd. Ik ben veel gevoeliger geworden voor spanningen in het lichaam en corrigeer ik mezelf nu steeds vaker wanneer ik moet aan,- en ontspannen. Heerlijk is dat, bewust zijn van jezelf.

Het absolute tegendeel is de praktijk van school. Al dat wat ik mij juist afgeleerd heb moet juist daar dus wel vertoond worden (en dat kan heel erg frustrerend zijn). Vandaag was het pfffffff. We moestten longeren, ik was als eerste klaar en was alvast alleen begonnen. Instappen, draven met wat tempowisselingen zodat ik mij goed op het paard kon instellen en het paard op mij. Dit ging uiterst goed, ik hoefde alleen maar mijn energie en mijn spanning wat weg te halen om hem langzamer te laten gaan, andersom ging ook prima. Lekker actief, met veel impuls en gevoel, het paard was ook ontzettend braaf. Tja, totdat mijn instructrice er zich ging mee bemoeien. Ze wou hem nog meer actief zien lopen, dus ik bouw weer wat meer spanning en energie op en ja het paard reageerde er ook goed op. Alleen in de ogen van de instructrice ging het te langzaam en moest ik hem maar een goede tik geven. Weinig keus en geen vluchtweg, een tik en het paard ging meteen in een vlotte draf en zwenkte enorm scheef de volte rond. En maar door en maar door en maar door, ik verloor contact met het paard en zette me van top tot teen helemaal vast. Anders gezegd de ramp was compleet. Ik heb hem als een stijfe hark in de galop laten gaan en het paard ging helemaal tegen mij werken (wat ik zeer goed kan begrijpen). Jakkes de ogen liepen zelfs rood aan en toen ging er bij mij een belletje rinkelen. Op de een of andere manier heb ik hem terug genomen en heb hem aan de volgende kanidaat gegeven. Een paar rondjes gelongeerd en huppakee omhoog met die voorbenen. ´Wat een ontzettende ********* rotknol´. Ik kan hem maar al te goed gelijk geven, wat moet je nou met een stijfe hark die alleen maar weet hoe je met een zweepje rondzwiept. Tijdens het rijden gaat het toch ook niet anders!! De meeste fouten liggen aan het paard in plaats van de ruiter, jeez that´s old stuff people reminds me of people like Pignatelli ><

Aan de ene kant vindt ik het ontezettend frusterend, aan de andere kant is het leerzaam. Ik kan nog zo gefrustreerd zijn maar ik kan die mensen geen kwaad toewensen. Ik heb vroeger ook immens veel van paarden gehouden en heb al deze dingen niet gezien, aangevoeld of opgemerkt tóch hield ik van de paarden. Nou houd ik nog steeds van paarden maar zijn mijn ogen wijd opengesperd. Soms denk ik dan aan die oude tijden terug dat ik in al die dingen geen enkel probleem in zag, soms zou ik willen dát ik er geen probleem meer in zie, net als vroeger. Gewoonweg voor het feit dat het juist zoveel frustraties en ook pijn met zich meebrengt. Vroeger liep ik vrolijk langs de stallen, genoot ervan en was het gezellig. Nú loop ik langs de stallen en zie verveelde, gestoorde, hersendode paarden. Het is niet meer gezellig, buiten in de paddock of in de wei is het gezellig maar in de stallen. Die tijden zijn voorbij en ojee het valt af en toe echt niet mee. Teminste voor mij dan, mijn medeleerlingen zullen zeker met dezelfde gezelligheidsfactor die ik vroeger had langs de stallen lopen. Ik heb mij veranderd, wie weet of hun ooit ook nog eens veranderen.

Greetz,
Chantal

Gudrun schreef op donderdag 3 april 2008, 8:01:


Yep ik loop bij Equimio stage en ben daar gigantisch blij om. Ik zal haar de groetjes van je doen en al die andere dingen alleen maar gebruiken om andere mensen te helpen.

Spirithorses schreef op donderdag 3 april 2008, 9:19:

