> Ik vraag me af hoe jullie dit allemaal doen. Ik hoor zo vaak
> dat iemand zijn paard op een weilandje heeft staan, met een
> schuilstal, en that's it. Niets aan gymnasticeren doen. Als ik
> om me heen kijk weet 70-80 procent van de ruiters absoluut niet
> waar ze mee bezig zijn. En dat vind ik écht heel erg. Zowel de
> hun paard naar beneden zagende dressuurruiters (hallo nepkrul)
> als de hobbelende recreatieruiters.
> Hoe denken jullie hierover? Hoe doen jullie dat zelf? Wie kan
> er allemaal zeggen dat ze zéker weten dat ze écht weten waar ze
> mee bezig zijn? Dat hun paard hen correct draagt? (ik doel een
> beetje op voorwaarden van de klassieke rijkunst, maar kun je
> net zo goed op het westernrijden betrekken natuurlijk). Maak ik me teveel zorgen?
Als jou paard die zorgen nodig heeft, maak je je niet teveel zorgen.
Ik vind het ook altijd moeilijk. Zeker swinters zijn de mogelijkheden vaak niet ideaal. En omdat mijn verzorgpaard door de lagere temperaturen dan vaak ook nog wat heter word, is goed ontspannen rijden dan vaak moeilijk. Ik kies dan ook vaak voor een wat beperkt rondje tussen de vakantiehuisjes door, waar ik enkel werk aan ontspanning. Want van grotere ritten verspant hij zich teveel en ik ook doordat ik het dan toch wat eng vind.
Maar echt weten waar je mee bezig bent, nee. Was het maar zo. Ik loop elk ritje weer tegen problemen aan. Tegen mijn tekortkomingen en de zijne. En zeker als het door weer en wind lastig is om te doen waarvan ik in ieder geval nog denk dat het goed voor ons is, dan kies ik voor een alternatief waar ik minder schade in zie. Al verklaren mensen me voor gek dat ik met bijna 1,5 uur enkele reis kom voor een wandeling of wat grondwerk. Dat is ook wel een reden om af en toe af te haken als ik na een drukke werkweek op het punt sta mezelf in regenpak te heisen voor een dag koukleumen en natregenen, maar ben ik er eenmaal dan maakt het me niet uit wat ik met ze ga doen. Ik vind dan eigenlijk alles leuk, genieten doe ik dan toch wel.
Groetjes Karin
Warboel
