Arabesk schreef op dinsdag, 14 september 2004, 19:25:


Ja dat lachen met de tanden bloot zet ik ook mijn vraagtekens bij: Parelli vind dat lachen schijnbaar ook z’n nut hebben, maar bij veel diersoorten is tanden ontbloten een teken van agressie... Misschien is glimlachen met de mond dicht dan beter? Dan krijgen we toch een vriendelijker gezichtsuitdrukking. Maar dat onze oren ‘platliggend’ overkomen lijkt me weer niet van belang: voor een kat die een weiland oversteekt heb ik nog nooit een koe of paard weg zien rennen! En een kat heeft rechtop staande oren en is een roofdier! Alleen weet een koe of paard instinktief dat hij van onze kleine huiskatten niets te vrezen heeft. Ik denk dat als er een leeuw langs zou lopen, koe en paard een stuk meer op hun hoede zullen zijn.

Ilona Kooistra schreef op dinsdag, 14 september 2004, 19:36:


Zou het niet zo kunnen zijn dat paarden instinktief op hun hoede zijn voor mensen doordat we, voor we ze gingen gebruiken als last- en rijdier, op ze jaagden en ze opaten? Dat ging tenslotte niet over een kort tijdsbestek, dus misschien lang genoeg om de angst voor de mens in het instinkt van het paard vast te zetten? Plus dat de mens het paard als rij- en last dier heel wat ellende heeft aangedaan...

Hoi Jo! Je paard door de dierenarts laten inslapen zou natuurlijk het mooist zijn, ware het niet dat dat hoge kosten aan verbonden zijn die de meesten niet kunnen betalen. Ook zie ik langs de weg bij boerderijen wel eens dode schapen liggen, als de boer een beetje fatsoenlijk is dekt hij het kadaver wel af. Die liggen klaar voor de opruimingsdienst. En daar komt meteen de 2e ‘maar’: zou je willen dat jouw dode paard ook zo komt te liggen? Moest je jouw paard in de wei laten inslapen kan de ophaal dienst het misschien wel in de wei ophalen... Maar stel dat het in de stal moet gebeuren? Hoe krijg je een paar honderd kilo paard uit de stal en op een plaats waar de ophaaldienst er bij kan? En ik neem aan dat hij/zij door de ophaal dienst met een grijper of iets dergelijks aan boord gehezen wordt... Toch ook allemaal niet zo leuk om te zien.

Een nicht van mij laat haar paarden als de tijd gekomen is door een slager doodschieten waarvan ze weet dat hij dat secuur kan en wil wel zien dat haar paard echt dood is. Iets wat bij een slachthuis misschien zeker verstandig is, zodat je weet dat je paard niet ineens zonder jouw toestemming op slachttransport gaat of zo.
Ze brengt haar paarden ook zelf naar de slager, alleen kan ze het niet over haar hart verkrijgen om bij het schot aanwezig te zijn. Blijft het feit dat je paard daarna in stukjes over de toonbank gaat...

Eigenlijk blijft het dus gewoon erg moeilijk, en je bent gedwongen wat vervelende kanten te relativeren, maar een keuze komt er toch eens aan. Maar laten we hopen dat dat nog lang op zich laat wachten!

En geen watervrees dus.... Dieren blijven je verrassen! En wat een mooie Arabier trouwens.

Hoi Peet! Hij is vroeger al eens op spiritueel vlak behandeld, ik weet alleen niet meer precies wat en hoe. Dat heeft toen geloof ik wel wat positiefs gebracht. Ik vind het ook wel op onzekerheid/angst lijken en daardoor misschien geen vertrouwen durfen hebben in de mens of toch in zo’n mate dominant dat hij zelf beslissingen probeert te nemen... (hij is wel de dominantste in de kudde al probeert Fellow (4 jaar) hem nu wel eens te overtroeven.) Ze hebben het allemaal wel een beetje maar Spike is het ergst. Als een of meerderen van de andere paarden er ook bij zijn is hij rustiger. Als het gebrek aan zelfvertrouwen is hoe dan te handelen: juist dominant om hem te dwingen beslissingen uit handen te geven en zijn onzekerheid/angst te overwinnen of juist niet te dominant om hem zelf zijn onzekerheid/angst te laten overwinnen? Zo ben ik nu heel gericht bezig met een vorm van ‘squeez game’: de dijk langs de boerderij loopt verderop tussen mais en bossages door met aan beide kanten van de dijk een sloot. Vinden ze allemaal erg griezelig, en vooral Spike. Ik ga regelmatig met hem lopen aan de touwhalster met leidtouw en laat hem dan grazen. Zodra we verderop tussen de weilanden komen komt hij weer tot rust omdat hij zich daar natuurlijk niet meer ingesloten voelt. Nu hoop ik eigenlijk dat oefening ‘kunst’ baart... Als we terug lopen wil hij altijd harder over het enge stuk en zou mij het liefst voorbij lopen, maar dan dwing ik hem door met het touw om mijn schouders heen te zwaaien om achter mij te blijven.

De laatste 2 weken zijn een erg spannende tijd voor mij! Ik ben namelijk toch op zoek gegaan naar een eigen paard: en die heb ik hoogstwaarschijnlijk gevonden!!! Het is een bijna zwarte Welsh Cob ruin van 8 geworden. Mooie grote maat: 1.60 m. Wel moet hij a.s. vrijdag nog klinisch gekeurd... Maar ik verwacht dat het wel goed zal gaan. (Zal wel balen zijn als er iets fout zit...) Daarna, als de keuring goed is verlopen, gaat hij mee naar de pension stal welke ik uitgezocht heb. Hij is, zoals ik van het ras al verwachtte heel rustig, ook buiten langs de straat. Precies wat ik zocht. Gelukkig wordt hij door zijn huidige baas al redelijk natuurlijk gehouden: veel buiten (zonder deken), veel hooi en maar een handje bix (vaak samen met wat water en brood om tot slobber te dienen). Maar er komt wel werk aan de winkel. IJzers eronder uit en rustig over gaan op natuurlijk bekappen, omscholen naar NH (door te beginnen met de 7 Games van Pat Parelli Level 1), hier en daar een kleine heropvoeding...
Ik had al een Barefoot boomloos zadel gekocht (western), maar zal het hoofdstel met bit wat ik mee krijg voorlopig even achter de hand houden tot hij weet hoe hij op het touwhalster moet reageren en de One Rein Stop er goed in zit (en ik het dus aandurf). Hij komt op vlas te staan, krijgt kuilgras en ik wil hem een kruidenmix (b.v. van EQuiral - het is 99,9% zeker een ‘AARDE’ paard) gaan voeren i.p.v. basis brok. Over dit laatste een vraagje: kan ik direct hierop overgaan, omdat hij al sober gevoerd werd? Nou reken maar dat ik er zin in heb, en hopelijk wordt het vrienden voor het leven! Ik hou jullie op de hoogte.