Hey Pien,

Bedankt voor je reactie dat lucht heel wat op. Het is inderdaad heel erg moeilijk en frustrerend, ik had mij er van te voren al op ingesteld want er waren wel meerdere mensen die mij hadden uitgelegd dat het op GPstallen en paardenscholen/opleidingen niet uit te houden is als men iets wat meer verstand van paarden had. Ik ga er met zo een instelling naartoe 'pak de kansen die je pakken kunt'. Ik zoek gericht stageplekken uit en mijd vooral de hooggewaardeerde stageplekken waarvan ik haast zeker weet dat het daar niet anders aan toe gaat (proest vijf sterren manegeproest). Een enkele klasgenoot heeft enorm interesse om stage te lopen bij Annemarie van der Toorn, bij diegene kan ik ook af en toe iets los laten. De rest van de klas ziet er bijkbaar een genot in om een paard een klap voor zijn harses te geven en dát is juist wat mij het meest geschokeerd heeft. Meiden waarvan je denkt dat ze superaardig zijn veranderen als het ware in afschuwelijke monsters zodra ze een paard in de hand hebben. De stallen, het ijzerwerk en de harde aanpakken laten mij geheel koud als ik die meiden hoor praten en zie werken. Ik heb vroeger ook veel fouten gemaakt maar ik was nooit zo brutaal. Ik vraag mij af wat er in hun omgaat, zijn ze waarschijnlijk zelf onbewust gefrustreerd, onderdrukte gevoelens, houden ze van macht, denken ze plezier te hebben terwijl ze diep van binnen dat juist niet zijn. Ik heb erg veel medelijden niet alleen met de paarden maar ook met mijn klasgenoten. In de nieuwste Bit stond er ook een klein goed artikel over onderwijs en jonge kinderen. Het is precies hetzelfde fenomeen, de kinderen rijden de proef maar vinden achteraf het halen van een patatje met hun paard veel en veel leuker.
Mijn mentor (die ook mijn instructrice is) moet nog op mijn stage komen, dat zal zeker niet meer lang duren waarschijnlijk een weekje of twee. Ik weet niet hoe wij die zaken het beste kunnen bespreken. Nog tips Pien?

Wat ik wél doe is allerlei posters voor Eefke op school hangen :) Dat is duizend maal makkelijker dan urenlang disscussieren.



Die strepen zijn onder het vacht echt diepe littekens, als dat van de vlierbes af zou moeten stammen dan zou ze zich er wel keihard eraan hebben moeten geschuurd. De bult had jij mij nog laten zien en daar tip ik ook op een trap van een ander paard. Fanny is inmiddels al een stuk 'rustiger' geworden teminste wat haar angsten betreft. Dat nerveuze af en toe is een karakter eigenschap die bij Comtois paarden bekend staat. Vorig jaar waren we twee weekjes in zuid frankrijk en zagen een poster ophangen van een paardenshow. De paarden die erop afgebeeld waren leken precies hetzelfde als op Fanny. De stevige bouw, groot krachtig maar elegant hoofd, de kleur en de beharing aan de benen. Ik heb daarna de fokkerij van die paarden gecontacteerd en heb ze een aantal foto's van Fanny gestuurd. Fanny is een frans trekpaard/strijdpaard. Intelligent, veelzijdig, sterke hoeven, temperamentvol, betrouwbaar, krachtige bouw en af en toe ook wat nerveus :)


Ik zou graag het adres van de melkerij willen, ik zal ze wel een aantal foto's en info sturen.
Fanny's eczeem is al wat terug gegaan, ze schuurt af en toe nog eens maar het is niet meer extreem. Ik was haar manen en staart nou regelmatig met een shampoo waar essentiele olien in zitten. Het is alleen maar vooruit gegaan sindsdien ik haar regelmatig een wasbeurt geef. Ik zal weer eens wat foto's gaan schieten, wil dit al een hele tijd lang doen maar het weer wil maar niet beter worden.

Groetjes terug,
Chantal, Gaby en Fanny

Anita Cats schreef op donderdag 3 april 2008, 10:49:


Ik geef je gróót gelijk Anita máár Eddy heeft ook een punt.
De FEI regels zijn alleen maar een verchiqueing voor het grote publiek. In het boekje FEI Dressage Handbook hebben ze het belangrijkste achterwege gelaten... de ontspanning. Zegt voor mij eerlijk gezegd al genoeg. Ze weten dondersgoed waarmee ze bezig zijn, maar willen dit, joost mag het weten, versluieren. Deze regels:


Deze regels zijn maar voor een aantal weggelegd die het begrepen hebben. In de nieuwste bit heb ik ook een artikel gelezen over zo iemand die het gesnopen heeft. Rijdt wel met bit en spoor maar de wereld kan niet veranderen in een dag. Ik zeg niet alleen dat ik mij aan het paard aanpas en dat 95% van de problemen schuld van de ruiter zijn. Nee, ik leef ernaar en ik streef ernaar. Ik zie rijden niet als techniek maar als kunst en op onze schoolpraktijk wordt het juist als techniek gezien en ook zo beoefend. Ik ben al lang gestopt met de schoolpaarden af en toe een losse teugel te schenken, die raken er als het ware in paniek en verwarring van. Bij Fanny laat ik de teugels lekker lang (soms rijd ik ook met constante lichte druk) en bij Eefke heb ik maandag nog een bitloze buitenrit mogen maken en kon ik dat paard ook aan de lange teugel terugnemen.

