Inge Teblick schreef op dinsdag 11 maart 2008, 16:15:


Trainen vanuit gevoel is trainen vanuit verbondenheid, vanuit energetisch contact. Dat heeft te maken met een stuk lichaamsbewustzijn van jezelf; het vermogen om dat paard te kunnen 'zien', te lezen misschien zelfs.
Daarvoor moet je ook in het 'hier' en 'nu' kunnen zijn, zoals dat paard dat altijd al is. Intentie en lichaamstaal zijn de weg van de overdracht hierbij.
Als je vanuit je gevoel werkt betekent dit ook dat je gegrond bent.
Dat is ook de manier waarop het paard tot de mens spreekt. De kunst is om elkaar daarin proberen te vinden, om samen één te zijn. Om één te worden, om je paard in die overgave te krijgen kun je je paard bijvoorbeeld aanraken, masseren, of juist geen opdrachten geven, er alleen maar 'zijn'.

Ik geloof nog steeds niet in het gebruik van hulpmiddelen omdat dat tussen jou en het paard in staat. Heel veel trainingsmethoden vind ik technisch en beredenerend, dat is dan vanuit het hoofd, niet (meer) vanuit het gevoel.

Wat ik regelmatig tegenkom is dat menzen zó in hun methode komen dat het contact met het paard van ondergeschikt belang is, dan wordt het het resultaat dat gaat tellen. Als voorbeeld neem ik een aantal Parelli mensen die ik hier heb zien werken, die zó opgaan in hun spel en daarin niet meer zien dat ze hun paard zijn aan het overvragen/overbelasten en het paard er júíst onrustig en verzuurd van wordt. (Het gaat mij er nu niet om kritiek op PP te hebben, dit is slechts een voorbeeld dat toevalllig jammergenoeg aan zijn methode verbonden was).

Ik heb hier dagelijks met vele paarden te maken, allemaal hebben ze verschillende karakters/temperamenten en er is echt wel verschil in hoe ik een paard moet benaderen. Zo kan Holly absoluut geen druk verdragen, maar krijg je Izzy niet van de plek zonder druk te gebruiken.
Bij het ene paard moet ik steeds op mijn qui vive blijven, bij de ander weet ik dat hij geen gebruik zal maken van de door mij aangeboden ruimte.

Er 'is' naar mijn mening geen universele trainingsmethode. Ik ga ook niet met elk van mijn kinderen hetzelfde om.

Zo duidelijker? Anders vraag je maar.

Groet, Pien

Wil schreef op dinsdag 11 maart 2008, 21:36:


Dat heb je goed verduidelijkt.
Ik zal ook een voorbeeld proberen te geven:

Bijvoorbeeld bij een nieuw paard introduceren in de groep.
Dagen sta ik te kijken, te observeren hoe dat paard contact maakt, metwie hij/zij contact maakt en hoe daarop gereageerd wordt.
Dan, op een dag, besluit ik dat DIT het juiste moment is om het paard met de eerste uit die groep samen te zetten, gaat het hek open en loopt het paard al vrij snel in de groep tussen de anderen. Ik weet dat gewoon, net zo goed als ik de dagen ervoor wist dat de tijd er nog niet rijp voor was.

Zelfde met inrijden: Kun je nog zoveel denken, plannen en (willen) doen:
Als het moment er niet is, is het een verkeerd moment en moet je loslaten, niks doen. En dat wordt nogal eens vergeten....

Groet, Pien

Wil schreef :


Dat doe ik toch ook?
Ik clicker ook af en toe, met name met Spirit, (bijvoorbeeld voetjes geven en zich netjes laten bekappen). Maar ik werk net zo goed met druk, én ik corrigeer waar nodig.
En uiteraard altijd eindigen met iets positiefs. Desnoods door de lat wat lager te leggen dmv een stapje terug waar het nog heel goed ging.

Ik heb geen kritiek, ik geef alleen maar aan dat er niet één universeel ding moet zijn, dan kijk je niet meer naar het paard maar is het het resultaat wat gaat tellen, en dat is op z'n zachts gezegd jammer.

Greetz!

Esther schreef :


Dat paard was op het einde behoorlijk gevaarlijk. Maar we bleven haar toch zonder bit rijden, Es, want het maakte nul verschil namelijk (allebei uitgeprobeerd, toen deed ik dat nog).

Groet, Pien

Esther schreef op dinsdag 11 maart 2008, 22:50:


Dus jij rijdt Björk met een bit zonder beenhulpen, gewichtshulpen, puur op dat stukje contact in de mond? Dan moet je dus doodstil zitten en kun je amper met je lichaam meegaan in de beweging. Is dat nog leuk rijden dan?

Waarom stop je dan niet met haar te rijden? Ben je in de gelegenheid om haar met iemand mee te nemen langs de fiets en dan gewoon met het halster aan? Heb je geen beenhulpen, gewichtshulpen meer nodig.

Groet, Pien

eddy DRUPPEL schreef op dinsdag 11 maart 2008, 23:16:


Ik had zojuist enorme moeite met het verzenden, mijn I net viel er zelfs door uit. Dus misschien komen er ook tig antwoorden op het topic over Björk en mijn vroegere paard met een hersentumor.
Sorry dan! Hihi....