Er is meer verschil dan ik dacht tussen stalpaarden en paarden die in groepsverband leven.

Anita Cats schreef op donderdag 3 april 2008, 18:44:


Hmm.. ken genoeg GP ruiters die hun paarden achter de schermen in mekaar trekken en schoppen. Is dat leven en streven naar de regels van de FEI? Het meest onderdanige hersendode paard behaald nog steeds meer punten dan een paard dat trots zijn oefeningen uitvoert met af en toe eens een foutje. De FEI regels zijn zoals ik al gezegd heb en Eddy ook, een mooie commercie voor het grote publiek. Paardensport is emotie, vriendschap, beleving blablabla... tekst die achterop het KNHS proevenboekje staat. Wat ook een leuk voorbeeld is de film Seabiscuit. Een heel gezellig lijkende en leuke film voor de mens, maar de paarden staan de gehele dag op stal en worden alleen als machines gebruikt voor de dagelijkse ego van de mens. Zo is het bij het springen bij dressuur haast overal. Ik streef alle grote leermeesters na zoals Xenophon, Caprilli, Oliveira, Neinndorf, Pluvinel etc. Ze hebben allemaal een ding gemeen, ze hameren steeds op de ruiter.

Wat gebeurt bij de meeste stallen van vandaag? Er wordt steeds op het paard gehamerd af en toe zelfs letterlijk. Is dit het nastreven van die mooie FEI regels? Is dit wat Xenophon of Neinndorf wilden? Waarom lopen er tegenwoordig zoveel paarden op hoog niveau die duidelijk in de krul getrokken zijn? Zijn dit de mooie FEI regels? Paarden met bloedrode ogen die vreselijk op de voorhand zijn en continu met hun staart zwiepen. Zijn dit de mooie regels van de FEI? Gestresste paarden met hoge scores. Zijn dat de mooie regels van de FEI? Of hoe zit het met de GPruiter die prikkend en porrend op plaats 1 beland? Zijn dit de mooie regels van de FEI? Goed, het kan niet altijd perfect en uit het boekje gaan. Maar zulke overduidelijke dingen moeten gewoon afgestraft worden en juist niet beloond worden met hoge scores. De FEI regels zijn allemaal wel leuk en wel maar de meesten houden zich er niet aan. Mijn klasgenoten rijden allemaal actief mee in de dressuur sport en iedereen kijkt mij maar scheef aan als ik het over Schwung heb. Laten we eerlijk zijn, de meeste mensen rijden alleen maar omdat al die oefeningen in een proef worden gevraagd en verdiepen zich niet verder dan het winnen van rozetten en bekers. Ontspanning, aanleuning, takt, recht richten, verzamelen, schwung, durchlässigkeit dat duurt toch allemaal veels te lang. Met een opgekropt paard kan men ook winstpunten vissen. Hoe oud werden de meeste paarden in Nederland gemiddeld, 6,7 jaar? Steeds maar zeuren dat er te weinig toppaarden zijn. Nee mensen, toppaarden zijn er genoeg de ruiters dát is het probleem.


Daar ben ik het helemaal met je eens. Maaaaaarrrrrr dat was/is geen incident. Dat is standaard, en yep op die stal wordt grotendeels Z, ZZ-L, ZZ-Z, GP gereden. Mensen die duidelijk weten hoe het moet en hoe de FEI regels in mekaar zitten. Mensen waarvan je ZOU verwachten dat ze meteen zien dat ik mij helemaal vastzet en het paard alsmaar door het dolle heen gaat. Ik heb het gezien en aangevoeld en ben net op tijd gestopt, zo bleek nadat die flink ging steigeren. Ik heb mijzelf weer moeten corrigeren met als resultaat dat de instructrice mij vaker wil laten longeren omdat ik niet vaardig genoeg ben en niet streng genoeg tegenover het paard. Ok goed dan, als hun het zo willen dat ik een paard flink aanpak. Niks Neinndorf, niks FEI regels. De paarden moeten als machines functioneren einde disscussie.

Dat dit niet klopt en de grens van dierenmishandeling al overschrijdt kan zelfs een leek zien. Als ik klaar ben met de opleiding ga ik hier werk van maken. Ik wil teminste iets veranderen, of het veel of weinig is maakt niet uit als ik maar iets verander.

Spirithorses schreef op donderdag 3 april 2008, 22:24:


Ik verontschuldig mij iedere keer weer. Die trieste blikken die me nakijken in de stal, sorry zeggen is het minste wat ik kan doen. Al is het maar in stilte...